మా ఊరు - సుధ - రియాలిటీ చెక్

భీమడోలుకీ పూళ్ళకీ రెప్పపాటు దూరం. ఈ రెప్పపాటు దూరంలోనే మాయమైపోయే ఓ చిన్నపల్లెటూరుంది. మెయిన్ రోడ్ మీది సైన్ బోర్డ్ పైన ఊరిపేరున్నా, అదెవ్వరికీ కనపడదు. ఊరికొచ్చిన వాళ్ళో, వెళ్ళేవాళ్ళో చేతులెత్తితే తప్ప డ్రైవర్లు అక్కడ తమ బస్సులాపరు. ఆ నడిరోడ్డు మీద నుండి మట్టిరోడ్డు మీదకి రెండడుగులు వేసి, అటునుండీ ఓ సన్న చిన్న వంతెన ఎక్కి ఊళ్ళోకి దిగాలని తెలీక ఆ కనపడీకనపడని ఊరిమలుపు దాటి వెళ్ళిపోయిన కార్లు యూ టర్న్ లు కొట్టుకుంటూ ఉంటాయి. వంతెన దిగి కిందకొస్తే ఊరి మొత్తం మీద ఉండేవల్లా యాభయ్యో అరవయ్యో గడపలు. గుమ్మం దాటి వందడుగులేసే ఓపికుంటే, పచ్చగా కనుచూపుమేరా విస్తరించిన పొలాలు ఎదురొస్తాయి. ఊరి మొదట్లో గుర్రపు డెక్కతో నిండి ఉన్న చెరువు, దానినానుకుని ఉండే గంగానమ్మ గుడీ, ఊరి మధ్యలోని రామాయలమూ అక్కడివాళ్ళ ఉమ్మడి ఆస్తి. రెండు చిల్లర కొట్లు తప్ప ఏమీ ఉన్నట్టు కనపడని ఆ ఊళ్ళో, ఎవ్వరూ దేనికీ ఇబ్బంది పడుతున్నట్టే ఉండరు. ఇంటి పక్కనో సూపర్ మార్కెట్టూ, హోం డెలివరీలూ, ఆన్లైన్ షాపింగ్‌లూ లేనిదే బతుకు గడవదని నమ్మే లోకానికీ, ఈ ఊరికీ గట్టిగా లెక్క కడితే గంట దూరమైనా ఉండదు. ఆనపకాయలూ, గుమ్మడికాయలూ, వంకాయలూ, చిక్కుళ్ళూ, పచ్చిమిరపా, ములక్కాడలూ ఇలా కావలసిన కూరలన్నీ మెట్లను పట్టుకు పాకిన తీగల్లోనో పందిళ్ళలోనో ఇళ్ళ ముందరి దడుల్లోనో వేలాడుతూ కనపడుతుంటాయి. నా అరటికాయకు నీ బీరకాయివ్వమనడం తరచూ కంటపడే దృశ్యం. ఏ వీధిలో నడుస్తోన్నా తుంపుకుపొమ్మన్నట్టు మందారాలాదిగా ఏవేవో పూలచెట్లు ఊగుతూ పిలుస్తుంటాయి. ఆ పూల మొక్కలను బట్టి ఆ ఇంటి సింహాసనంలో పూజలందుకునేదెవరో చెప్పడమూ ఓ విద్యేనట. ఇప్పుడిప్పుడే వేసినట్టుండే ఆ ఊరి సిమెంటు రోడ్లన్నీ పిల్లలకు ఆటస్థలాలు. భయం తెలీని బాల్యం వాళ్ళది. అదను చూసి కోడి మెడ పట్టుకుని గింజల దగ్గరకు తీసుకుపోతారు, గడ్డి పరకలేరి దూడల మూతి దగ్గరుంచి తినమని బతిమాలుతుంటారు. పురుగూపుట్రా ఎదురైతే పాకించుకోవడానికి అరచేతుల్లో ఎప్పుడూ ఏవో ఆకులూ పుల్లలూ దొప్పలూ సిద్ధంగా ఉంచుకుంటారు. ఆకలికి వాళ్ళెవరైనా ఏడ్చినట్టున్నా, పొలాల వైపు వెళ్తున్నట్టున్నా, ఆ దోవన పోయే ఎవరో ఒకరు సైకిలెక్కించుకు తెచ్చి ఇంట్లో దింపేస్తారు. కులాలూ, రాజకీయాల ఊసుండదని కాదు కానీ, ఊరిలో మనుషులు ఒకరికొకరు పరాయి మాత్రం కారు. ముప్పైలలోపు వయసున్న మనుషులెవరైనా ఉంటారా ఇక్కడ? అన్న అనుమానం కలిగించే ఊరది. పెద్ద చదువుల ఊసులేని ఊరవడం వల్ల, వ్యవసాయానికి ఆవల ఉపాధీ దొరక్కపోవడం వల్ల, ఆ పొలాలతోనూ, ఆ నేలతోనూ ఇంకా ముడులున్న వాళ్ళే తప్ప ఎవరూ ఉండరక్కడ. ఒక తరంలోని పిల్లలంతా చక్కగా చదువుకుని దేశాలు దాటి వెళ్ళి పంపిన సొమ్ముతో  అక్కడి ఇళ్ళ హంగులూ, సదుపాయాలైతే మారాయి కానీ, సహజంగా సమృద్ధిగా ఉన్న పాడిపంటల వల్ల అక్కడి వాసనలు, వాతావరణమూ మారలేదు. పగలు పన్నెండింటి దాకా నేనున్నాను అన్నట్టు వినపడే రామాలయం గుడి గంటలూ, ఆ పైన సాయంకాలం దాకా కావుకావుమనే కాకుల గోలా, ఆవులూ, గేదెల అరుపులూ, ఝూమ్మని ముసురుకునే ఈగల రొదా, ముప్పొద్దులా కోళ్ళ అలికిడీ, మొహమాటపు ఛాయలు లేని గొంతులూ- ఆ ఊరికున్నదంతా ఇదే.



