ముల్లు



కాలింగ్బెల్ వింటూనే తలుపులు తోసుకొచ్చి
పాదాలను చుట్టుకుపోయే చిట్టి సంబరాన్నీ
మూడడుగుల ముద్దుల మూటై ప్రతిరోజూ
హత్తుకు పడుకునే వాడి పరిమళాన్నీ

మళ్ళీ మళ్ళీ ఊహించుకుంటూ
బస్సెక్కుతుందామె.

ఎర్రరంగు దీపాలను పొడవలేక
పెద్దముల్లు విరుచుకుపడిపోతుంది
చిన్ని ముల్లేదో ఆమె గుండెల్లో ఉండుండీ
గుచ్చుకుంటూనే ఉంటుంది

బండి వెనుక కూర్చుని, తమ భరోసాని హత్తుకుంటూ, పిల్లలు.
పెద్ద పెద్ద పాదాలను, పసి అడుగుల్లో ఒదిగించుకునే పిల్లలు.  
ఆనుకు నిలబడ్డ పొడుగు చేతులను పట్టి ఊపుతూ,
తోపుడుబళ్ళ చుట్టూ పిల్లలు. ఆ ముఖాల్లో తన ప్రాణం...

ఏడవ నెలలో కడుపులో నుండీ ఒక్క తాపు తన్నినప్పుడు
ఉలిక్కిపడి కదిలినప్పటి కలవరం మళ్ళీ ఆమెలో.
పాలపళ్ళొస్తున్నప్పుడు చనుమొనలను కొరికినప్పటి నొప్పి,
మళ్ళీ ఆమె నరనరాల్లో పాకుతో.

ఊచలను పట్టుకు కూర్చుని,
ఉచ్చు బిగిసిందెలానో ఆలోచించుకుంటుందామె.
ఉమ్మనీటి సంచీ పిగిలి వరదై ముంచెత్తినట్టు
నిబ్బరంగా దాచుకున్న ఆమె దిగులు పగిలి,
కన్నీళ్ళుగా- కొన్ని జ్ఞాపకాలు.
పళ్ళను తిని గింజలను ఊసేయమన్నవాడిని
విదిల్చికొట్టాక ఉదయించిన కొన్ని మెలకువలు.

దారులు చీల్చుకుంటూ ప్రయాణం సాగుతుంది.
రంగులు, వెలుగులు, సందళ్ళల్లో
ఆమె మనసేదో జవాబు వెదుక్కుంటుంది. 

అవసరాన్ని, అహాన్ని,
ఓటమినీ , ఓపికనీ,
భయాన్ని, భవిష్యత్తునీ

అనుక్షణం తూచుకోవడంలో
తడారిపోయిన కళ్ళతో ఆ అమ్మ.
ఆమె ఫోన్ స్క్రీన్లో
బుగ్గ మీద ముద్దు పెడుతున్న బుజ్జాయి బొమ్మ! 

(తొలి ప్రచురణ, టాగ్స్ తెలుగు వెలుగు పత్రికలో..)

నాకు యశోద అంటే అసూయ!!

నాకు యశోద అంటే భలే అసూయ! ఆవిడేదో భువనైకమోహనుడిని ఎత్తుకు మోసిందనీ, ఒళ్ళో వేసుకు ఆడించిందనీ కాదు. పైకి చెప్తే మరో పది మంది చూపు పడుతుందని ఆగడమే కానీ, ఏ తల్లికి తన బిడ్డ అందగాడు కాకుండా పోతాడు? ఆ యశోద కొడుకు కమలదళాక్షుడైతే, మన పిల్లల కళ్ళు పెరటి చెట్టు బాదం కాయలు. కన్నయ్య నెన్నుదిటిపై తుమ్మెద రెక్కల్లా వాలే బిరుసైన ఉంగరాలు చూసుకుని ఆయమ్మకు అతిశయమేమో గానీ, తిరుపతికి వెళ్ళొచ్చిన మన చంటోడి బోడిగుండైనా మనకు గుమ్మడిపండే కదా! ఇక అల్లరంటారా.. ఎవరి పిల్లలెంత తుంటరులో బయటవారికి తెలీదు. కన్నయ్య నోట్లో యశోదకు మాత్రమే కనపడ్డ కృష్ణమాయలా, పిల్లల అల్లరి అమ్మల పెదవి దాటని రహస్యం. చూసినవాళ్ళు మాయలో మర్చిపోతారు, చూడనివాళ్ళు నమ్మమంటారు.

ఇంకెందుకూ అసూయ అనేగా మీ సందేహం? అక్కడికే వస్తున్నా.

అమ్మనయ్యాకే శ్రీకృష్ణకర్ణామృతం నా చెవిన పడటం కాకతాళీయమని అనుకోబుద్ధి కాదు. ఆ యశోద తన ముద్దుల పట్టికి పొట్ట పట్టినన్ని పాలు పట్టనే పడుతుందా..ఐనా ఆ అల్లరి కన్నయ్య ఆడుతూ పాడుతూ ఏ గొల్లభామ దరికో చేరి, ఆ ఇంటి వెన్న గిన్నెలు కూడా ఖాళీ చేసేస్తాడుట. ఏ అత్తాకోడళ్ళ మధ్యో చిచ్చు పెట్టి పెరుగు కుండలు గుటుక్కుమనిపించి చల్లగా జారుకుంటాట్ట. పగలూ రాత్రీ భేదం లేకుండా, అమ్మ ఒడి చేరి కూర్చుని, పాలగిన్నె తీసుకురమ్మని మారాం చేస్తాట్ట! ఇప్పుడా పాలగిన్నె లేదురా అంటే, ఎప్పుడొస్తుందో చెప్పమని ఎదురు ప్రశ్నలు వేసి విసిగించేస్తాట్ట. రాత్రికి పాలు వస్తాయి లెమ్మని బుజ్జగించబోయిన యశోద ముందు, తన రెండు కళ్ళూ మూసుకుని, "చీకటైపోయిందిగా, ఇక పాలు తెమ్మ'నేటంత మొండి తండ్రి కృష్ణుడు. అడిగి మరీ బొజ్జ నింపుకునే పిల్లలుంటే, అలక నటించైనా మళ్ళీ మళ్ళీ ఆకలంటూ నోరు తెరుస్తుంటే, అమ్మలకు ఎంత హాయి!

నా బుజ్జాయి గులాబీ పిడికిళ్ళింకా విడువకుండా గాల్లోకి పిడిగుద్దులు విసురుతూ, గంట గంటకీ కేర్ర్ర్..మన్న ఏడుపుతో బొజ్జ నింపుకున్నన్నాళ్ళూ నాకూ బానే ఉంది. జాషువా అన్నట్లు, "బొటవ్రేల ముల్లోకముల జూచి లోలోన ఆనందపడు నోరు లేని యోగి" వాడప్పుడు. కన్రెప్ప వాలిందో లేదో కూడా చూసుకునే తీరిక లేక, ఓపిక మిగలక, వాడే ప్రపంచంగా మసలిన నెలలన్నీ దాటుకుని, అన్నప్రాశన చేయించాక మొదలైంది, యశోద మీద నా అసూయకు మూలమైన అసలు కథ.

*

ముక్కాలి పీటలు రెండు - ఒకటి వాళ్ళు కూర్చోవడానికీ, రెండవది వాళ్ళ కాలిమడమల క్రిందకీ - అటూ ఇటూ సర్దుకుని, ఎత్తు సరిచూసుకుని కూర్చుని, "ఇలా తేమ్మా పిల్లాణ్ణి" అంటూ, మా అమ్మో, అత్తగారో నా వైపు చేతులు చాచేవారు. చాచిన కాళ్ళ మీద జాగ్రత్తగా బుజ్జాయిని బోర్లా పడుకోబెట్టుకుని - మాడు చల్లబడేట్టు నూనె పెట్టి, ఒళ్ళంతా మర్దించి,  గట్టి పట్టుతో నలుగు పెట్టి, చెంబుల కొద్దీ వేణ్ణీళ్ళు పోస్తే మత్తుగా నిద్దరోతునట్టే పోయించుకునేవాడు. వాళ్ళలా రక్ష పెట్టి బుజ్జాయిని నా చేతికివ్వగానే  మెతమెత్తటి తువాల్లో బొమ్మను చుట్టినట్టు చుట్టేసి, బొజ్జను వాసన చూడటానికి వంగి, ఆగలేక ముద్దులాడి, మంచం మీద బజ్జోపెట్టి లేలేత రంగుల బట్టలు వాడి కళ్ళ ముందు ఊపేదాన్ని.  గాల్లోకి చేతులు, కాళ్ళూ విసురుతూ, నే చెప్పే కబుర్లన్నీ ఉక్కూ ఉంగా లతో వింటూ బట్టలేయించుకునేవాడు. ఆ తంతు కాస్తా ముగిసేవేళకి, "స్నానానికి అలసిపోతారు పిల్లలు, ఓ ముద్ద అన్నం పెట్టి పడుకోబెట్టేయ్రాదా" అని వెనుక నుండి ఎవరో ఒకరు అననే అనేవారు. నేనెక్కడ మర్చిపోతానో నని "అన్నప్రాశన చేశాక రోజూ ఇంత ముద్దైనా పెట్టాలమ్మా" అని చివర కలిపేవారు.

వాడి అన్నమంటే మన అన్నంలో ఓ ముద్ద తీసి పెట్టడమా మర్చిపోవడానికి, అదొక పెద్ద ప్రహసనం. కందిపప్పూ, పెసరపప్పూ దోరగా వేయించి, బియ్యంతో పాటు సన్నగా మిక్సీ పట్టి, ఒకటికి మూడో నాలుగో నీళ్ళు పోసి ఉడికించి, చారెడు నెయ్యీ, చిటికెడు ఉప్పూ కలిపి, మన అన్నంతో పాటు ఉడికించిన బంగాళదుంపో, కేరట్ ముక్కో లేదూ చిట్టి చిలకడ దుంపో మెదిపి, జారుగా ఉండాలనివాళ్ళ కోసం ప్రత్యేకంగా కాచిన చారు ఓ చెంచాడు జోడించి, ఆ నేతి పోపు ఘుమాయింపులు తగిలిన గిన్నెను మహానైవేద్యమంత భక్తిగా పట్టుకు వాడి దగ్గరకు వెళితే...ఏం చేసేవాడు!!

గిన్నె చూస్తూనే పెదాలను చిత్రంగా బిగించేసేవాడు. అదెంత చిత్రమంటే గింజుకోవడానికీ, ఏడవటానికి తెరుకునే నోరు, పొరపాటునైనా, ఒక్క రవ్వనైనా నాల్క మీద పడనిచ్చేది కాదు. ఊరూ పేరూ తెలియని వాళ్ళ కథలన్నీ ఇంట్లో ఎడాపెడా వినపడ్డ రోజులవి. ఫలానా వాళ్ళ పిల్లాడు కూడా ముద్ద మింగేవాడు కాదుటమ్మా, అరికాళ్ళ మీద చిటికె వేస్తే నోరు తెరుస్తారుట! అని చెబితే, మానవప్రయత్నంగా, కిమ్మనకుండా అమలు చేసేదాన్ని. ఇంకా చంటివాడేగా, కాళ్ళ మీద పడుకోబెట్టుకుని స్పూన్‌తో పెట్టమంటే దానికీ ఊఁ కొట్టాను. స్పూన్ కళ్ళ ముందుకు రాగానే దొర్లి కింద పడిపోయేవాడు, లేదా కాళ్ళ మీదే బోర్లా పడి బావురుమనేవాడు. పాపం, నా అక్క పిల్లలు - చాక్లెట్లో ఐస్క్రీములో కొనిపెడతానని ఎర వేస్తే, వాటి మీద ఆశలేకపోయినా పిన్ని మీద జాలితో, పక్కనే కూర్చుని చప్పట్లు కొడుతూ పిల్లాణ్ణి తినమని ఉత్సాహపెట్టే ప్రయత్నాలేవో చేసేవాళ్ళు. నవ్వులైతే దోసిళ్ళల్లో పట్టనన్ని వచ్చాయి కానీ, అన్నానికి మాత్రం ...ఊహూ!! పియానోల మీద పిల్లల సంగీతాలయ్యాయి. వాళ్ళ వచ్చీ రాని చిందులయ్యాయి. ఫలితం నాస్తి. "చికుచికురైలు వస్తోంది అంటే మన రాకి కొడుకు ఇట్టే నోరు తెరిచేవాడమ్మా "- అన్నారు మా అత్తగారొకసారి. ఆశగా చూశానావిణ్ణి. "నీ తోడికోడలు ముప్పూటలా ఆ వెధవ పాట నా చేతే పాడించింది - ఏడాది పాటు! ఉపాయం చెప్పాను - ఆనక నీ ఇష్టం" - మొహమాటం లేకుండా చెప్పేశారావిడ. ఆ పాట ఆవిడనెంత క్షోభ పెట్టిందో కళ్ళారా చూసి ఉన్నాను కనుక, జాలిపడి వేరే ఉపాయాల వేటలో పడ్డాను.

ఎన్ని శబ్దాలు చేయనీయండీ, ఎన్ని మాటలు చెప్పనీయండీ.. గిన్నె చూస్తే మొదలయ్యే మా వాడి రాగం మాత్రం నేనాపలేనిదైపోయింది. ఒకానొక మధ్యాహ్నం అలవాటుగా సాగుతోన్న వేషాలన్నీ విఫలమయ్యాకా,  "ఏడుకొండల వాడా, వెంకట రమణా ..! ఏమిటయ్యా నాకీ శిక్ష!" అని వాపోతోంటే, "తెరిచాడేవ్!" అరిచింది మా అమ్మ.

లేవబోయినదాన్నల్లా చటుక్కున చతికిలపడ్డాను. పరీక్షిస్తున్నట్టు మళ్ళీ అవే పదాలు ఒత్తి ఒత్తి పలికాను. బోసిగా నవ్వాడు. ఎర్రెర్రని చిగుర్లను తాకుతూ పల్చని నాలుక మీదకు జారింది ముద్ద. రెట్టించిన సంబరంతో గోవింద నామాలు చెప్పుకుపోయాను. గిన్నె ఖాళీ చేశాకా గుర్తొచ్చింది, కడుపుతో ఉన్నప్పుడు సాయంకాలాల్లో బాల్కనీలో కూర్చుని వుంటే, ఎదురుగా ఉన్న కళ్యాణ వేంకటేశ్వర స్వామి గుడిలో నుండీ గోవింద నామాలు, విష్ణు సహస్ర నామమూ వినపడుతూ ఉండేవి. పొట్ట మీద చేతులేసుకుని అంటూ, వింటూ అలాగే కునుకు తీసిన రోజులు కోకొల్లలు. బాలసారె నాడు బంగారు ఉంగరంతో బియ్యంలో రాసిన పేరా ప్రహ్లాదుడిది. పానీయంబులు తాగుచున్, కుడుచుచున్, భాషించుచున్, హాసలీలానిద్రాదులన్ సేయుచున్.. సతతం శ్రీహరి నామ స్మరణలో మునిగి తేలిన పిల్లవాడి పేరు పెట్టాక తప్పేదేముంది!

రహస్యం తెలిసింది కదా! ఇక అది మొదలూ, ఏది వాడి గొంతు దిగాలన్నా, ముందు కాసిన్ని వేడి నీళ్ళో, టీ చుక్కలో నా గొంతులోనూ పోసుకుని, వాణ్ణందుకునేదాన్ని.