ఏ ఇంటికైనా ఓ కారు రావాలంటే, వీధి వీధంతా ముందుగానే ఒక మాట అనుకోవాల్సిన ఆ ఊరిలోకి...పోయిన ఏడాది నన్ను వెదుక్కుంటూ వచ్చింది సుధ . స్టీల్ కేన్‌లో బుజ్జివాడికి లడ్డూలూ, నాకోసం లేత గులాబీ అంటు, ఎదురుపడ్డ ప్రతివాళ్ళకూ ఓ వెలుగు నవ్వూ ఇంకా...రాజిరెడ్డి పుస్తకాలు. ఇవన్నీ వెంటబెట్టుకుని, సెవెన్ సీటర్ ఆటోలో కుదుపుల ప్రయాణం చేసి దిగింది.

మొదటిసారి ముఖాముఖి కలిసిన ఆశ్చర్యాలు, పరిచయాలు, పిచ్చాపాటి కబుర్లూ, తెలిసిన వారందరి గురించిన విశేషాల బట్వాడాతో మా మధ్య గంటలు నిమిషాలవుతున్నాయి. రోజుల్లోకొచ్చేసిన మా అమెరికా తిరుగుప్రయాణానికి అత్తగారు దగ్గరుండి చేయిస్తున్న పిండివంటల జోరుకు ఇల్లంతా వేడెక్కి పోయి ఉంది. ప్రహ్లాద్ అడిగిన పాలకోవా బిళ్ళల కోసం మరిగిస్తోన్న పాల తీపివాసన వెగటుగా సోకుతోంది నాకు. ఆ సెగ తప్పించుకోవడానికి భోజనాలయ్యాక సుధా, నేనూ పొలాల వైపు నడిచాం. గట్ల మీద అర్థచంద్రంలా వంగిన కొబ్బరిచెట్లూ, ఓ వైపుగా గడ్డివాములూ, వాటి వంకనే విశ్రాంతిగా పడుకున్న దూడలూ, అంతెత్తుకు ఎగిరి దూకుతున్న కోళ్ళూ.... జాగ్రత్తగా ఒక్కో అడుగూ వేస్తూ అక్కడక్కడే తిరుగుతున్నాం. ఆ మాటా ఈ మాటా అయి మళ్ళీ పుస్తకాల దగ్గరకే వచ్చాం.  "రియాలిటీ చెక్" కి తానే పబ్లిషరన్న విషయం అంతకు ముందే విన్నానేమో గుర్తు లేదు కానీ, ఆవిడ ఎందుకు పబ్లిషర్ అయిందో తెలిసింది మాత్రం ఆ రోజే, అప్పుడే.

"ఈ సమస్త ప్రపంచంలో ఒకానొక మనిషి మరణించడమంటే ఒక అంకె తగ్గిపోవడం కాదు, ఆ ఒక్కడితో ముడిపడి ఉన్న సమస్త ఆనందాల ప్రపంచం అంతం కావడం." అంటాడు రాజిరెడ్డి ఆ పుస్తకంలో ఒక చోట. అది మనకెలా అర్థమవుతుంది? చావుని వార్తగా, వార్తని వ్యాపారంగా మార్చుకున్న లోకంలో, మనకు సంబంధం లేని ఏ మరణమైనా ఎందుకు కదుపుతుంది? ఇలాంటి వాక్యం మననెందుకు తాకుతుంది?