రోజుకు రెండు రకాల పళ్ళు కదా పిల్లల లెక్క. అరటిపండు చక్కా గుజ్జు తీసి ఓ రోజు, యాపిల్ మెత్తమెత్తగా కోరి ఓ రోజు, గింజలు తీసేసిన కమలా తొనలు వెనక్కు విరిచి ముత్యాలు వాడి పగడాల పెదాలకంటిస్తూ ఓ రోజు, బొప్పాయి గుజ్జు తీసి మరో రోజు- ఒళ్ళో కూర్చోబెట్టుకుని ఏ లింగాష్టకమో అందుకుంటే పనైపోయేది. కాకపోతే మనకు శివాష్టకం లేకనా!

బాదం, జీడిపప్పు, ఖర్జూరాలు, పిస్తా, కిస్మిస్ కాస్త పాలల్లో నానబెట్టి మెత్తగా మిక్సీ చేసి స్మూతీలా ఇచ్చేటప్పుడు, ఏ అన్నమయ్య కీర్తనైనా అక్కరకొచ్చేది. వారాలను బట్టి వీలుగా ఉంటుందని, లెక్కగా ఉంటుందని, హనుమాన్ చాలీసా ఓ రోజు, లక్ష్మీ అష్టోత్తరాలొకరోజు, ఆఖరకు ఆదిత్య హృదయం కూడా దగ్గరుంచుకుని, వీడి ఖాతాలోనే చదువుకునేదాన్ని.

ఇడ్లీ దోశలకూ, చపాతీల్లాంటి వాటికీ, నామరామాయణం, మధురాష్టకం సరిపోయేవి.

పాలకు మామూలుగా ఏ జంట వాయిద్యమూ అక్కర్లేదు కానీ, ప్రయాణాల్లో అవసరమనిపించినప్పుడు "రారా చిన్నన్నా.." అనో, "ఇట్టి ముద్దులాడేబాలుడేడవాడే !" అనో మొదలెడితే అయ్యేలోపు చేమపూవు కడియాల చేతులు ముడుచుకుని పెదాల మీద పాల చారికలతోనే నిద్రలోకి జారుకునేవాడు.

ముద్ద నోట్లో పెట్టాకా మాటమాటకూ తడుముకోవడం ఏం బాగుంటుంది! అందుకే అన్నానికి మాత్రం సహస్రనామాలే దిక్కు.

ఏడాది కాలం లోయలోకి జారిన నెమలీకలా తేలిగ్గా కరిగిపోయాక, పద్ధతి మార్చి కథల్లోకి వచ్చిపడ్డాం. చంకనేసుకుని చందమామను చూపిస్తూ గోరుముద్దలు పెట్టేప్పుడల్లా అనిపిస్తుంది- అమ్మకు అక్కరకొచ్చేవాడు పిల్లాడికి మామ కాక మరేమవుతాడని! దారిన పోయే మనుష్యులు, రోడ్డు పక్కన చెట్లకి కట్టిన చీర ఉయ్యాలల్లో ఊగే పిల్లలు, దుమ్ములో దర్జాగా పడుకునే వీధి కుక్కలు, వచ్చీపోయే ఆటోలు, బస్సులు, కార్లు, పక్కింటికి వచ్చి వెళ్ళిపోయిన చుట్టాలు - కావేవీ పిల్లల అన్నాల కథల కనర్హం!

రాసుకోరు కానీ, అమ్మలందరూ రచయితలే. ఎవ్వరూ గమనించి భుజం తట్టరు కానీ, చెప్పిన కథ చెప్పకుండా పిల్లలకు తాము నమ్మిన మంచీ మర్యాదలేవో మప్పుతూనే ఉంటారమ్మలు. పిల్లల పొట్ట నింపాలన్నా, వాళ్ళు కంటి నిండా నిద్రపోవాలన్నా, గొంతు పోయేలా ముచ్చట్లు చెప్పకుండా ఎలా! పుస్తకాలు కొనే చదువుతారో, విని వంటబట్టించుకున్న కథలే చెబుతారో, ఆశువుగా సృష్టించి మెప్పిస్తారో, ఏదైతేనేం- వ్రతమేదైనా ఫలం దక్కించుకునే తీరుతారు అమ్మలు! వాళ్ళ సంకల్పాలు గట్టివి.

ఇల్లంతా పీకి పందిరేసినా తిప్పుకు సర్దుకుంటాను కానీ, అన్నం వద్దని తల తిప్పుకుంటే భరించలేను అనే నాలాంటి అమ్మలను మీరూ చూసే ఉంటారు. పిల్లలు చేసే అల్లరినీ, వాళ్ళు తినే ముద్దలనీ అమ్మ రెప్పల మాటున దాగిన తరాజు అహరహం గమనించుకుంటూనే ఉంటుంది కాబోలు. పసివెన్ను నిమిరితే మెల్లగా తన్నుకొచ్చే త్రేన్పుకే అమ్మకు సగం ఆకలి తీరుతుందని ఎవరైనా తీర్పునిచ్చారేమో, మెల్లిగా ఆరా తీయాలి. వాళ్ళ వెనుక తిరిగీతిరిగీ హరించుకుపోయిన ఓపికకు చెల్లుబాటయేందుకు, మిగిలిన సగం ఆకలీ తీరేందుకు, గుండిగలైనా సరిపోకపోవడం తరువాతి మాట.

అయినా ఈ కంఠశోషేం అక్కర్లేకుండా, కన్నయ్యలా తానే తల్లి మీదమీదకొచ్చి గిన్నెలు చూపించమని అడిగేవాడూ, ఊరిలో ఇల్లిల్లూ తిరిగి మాయ చేసో మంత్రం వేసో కడుపు నింపుకునేవాడూ కొడుకుగా పుట్టినందుకు, యశోదంటే నాలాంటి మామూలు అమ్మలకు అసూయ ఉండటం చిత్రమా!


(ఇది ఎప్పుడో మా రేఖ కు బాకీ పడ్డ రాత! వాళ్లబ్బాయి ముచ్చట్లు వినీ నేనూ రాయబోయి ఆపేసిన మా ఇంటి కథ. తొలి ప్రచురణ, మామ్స్‌ప్రెస్సో, తెలుగు ఎడిషన్‌లో.) 

బుజ్జికన్నలు

బ్లైండ్స్‌లో నుండి కొంత కొంతగా మసక వెలుతురు చొరబడి పరుపు మీద పరుచుకుంటోంది. బక్కపల్చటి దేహాన్ని నా మీదకు తోచినట్టు వాల్చుతూ అడిగాడు నా చిట్టివాడు ..

"అమ్మా..ఈ రోజు నువ్ వేల్‌గా ఉంటావా?"

"ఊ?" సర్దుకుంటూ వాడి వైపు ఒత్తిగిలి అడిగాను -"ఎందుకురా?"

నా పొత్తికడుపును మీగాళ్ళతో తొక్కి వెనక్కు పాకుతూ చెప్పాడు.."అప్పుడూ నేను నీ మీదకి ఎక్కి పడుకోవచ్చూ..నువ్వు నన్ను ఈదుతూ ఈదుతూ తీసుకెళ్ళిపోవచ్చూ, అప్పుడు నేను శాం లా నిన్ను గట్టిగా పట్టుకుంటే ఒక ఐలాండ్‌కి వెళ్ళిపోవచ్చూ.."

"వెయిట్! శాం పెంగ్విన్ కదా..నేను వేల్ అయితే నువ్వూ వేల్ వే అవ్వాలి. బేబీ వేల్.."

"నేను పెంగ్విన్ అయితే?"

"నేను కూడా పెంగ్వినే"

"అయితే అప్పుడు నేను పెంగ్విన్.."

"అప్పుడు నువ్ నా మీద ఎక్కి ఈదలేవ్ కదా.."

"అది కాదమ్మా..."

"నువ్ బజ్జో కన్నా ముందూ.."

"కథ చెప్పైతే?"

"అనగనగా.."


💓

"మ్మా.."

"కింద స్నో స్నో చూసుకో...!!"

" అందుకే మనం బర్డ్స్ అయిపోవాలమ్మా.."

" నువ్ గట్టిగా పట్టుకో ముందు, జారవ్. ఏం బర్డ్స్ ఇంతకీ?"

"ఏవైనా...అమ్మా, flock అంటే తెలుసా నీకు"

"తెలుసూ..నీకెవరు చెప్పార్రా?"

" Mrs. Heinen. , "అమ్మా..గౌతూ, మనూ, నేనూ, నువ్వూ, నాన్నా, కీర్తి ఆంటీ అందరం ఒక కార్ లో వెళ్ళగలమా? flock ఐతే వెళ్ళచ్చు..."

"నిజంగానా?"

"చలేస్తే చెట్టులోకైనా వెళ్ళిపోవచ్చు..."

"తొఱ్రలోకా?"

"కాదమ్మా..అది ఉడతల ఇల్లు!"

"మరి?"

"నెస్ట్."

"ఓహో..మరప్పుడు నువు నా దుప్పిలో బజ్జోవా? నాకు చలేస్తే?"

"ఊహూ..వింగ్స్ క్రింద..warm గానే ఉంటుంది."

💓


"అమ్మా నీకు పప్పీ ఇష్టమా?"

"ఊహూ..నాకు నువ్వే ఇష్టం. యూ ఆర్ మై స్వీట్ లిల్ పప్పీ...mmuuaaah..." 

"అలా గట్టిగా పెట్టకమ్మా..పప్పీ కి వాళ్ళ అమ్మ ఎలా పెడుతుందీ...అలా ..ఇలా.."

"ఛీ..!!"

"ఎందుకూ..!!

"నేనేమైనా డాగ్‌నా"

" మరి నేను పప్పీని కదా.."
💓

ఈ రోజు పొద్దున ఏదో జనరల్ చెకప్ కోసం డాక్టర్ దగ్గరకి వెళ్తున్నాం. సరిగ్గా ఎనిమిది దాటి బయలుదేరాం. మెయిన్ రోడ్ మీదకు వచ్చిన క్షణం నుండి వీధి వీధిలోనూ స్కూల్‌బస్సులే. ఇక్కడ స్కూల్ బస్సుంటే, దాన్ని దాటి వెళ్ళడం చట్టరీత్యా నేరం. దానికి ఎర్ర సిగ్నల్ ఫ్లాష్ అవుతుంటే, వెనుక బండి పూర్తిగా ఆగిపోవాలి. ఇలా ఆగుతూ ఆగుతూ అసలెప్పటికి చేరతాం, కేన్సిల్ చేసేస్తారేమో అపాయింట్మెంట్ అని మాట్లాడుకుంటున్నాం.

"టాటా" వెనుక సీట్‌లో నుండి చేతులూపుతూ అరుస్తున్నాడు ప్రహ్లాద్.

ఎవరికా అని కుతూహలంగా బయటకు తొంగి చూశాను. ఎవరో అమెరికన్ అతను, వాళ్ళబ్బాయి బస్‌లో ఆఖరు సీట్ దగ్గర నిలబడి టాటా చెప్తుంటే తనూ టాటా చెబుతున్నాడు.

అపాయింట్మెంట్ కంగారు తగ్గి, మెల్లిగా నా మొహంలోకి నవ్వొచ్చి చేరింది.

ఆ తరువాతి దారిలో దాదాపు పది మంది బస్ ఎక్కడం చూసి ఉంటాను. ఇళ్ళ తలుపుల మాటు నుండీ భుజం తట్టి పంపింది కొందరు. బస్ ఎక్కించి గాల్లోకి ముద్దులు విసిరింది కొందరూ. బస్ కనుచూపు మేర దాటేవరకూ ఆ మంచు ఉదయంలో జేబుల్లో చేతులు దోపుకుని అలాగే నిలబడి చూసింది కొందరు. వినపడుతుందా, వింటారా అన్న సందేహమే లేనట్టు "బై హనీ" అని అరిచింది కొందరు. వాళ్ళ నోటి ముందు తెల్లటి ఆవిరి గాల్లోకి గింగిరాలుగా కదలడం మైమరపుగా చూస్తుండిపోయాను.

హాస్పిటల్ కు చేరుకున్నాం.

ఎలాగూ వచ్చానని, ఫ్లూ షాట్ వేస్తానని చెప్పింది నర్స్. సరేనన్నాను.

అరచేతులు వెచ్చదనం కోసం రుద్దుకుంటూ చుట్టూ చూస్తున్నాను. క్రిస్మస్ ఎరుపూ తెలుపు రంగుల్లోనే ఉత్సవ సంబరమేదో ఉంటుందనుకుంటాను. గదంతా ఏవేవో బొమ్మలు, పోస్టర్లతో నిండి ఉంది. బయట నుండి కూడా కనపడేలా అద్దం ముందు ఒక చూడ ముచ్చటైన క్రిస్మస్ ట్రీ ఉంది. చిన్న చిన్న వెలుగులు, మెరుపు బంతులూ, చిట్టి చిట్టి గిఫ్ట్ బాక్సులూ ఒదిగి వేలాడుతూ ఉన్నాయి దాన్నిండా.

నఖశిఖపర్యంతం జాకెట్లలో దాచుకుని బస్‌లెక్కిన పసివాళ్ళంతా కళ్ళ ముందు మెదిలారు. వాళ్ళ అమ్మలూ, నాన్నలూ.

ప్లే ఏరియా వైపు దూకడానికి నా అనుమతి కోసం కళ్ళలోకి చూస్తూ దగ్గరకొచ్చాడు ప్రహ్లాద్.

"బుజ్జీ..మనం శాం అవ్వద్దు. బర్డ్స్ కూడా అవ్వద్దు. సరేనా?" ఒళ్ళోకి లాక్కుంటూ అన్నాను.

"ఊ..ఎందుకు? మరి పప్పీస్ కూడా అవ్వద్దా?"

"ఊహూఁ వద్దు. ఇలాగే ఉందాం ఓకేనా?"

"పోనీ బేర్స్? ఆవూ దూడా..?"

"నో! నో!"

"ఓకే. " మణికట్టు విడిపించుకుని ప్లే యేరియా వైపు పరుగు తీశాడు. అంతలోనే మళ్ళీ తూనీగలా తిరిగొచ్చాడు.

"కానీ నేను ఫ్లూషాట్ తీసుకోను ఓకే???" వేళ్ళతో నా మొహం ముందు X రాసి వెనక్కి వెళ్ళిపోయాడు.

💓💓💓

అమాయకపు బాల్యానికి అందమైన హీరోలు

"చినతండ్రీ..బళ్ళో టీచర్ చెప్పింది జాగ్రత్తగా వినాలి..సరేనా?" గడ్డం పట్టి పాపిడి తీస్తూ ఏ వెయ్యోసారో చెప్పాను. బుద్ధిగా తలూపాడు నాలుగేళ్ళ నా పసివాడు. "ఎటూ వెళ్ళిపోకు నాన్నా, ఎవరైనా ఏమైనా అన్నా వెంటనే టీచర్‌కి చెప్పాలి..ఏం?!" చొక్కా సరిచేసే నెపంతో వెనక్కు గుంజి మళ్ళీ గుర్తుచేశాను. వాడికిష్టమైన బొమ్మతో కుస్తీలుపడుతూ, అలవాటుగా ఒప్పుకున్నాడు. "మంచినీళ్ళు ఇక్కడ పెట్టాను, ఆకలైతే ఇందులో పప్పుండలున్నాయ్..నువ్వు తిని, నీ ఫ్రెండ్స్ కి కూడా ఇవ్వు. ఇబ్బందైతే టీచర్‌కి చెప్తావుగా" జేబులో రుమాలు దోపుతూ అడిగాను. "ఊఁ" కొట్టి ఆటల్లో పడిపోయాడు.

చిట్టి స్నాక్స్ డబ్బా ఒకటి సంచీలో సర్ది వెనక్కు వచ్చేసరికి, వాళ్ళ నాన్న పొట్టి స్టూల్ మీద కూర్చోబెట్టి సాక్స్ వేసి, షూ లేసులు కడుతున్నాడు. నా ముఖంలోని భావం అర్థమై "అప్పగింతలయినట్టేనా?" అన్నాడు ప్రసన్నంగా. తలాడించాను. "పిల్లలు ఏడుస్తారని విన్నాను కానీ..తల్లుల గురించి ఎక్కడా వినలేదే?!" కవ్వింపుగా అంటూ పిల్లవాణ్ణి బయటకు బయలుదేరదీశాడు. నాన్న వేళ్ళను చిట్టి చేయి చుట్టుపోయింది. బాల్కనీలోకొచ్చి నిలబడేసరికి అద్దాలు దించిన కారులో నుండి నవ్వుతూ టాటా చెబుతున్నాడు నా బుజ్జాయి!

వెనక్కి తిరిగి చూసుకుంటే హాల్ నిండా బొమ్మలు. టేబుల్ మీద పళ్ళెంలో వాడు తిననని మారాం చేసి వదిలేసిన ఇడ్లీ ముక్కలు. మూడు గుంటలున్న ఆ పళ్ళెం వాడికి ఊహ తెలిసిన నాటి నుండీ మహాప్రియమైనది. తినేదుండదు కానీ గుంటలు మాత్రం నిండాలి. "ఎర్ర కాం" కావాలమ్మా అంటూ ఆవకాయ నంజుకుంటాడు, ఆవకాయేమీ కారం ఉండదుట వాడి నాల్కకి. మా అమ్మకి చెబితే "ఇదేం అన్యాయం! వేలెడంత లేడు వెధవ, నా ఊరగాయకే వంకపెడతాడూ!" అని ఎప్పుడూ ఆశ్చర్యపోతుంది. రెండో గుంటలోని కొబ్బరి పచ్చడి ముట్టనైనా లేదు - మొండి ఘటం! రోజూలాగే ఓ పది నిముషాలు ఆగి మళ్ళీ నోట్లో వేద్దామంటే దొరకడుగా! మనసంతా భారంగా అయిపోయింది.  బళ్ళో ఉన్న పదిహేను మంది పిల్లల్లో వీణ్ణి పట్టించుకుంటుందా ఆ టీచరు? ఏదీ కావాలని నోరు తెరిచి అడగలేడు నా బిడ్డ, గమనించుకుంటుందా ఆవిడ? అంత తీరికుంటుందా పాపం వాళ్ళకి? పంచదార పలుకులు అలదుకున్న ఇడ్లీ ముక్క మూడో గుంటలో నుండి తీసుకుంటే, పెదాల పైకి ఏ వైపు నుండో పాకిన ఉప్పదనం - నా ఊహేనా?

బాత్రూం హేంగర్‌ల నుండి బట్టలు తీసి వేస్తుంటే అనిపించింది - చంటివాడికి టాయ్‌లెట్ అని చెప్పాలని నేర్పించాను- గుర్తుంటుందా? చెప్పలేకో చెప్పింది వాళ్ళకు అర్థం కాకో వీడు కంగారు పడి పేంట్ తడిపేసుకుంటేనో? చేతులు కడిగేప్పుడు చుక్క నీరు చొక్కా మీద పడినా "డర్టీ అయిపోయింది, మార్చెయ్ మార్చెయ్యమ్మా" అని చుట్టూ తిరుగుతాడు. ఈ రోజేం చేస్తాడో?! బేగ్‌లో ఇంకో జత బట్టలు పెట్టాను కానీ ఆవిడ చూసుకుంటుందా? బడిలో బేగ్‌లు మారిపోవు కదా!! అసలే కొత్త బేగ్ - వీడైనా గుర్తుపడతాడా? దేవుడా!

స్నేక్స్ డబ్బాలో కర్జూరాలు పెట్టాను, లోపల గింజ ఉంటే తీసుకుంటాడో, అత్యుత్సాహంతో మొత్తం నోట్లో పెట్టుకు కొరికేస్తాడో! కొత్తవాళ్ళను చూస్తే బెరుకు పిచ్చి వెధవకి - టీచర్ తినమందన్న భయానికి మింగెయ్యడు కదా. కాసేపు కాలుగాలిన పిల్లిలా అటూ ఇటూ తిరిగాను. ఫోన్ మోగింది. గుండె దడదడలాడింది. టీచర్ చెయ్యలేదు కదా - ఆటల్లో ఏమైనా దెబ్బ తగిలించుకోలేదు కదా - పరుగుపరుగున అందుకున్నాను. స్క్రీన్ మీద బుజ్జాయి నాన్న పేరు చూసి ఊపిరి పీల్చుకున్నాను. "గట్టిగా మూడు గంటలైనా లేదు! ఊరికే అతిగా ఆలోచించకు, నీ వర్క్ చేసుకో, టైం కి వెళ్ళి పిక్ చేసుకో..పాటలు విను పోనీ.." తోచిన జాగ్రత్తలేవో చెప్పి పెట్టేశాడు.

"ఉన్ కుట్టి పప్పీ నాన్..రౌడీ బేబీ" ప్లేయర్ లో వాడు ఆపేసిన పాట మళ్ళీ మొదలయ్యింది. పప్పీ అనగానే పెద్ద పెట్టున నవ్వులతో పరుగుపరుగున వచ్చి వాడు నా చేతుల్లో వాలిపోయే వీల్లేకుండా ఈ బడేమిటసలు?! పది నిమిషాల్లో ఇల్లు సర్దడం అయిపోయింది. కానీ అద్దంలా ఉన్న ఇల్లు ఇంత అసహ్యంగా ఉంటుందా అనిపించింది. దేని స్థానంలో అది లేని ప్రతీ వస్తువూ నా పిల్లాడి ఉత్సాహానికి కదా గుర్తు! కలగాపులగంగా హాల్‌నిండా ఉన్న బొమ్మలూ, ఉతికిన బట్టలు మడతలు పెడుతుంటే పక్క నుండి లాగేసే అల్లరీ, అన్నం పెడుతుంటే తల తిప్పుకుపోయే పెంకితనం, స్నానానికి వేణ్ణీళ్ళు నింపుతుంటే బకెట్ దొర్లించేసే చిలిపితనం, దుప్పటి అంచులు లోపలికి సర్దుతానంటూ బయటకు లాగే అమాయకత్వం, సోఫా లో నా భుజానికి ఆని కూర్చుంటే దొరికే హాయీ - జిగ్-సా పజిల్ ముక్కల్లా అన్నీ కలిస్తేనే వాడు.

రెండు గంటలు కాస్త ఊపిరి పీల్చుకుంటాను, కాల్స్/వర్క్/ఇంటిపని వాడి మీద కన్నేసి ఉంచే పన్లేకుండా, వాడి అల్లరికి బెదిరే మనసును స్థిమితపరుచుకునే గొడవ లేకుండా, అన్నీ హాయిహాయిగా చేసుకుంటానని కలల్లో తేలిన నేనే, బడి వదిలే వేళకి పావుగంట ముందు చేరుకున్నాను. బయట ప్లే యేరియాలో ఆడిస్తున్నారు పిల్లల్ని. వాళ్ళని వాలంటీర్‌లకి అప్పజెప్పి నవ్వుతూ వచ్చింది టీచర్. భయాలన్నీ ప్రశ్నలుగానూ, ప్రశ్నలన్నీ భయాలుగానూ వినపడే ప్రమాదం అర్థమవుతున్నా ఆగలేకపోయాను. ఓపిగ్గా అన్నింటికి బదులిచ్చింది. స్నాక్స్ తిన్నాడనీ, పక్కవాళ్ళకు పెట్టాడనీ, టాయ్స్ క్లీన్-అప్ చేశాడనీ (ఏవిఁటీ..మావాడే!!), బుద్ధిమంతుండనీ, టాయ్లెట్ అని చెప్పాడనీ, - ఆవిడ ఆవిడ చెప్పుకుపోతోంటే సంబరంగా విన్నాను. భయం లేదనీ, తేలిగ్గా కుదురుకున్నాడనీ చెప్పింది. "నాకోసం అడిగాడా?" ఉండబట్టలేక బయటపడ్డాను. నవ్వారావిడ. ఒకసారి వెదికాడనీ మళ్ళీ క్రేయాన్స్ తీసుకుని కలరింగ్‌లో మునిగిపోయాడనీ, అయినా పిల్లలు బెంగగానో, దిగులుగానో ఉంటే ఫోన్ చేసి చెప్తామనీ, వాట్స్అప్‌లో ఫొటోలు చూస్తూ ఉండమనీ చెప్పారు. పెద్ద బరువొదిలిన తేలికతనం నాలో.

ఆవిడతో మాట్లాడుతూనే ప్లే యేరియాకి వెళ్ళాం. నన్ను చూస్తూనే ఆడుకుంటున్నది ఆపి పరుగుపరుగున వచ్చి నా కాళ్ళను చుట్టుకుపోయాడు. మోకాళ్ళపైన కూర్చుని హత్తుకున్నాను.

కార్‌లో సీట్ బెల్ట్ పెడుతుంటే అప్పుడే కొత్త ఫ్రెండ్స్ పేర్లు చెప్పేస్తున్నాడు. ఆపిల్ కి ఎర్ర రంగు వేశాట్ట..బాల్‌కైతే నాలుగు రంగులు ఇచ్చారుట వెయ్యమని. "బాగా వేశావా నానా?" సీట్ బెల్ట్ సర్దుకుంటూ అడిగాను. చక్రాల్లాంటి కళ్ళు ఇంకా గుండ్రంగా తిప్పాడు.

"స్కూల్ నచ్చిందా? రోజూ వస్తావా మరి?"

"వస్తామ్మా, స్కూల్ నచ్చింది. మా టీచర్ కూడా .." సీట్‌లో నుండి ఎగరబోయాడు. వారించాను.

"అమ్మా మా టీచర్ నన్నేమన్నారో తెల్సా.."

కొత్తకథలు మొదలు.

*


తన ఒడి నుండి, తన వాళ్ళ నుండి, తన ఇంటి నుండి తప్పించి, తల్లి బిడ్డను తొలిసారిగా మరొకరికి అప్పగించేది బడిలోనే. తనలా తన బిడ్డను జాగ్రత్తగా గమనించుకుంటారనీ, తన కన్నా ఎక్కువగా వాళ్ళకు బుద్ధులు నేర్పిస్తారనీ, నమ్మీ, ఆశపడీ తన బిడ్డల్ని ఉంచేది ఆ మేష్టార్ల చేతుల్లోనే. బడి అంటే తల్లులకంత భరోసా. వేలి చివర్లలో విజ్ఞామంతా కుప్పలుగా పడి ఉన్నా, ఆ టీచర్ బోర్డ్ మీద పెట్టిన వేలంటే ఈ రోజుకీ అమ్మలకు అందుకే అంత గౌరవం! తల్లులయ్యాక, వాళ్ళు తమకు చదువు చెప్పిన టీచర్‌లను ఎలా తల్చుకుంటారో, తమ పిల్లలను అక్కున చేర్చుకున్న టీచర్లనూ అంతగా గుర్తుంచుకుంటారు. మా అక్కకు తొలిసారి చదువు చెప్పిన రామాలయం పంతులు గారిని మా అమ్మ ఈ రోజుకీ మర్చిపోలేదు. నిజానికది మా అమ్మమ్మ నుండి ఆమె మునిమనవల దాకా పాకిన అపురూపమైన కథ; నేనెన్నడూ చూడని ఆ పంతులు గారు, మా ఇంటిల్లిపాదీ తలుచుకు మురిసే మా బాల్యపు జ్ఞాపకం. లోకం తెలియని పసివాళ్ళు అమ్మనూ నాన్ననూ కాక హీరో వర్షిప్‌తో చూసుకునేదీ, కథలుగా తోటి నేస్తాలకు చెప్పుకునేదీ టీచర్ల గురించే. వాళ్ళు అనుసరించేదీ, అనుకరించేదీ బళ్ళో కొన్ని గంటల పాటు చూసే ఆ గురువులనే. అందుకే టీచర్లంటే అమాయకమైన బాల్యానికి దొరికే అందమైన హీరోలు. థాంక్స్ అనేది పేలవమైన మాట. కానీ నిలబెట్టే నమ్మకాలకు బదులుగా ఏమీ ఆశించని కొందరు గురువులకు ఇవ్వడానికి మన దగ్గర ఉన్నదదే.

*


(తొలి ప్రచురణ :మామ్స్‌ప్రెస్సో, తెలుగు ఎడిషన్, ఉపాధ్యాయదినోత్సవం సందర్భంగా)

తృప్తి

జీవితంలో కొన్ని సంఘటనలు జరిగేటప్పుడు బుద్ధికి వాటిని అర్థం చేసుకోగల వయసు ఉండదు. కానీ, ఆయా ఉద్వేగాల తాలూకు నిజాయితీని మాత్రం వయసుతో నిమిత్తం లేకుండా మనసు గుర్తు పెట్టుకుంటుంది.

ఎన్నో ఏళ్ళ క్రితం నాటి సంగతి.

కొత్తగా కొలువులో చేరిన రోజులవి. కాలేజీలో చదివిన చదువుకూ, ఆఫీసులో దొరికిన ప్రాజెక్టులకూ పొంతన కనపడక పగలూ రాత్రీ తేడా తెలీనంతగా పనిచేసిన కాలమది. ఒకానొక వీకెండ్‌లో దాదాపు పద్దెనిమిది గంటల చప్పున పని చేసి, సోమవారం ఆన్సైట్‌లో ఉండే మిగతా టీంతో మీటింగ్స్ అటెండ్ అయ్యీ, మేనేజర్స్ కి కావాల్సిన అప్డేట్స్ అన్నీ పంపి, అటుపైన విశ్రాంతి కోసం డోర్మిటోరీ వెళ్ళాను. ఐ.టి ఉద్యోగాల్లో ఇదేమంత కాని పని కాదు. అరచేతిలో బొంగరంలా ప్రపంచం తిరుగాడుతుండేప్పుడు, నిద్రవేళలు కూడా అటూ ఇటూ అవ్వాలి కదా మరి. అందుకే కంపెనీలు ఈ సదుపాయాలూ ఇస్తాయి.

ఆ గది చిమ్మచీకటిగా ఉంటుంది. సూది మొన నేలకు తగిలినా వినపడేంత నిశబ్దంగానూ ఉంటుంది. ఒక్కోసారి ఖాళీగానూ, ఒక్కోసారి గదంతా నిండిపోయీనూ ఉంటుంది. పని ఒత్తిడికి డెస్క్ నుండి మాయమై వచ్చి, ఇక్కడ ధ్యానం చేసుకుంటారు కొందరు. తలనొప్పులూ, ఒంట్లో బాగోని వాళ్ళూ ఇక్కడికే చేరతారు.  శుక్రవారాల్లో ముస్లిం మిత్రులు ఆ గదికి ఒక మూలలో ఉండే విశాలమైన ఖాళీ స్థలంలో నమాజులూ చెయ్యడమూ చూసి ఉన్నాను. దాదాపు ముప్పై పడకలున్న విశాలమైన గది అది.

ఆ రోజు నేనక్కడికి వెళ్ళి, ఆ చీకట్లో జాగ్రత్తగా అడుగులో అడుగేసుకుంటూ, కబోర్డ్స్ నుండి కొత్త దుప్పటీ, దిండూ బొత్తిగా తెచ్చుకుని అలసటతో కళ్ళు మూశానో లేదో, ఆ చీకటిలో నుండీ, నిశబ్దంలో నుండీ, ఎడతెగని నిట్టూర్పు వినపడటం మొదలైంది. ఎవరికో బాలేదనుకుంటూ, మళ్ళీ కళ్ళు మూసుకున్నాను. తిరిగి అదే రొప్పు. అందులో నుండీ అర్థమవుతోన్న నిస్సహాయతకు నేను కాసేపటికే లేవకుండా ఉండలేకపోయాను. సెల్‌ఫోన్ లైట్ ను గది నలుదిక్కుల్లోనూ తిప్పి చూశాను.

ఒకమ్మాయి, గోడ వైపుకు తిరిగి ఉంది. ఆమె నిల్చున్న పద్ధతిలో తేడాని నా కళ్ళు గుర్తు పట్టాయి కానీ, ఏం చేస్తోందో అర్థం కాలేదు. ఆమె చేతిలో చిన్న మైక్ లాంటిదేదో ఉందనిపించింది, ఆ చీకట్లో చూస్తే. తటపటాయిస్తూనే దగ్గరకు వెళ్ళాను.

ఆమె నన్ను చూస్తూనే నిస్సత్తువగా చేతులు జార్చేసింది. అప్రయత్నంగా ఆమె చేతుల్లోవి అందుకున్నాను. పాలడబ్బా అది. బ్రెస్ట్ పంప్ వాడి, కాటన్ చున్నీ చాటు నుండి పాలు పిండుకుంటోందామె. కింద ఉన్న స్విచ్ బాక్స్ పని చెయ్యకపోవడంతో, గోడకి పైన ఉన్న స్విచ్ ని వాడుకుంటునట్లుంది, నేలపై కూర్చుని పిండుకోగలిగేంత వైర్ కాదది. అర్థమవుతోంది. ఆమె నుదుటి నిండా చిరుచెమట్లు..

తన భర్త పావుగంటకు పైగా గేటు దగ్గర నిలబడి ఎదురుచూస్తున్నాడనీ, ఇంట్లోని పసివాడికి పాలు పంపాలనీ, కోపం ఆదుర్దా బాధ మిళితమైన గొంతుతో చెప్తోందామె.

నేనామెని ఒక్క నిముషం పాటు ఆగమని చెప్పి పరుగుల మీద బయటకు వెళ్ళాను. కింద ఫ్లోర్‌లో మీటింగ్ రూం నుండి కుర్చీని మోసుకుంటూ మెట్ల మీద పైకొచ్చాను.

నన్ను చూసి 'ఇది కూడా తట్టలేదు చూశారా నాకీ కంగారులో.." అనుకుంటూ ఆమె పైకి లేచింది. "జ్జ్జ్జ్..." అన్న శబ్దంతో పరికరం తన పని తాను చేసుకు పోయింది.

"మంచినీళ్ళు కావాలా?" ఆమె పని అయ్యేదాకా ఆగి అడిగాను నేను. అప్పటికి ఆమె ముఖం కాస్త తెరిపిన పడింది. పక్కనే ఉన్న బాగ్ తీసింది. పళ్ళూ, బిస్కట్లూ, వాటర్ బాటిళ్ళూ, ఫ్లాస్క్‌లో పాలు - సమస్తం ఉన్నాయందులో.

"మీక్కావలసినవి తీసుకోండి, ఇప్పుడే వస్తాను" అని బయటకు వీలైనంత చకచకా అడుగులేస్తూ వెళ్ళిపోయింది.

"గంట కొట్టినట్టే వేళకి కదులుతాడు మావాడు. లేచేలోపు పాలసీసా నోట్లో పెట్టేస్తే ఇంకో గంట అలాగే మత్తుగా పడుకుంటాడు. వేళకి ఇవ్వలేనని కంగారొచ్చేసింది." బుట్ట తీసుకుని బయటకు నడుస్తూ అందామె. గదిలోపల మాట్లాడలేక, ఠపీమని ఆమె మాట వినకుండా సంభాషణ తుంచలేక అడుగులు కలిపాను.

మాటల్లో చెప్పింది...డెలివరీకి మూడు నెలల ముందే సర్వైకల్ ఇన్‌కంపీటెన్స్ వల్ల సెలవులో వెళ్ళాల్సి వచ్చిందనీ, పిల్లాడు పుట్టేవేళకే సెలవైపోయిందనీ, లాస్ ఆఫ్ పే లో కొన్నాళ్ళు ఉన్నాననీ, (అప్పట్లో ప్రసూతి సెలవులు మూడు నెలలే - ఇప్పుడు ఆరు నెలలు చేశారు), ఈ ఫైనాన్షియల్ యియర్‌లో ఒక్క పది రోజులు గడిస్తే, కొత్త సంవత్సరపు లెక్కలో ఇంకో ఆరు నెలలు ఎల్వోపీ మీద సెలవు దొరుకుతుందని తప్పనిసరై వస్తున్నాననీ.

నేను చేసిన సహాయానికి మరీ మరీ థాంక్స్ చెబుతూ అప్పుడామె అంది -

"చంటివాడిని ఇంట్లో వదిలేసి ఎందుకొచ్చిన ఉద్యోగాలూ? అంటారంతా! ఎవరి అవసరాలు వాళ్ళవి. ఎవరి జీవితాలు వాళ్ళవి. ఏం చేసినా పిల్లాడికి ఇవ్వలేకపోయిన బొట్టు పాలైనా తల్లి గుండెల్లో ఎంత బరువో! ఎవరికి తెలుస్తుంది?"

ఆ పూటకి బరువు తగ్గించుకున్న నిశ్చింతతో తృప్తితో ఆమె పలికిన ఆ అపురూపమైన మాటలు అర్థమవడానికి, ఏళ్ళకేళ్ళు గడిచి నా ఒడిలోనూ పసివాడు పారాడే వేళ రావలసి వచ్చింది.
*

(Breast feeding awareness campaigns  చూసినప్పుడల్లా, breast pump గురించి మాట్లాడాలని ఉంటుంది. మహిళలకు సంబంధించి, ఈ శతాబ్దపు గొప్ప ఆవిష్కరణల్లో, ఇదీ మొదటి వరుసలో ఉంటుందని నా నమ్మకం. ఈ నేపథ్యంలోనే ఈ అనుభవాన్ని మొదటగా మామ్స్‌ప్రెస్సో, తెలుగు ఎడిషన్‌లో ప్రచురించాను.)

36 హెయిర్‌పిన్స్

"నాకై చాచిన నీ చేతిలో చదివాను నా నిన్ననీ..." ప్లేయర్లో బాలు గొంతు మెత్తగా వినపడుతోంది. ఊటీ ఘాట్ రోడ్ మీద కార్ మెలికలు తిరుగుతోంది.

బుజ్జాయి నా ఒళ్ళో నుండి దూకుతూ "నాన్నా..."అని డ్రైవింగ్ సీట్ వైపు దూకినప్పుడల్లా పట్టి ఆపాల్సి వస్తోంది.

"వద్దు నాన్నా..రోడ్ అస్సలు బాలేదు, మనం ఇంకా పైకి వెళ్ళాలి కదా..కార్ దిగాక నాన్నతో ఆడుకుందువు గాని..సరేనా?" లోపల ఉన్న భయం గొంతులో వినపడకుండా విశ్వప్రయత్నం చేస్తూ చెప్పాను.

వెనుక నుండి హరితా, రఘూ ఫక్కున నవ్వారు. "అంత భయమెందుకే, ఇప్పుడేమయిందనీ? అనిల్ అంత కూల్‌గా డ్రైవ్ చేస్తోంటే! వెధవభయలూ నువ్వూనూ" విసుక్కుంది హరిత.

"బయటచూడు, ఎంత బాగుందో! " అనిల్ మాట్లాడబోయాడు. చేత్తో తల తిప్పేసి "దారి చూడు ముందు!" కరుగ్గా చెప్పాను. నవ్వాడు.

నీలంపు పొడిని గుప్పిళ్ళతో జల్లినట్టు ఎంత బాగుంటాయో నీలగిరి పర్వతాలు. లోయలోకి జారిపడే సూర్యకాంతీ, వాలిపోయే ఆకులూ, కీచుమన్న శబ్దాలతో అకస్మాత్తుగా రెక్కలార్చుకుంటూ పైకి వచ్చే పక్షులూ - రెండు కళ్ళూ చాలనంత సౌందర్యం ఊటీది. ఎటు నుండో వినపడే జలపాతపు చప్పుళ్ళూ, కొండరాళ్ళపై ఎండిపోయిన సౌందర్యపు స్మృతులూ మనసుని నిలువనీయవు. ఏడు రంగుల ఇంద్రధనుస్సేదో ఒళ్ళో వచ్చి వాలినట్టు ఉంది, కార్ వెళుతోంటే. మోకాళ్ళ పర్వతం మీదకి ఎక్కలేక ఎక్కినట్టు, కార్ హెయిర్ పిన్ టర్న్స్ ని ఇబ్బందిగా దాటుతోంది. 24..25..26.. మలుపుమలుపుకీ ముప్పయ్యారు మీద ఆశే. సన్నని రోడ్లు, వానకు తడిసిన దారులూ, కవ్వించడానికన్నట్లు అకస్మాత్తుగా రోడ్ల మీదకు దూకే కోతులు..- ఎవ్వరేం చెప్పినా కొండవాలుని పట్టి ఊగుతోన్న పూల లతలా నా మనసులో భయం ఊగిసలాడుతూనే ఉంది.

"ఆ రోడ్డు చాలా ప్రమాదం! ఎన్ని ఆక్సిడెంట్స్ అవుతాయో తెలుసా అక్కడ! నేను మాత్రం డ్రైవ్ చెయ్యను" అని బయలుదేరే ముందు నా స్నేహితుల కుటుంబం చెప్పగానే గుండె ఆగిపోయింది. "అనిల్ డ్రైవ్ చేస్తా అంటేనే కదా కార్ తీశాం, లేదంటే ట్రావెల్స్ లో కనుక్కుంటే అయిపోయేది.." వాడిపోయిన నా మొహం చూసి అయోమయంగా అన్నారు వాళ్ళు. "అదేం లేదు.." పరధ్యానంగా చెప్పి కార్ ఎక్కాను. ఒళ్ళో బుజ్జాయిని చూసుకుంటే గుండె ఝల్లుమంటోంది. వాడికి ఏడాది వస్తోందనగా తిరుపతికి వెళ్ళొచ్చాక, మళ్ళీ బయటకు రావడం ఇదే మొదలు నాకు. ఏడాది మీద నాలుగు నెలలు. ఈ చీకట్లు ముసురుకుంటున్న కొండ దారిలో, అదీ ఊటీ కొండల మీద, మాకు మేమే డ్రైవ్ చేసుకుంటూ పిల్లాడితో వెళ్తున్నామని తెలిస్తే అమ్మా, అత్తగారు ఏమంటారో అసలు! ఏడో నెలలో పుట్టాడని రెప్ప వాల్చకుండా అందరూ అరచేతుల మీద పెంచుకొచ్చారు వీడిని. అతి జాగ్రత్త మంచిది కాదు కానీ, అజాగ్రత్త సంగతో?!

అమ్మ గుర్తొచ్చింది. నన్ను ఆపలేకా, తన మాటకు ఒప్పించలేకా ముఖం తిప్పుకున్న అమ్మ. ఎప్పుడూ  ఏ అడ్వెంచరస్ ట్రిప్ కి వెళ్తున్నానన్నా ఒప్పుకునేది కాదు. వెయ్యి జాగ్రత్తలు, వెయ్యినొక్క ఒట్లు. "నీదంతా ఛాదస్తమమ్మా.." అని ఎలా కొట్టి పారేసేదాన్ని. వెనక్కి లాగకమ్మా అంటూ ఏం వేళాకోళాలాడేదాన్ని! ఇప్పుడేమైంది నాకు! ప్రతి ప్రేమను వెన్నాడుతూ ఒక బాధ్యత, భయం కూడా ఉంటాయనుకుంటాను. నా ప్రాణం సగాలుగా విడివడి బుజ్జాయినీ, వాడి నాన్ననీ అల్లుకుపోయిందని తెలుస్తోంది. సంబంధం లేని ఆలోచనలతో, భయాలతో నేను బయట సౌందర్యాన్ని నిండా అనుభవించకుండానే, కొండ పైకి చేరడం అయిపోయింది. చుట్టూ చీకట్లింకా దట్టంగా అలుముకుంటున్నాయి. రిసార్ట్ చేరగానే, కార్ కీస్ వాలెట్ పార్కింగ్ వాళ్ల చేతుల్లోకి  వెళ్ళిపోయాయి. బుజ్జాయి నాన్న మీదకి దూకాడు. రెండు కుటుంబాలకూ రెండు గదులు. రిసెప్షన్లో తాళాలిచ్చారు. పల్చటి సువాసనతో ఆహ్వానం పలుకుతున్న విశాలమైన గదిలోకి వచ్చిపడ్డాం. ఫాన్స్ ఉండని గదుల్లోని నిశబ్దం సేద తీరుస్తోంది.

"కోపం పోలేదా? సారీ!" భుజాలు పట్టి నన్ను తన వైపు తిప్పుకుంటూ అడిగాడు.

".."

"ఏం కాలేదుగా!"

"డ్రైవర్ ని పెట్టుకుంటే ఎంత మనశ్శాంతిగా ఉండేది! ఎంత ప్రమాదం! ఎంత జాగ్రత్త కావాలి. ఏమైనా అయ్యుంటే..బుజ్జిగాడు కూడా ఉన్నాడ్..."

"అందుకే నేనే డ్రైవ్ చేశాను" మధ్యలోనే నన్నాపేస్తూ చెప్పాడు. ముడుచుకున్న నా కనుబొమలను మునివేళ్ళతో సరిచేస్తూ అన్నాడు -"అంత ప్రమాదకరమైన రోడ్లలో, నిన్ను, వాడినీ, నా కన్నా జాగ్రత్తగా తీసుకు రాగలిగిందెవరు? ఊఁ?"

మంత్రం వేసినట్టే కోపమెటో పోయింది.

ఇద్దరి పెదాలనూ తాకుతూ ఒకే నవ్వు.

(తొలి ప్రచురణ : "మామ్స్‌ప్రెస్సో, తెలుగు ఎడిషన్‌లో)


అల

       అలల పొత్తిళ్ళలో      అల్లరై నీ నవ్వు అలల రెక్కల మీద వెన్నెలై నీ చూపు అలల ఒత్తిళ్ళలో నలిగి నీ కేరింత అలల ముద్దుల తడిసి తీరాన్ని చేరాక....