కానీ, హృదయంలో బరువు మోస్తూ ఉందేమో..సుధను తాకింది. మరో లోకమెరుగనట్టు మేనల్లుడి చుట్టూ అల్లుకున్న ఆమె ప్రపంచమంతా అతని మరణంతో తునాతునకలైపోయిన దుఃఖంలో ఉందేమో, ఆ వాక్యం ఆమెకు అర్థమైంది. ఏ పుస్తకం దొరికినా ఆకలితో చదువుకుంటూ పోయే తాను, ఆ మరణం పుట్టించిన వెలితిలో దేనినీ చూడలేనట్టు, భరించలేనట్టు, దేని పట్లా ఆసక్తి లేనట్టు ఉన్న రోజుల్లో, యథాలాపంగా సాక్షి పేజీలు తిరగేస్తుంటే ఇదుగో, ఈ రియాలిటీ చెక్ శీర్షికన రాజిరెడ్డి వ్రాసిన మాటలు కంటపడ్డాయిట. Truth is stranger than fiction అని వింటూంటాం. ఇది అట్లాంటి అనుభవం. ఆమె ఆ రోజు చూసిన శీర్షిక "ప్రతీక్ లేని ఇల్లు". చనిపోయిన బిడ్డను తల్చుకుని తండ్రి పడ్డ వేదన ఆ రచన నిండా. పోయినోళ్ళ తీపిగుర్తుల్లా కాక విషాదముద్రల్లా మిగిలి ఉన్న ఆ తండ్రి బ్రతుకు మిగతావాళ్ళకు ఆశ్చర్యం మాత్రమే కానీ, సుధకైతే అనుభవం. ఇంకా ఆశ్చర్యమేమంటే, ఆ ప్రతీక్ చనిపోయిన రోజు..సుధ వాళ్ళ మేనల్లుడి పుట్టిన రోజు. ఆ పుస్తకపు ముందుమాటలో, సుధ అంటుందిలా:

ఈ రాజిరెడ్డి ఎవరో కోమటి రెడ్డి ఇంటికి కాక, నా ఇంటికే వచ్చి, నా దగ్గర కూర్చుని, నా చిన్ను గురించిన ప్రతి వివరాన్నీ అడిగి తీసుకుని, నా మనసులో పేరుకుపోయిన దుఃఖమంతా కరిగినీరయేలా ఒక ఆప్తమిత్రుడిలా ఓదార్చినట్టుగా అనిపించింది. కనిపించని బరువు మోస్తున్నట్టుగా ఉన్న నా మనసు కొంత భారం దించుకుని తేలికైంది.

"Read the lines as if they were unknown to you, and you will feel in your inmost self how very much they are yours"- అంటాడు రిల్క ఒక చోట. మిత్రులు సదాశివ గారితో సాగిన నా ఉత్తరాల్లో, ఆయన ఈ మాటలు గుర్తు చేసినప్పుడు, నాకు రియాలిటీ చెక్ చదివిన అనుభవమే గుర్తొచ్చింది.  ఒక మనిషినో, వస్తువునో, ప్రాంతాన్నో, అనుభవాన్నో దేన్నైనా చూసేటప్పుడు హృదయాన్ని తెరిచి ఉంచి నిష్పాక్షికంగా చూడగలిగితే అది నీకు చెప్పే అర్థాలు వేరు. రియాలిటీ చెక్‌లో రాజిరెడ్డి చూపు అలాంటిది. అలా చూసి ఉన్నది ఉన్నట్టు చెప్తాడు. చాలా వివరంగా చెప్తాడు. తనకళ్ళను నమ్ముకుని చెప్పడమన్న పరిమితి ఉంటే ఉండవచ్చు గాక, కానీ ఎదురుగా ఉన్నది ఎంత బాధ అయినా, సంతోషాన్నిచ్చేదైనా, అసహ్యాన్ని కలిగించేదైనా, అంగీకరించలేనిదైనా, అతను దాని గురించి నిష్పాక్షికంగా చెప్పుకుపోవడం ఆపడు. నిజం దాని నిండు రూపంతో చదివే మనిషి కళ్ళ ముందుకు రావడానికి తనకు చేతనైనంతా శ్రమపడతాడు. అట్లా చెయ్యడంలో, ఎక్కడో ఆ సత్యంతో రాజీ కుదురుస్తాడు కూడా. ఈస్తటిక్స్, శైలీ, శిల్పం ఇవన్నీ కాదు. జీవితాన్ని పారదర్శకమైన అక్షరాల మీదుగా చూపెడతాడతడు. ఆ చూపించడంలో, చూడటంలో భయం గొలిపే నిజం పట్ల ఉండే వెగటూ, విరక్తీ తొలిగిపోయి దాన్ని అంగీకరించడమూ, దాన్ని దాటి ముందుకు వెళ్ళడమూ సాధ్యపడతాయి. ఏకాంతంలో ధ్యానం ద్వారా సాధించాలనుకునే స్థితి ఏదో, రియాలిటీ చెక్ ద్వారా అక్షరాల్లో సాధించాడు రాజిరెడ్డి.

అందుకే సుధ ఇంకా ఇలా చెప్పింది..

బయటకు కనిపించకుండా నన్ను ఆవరించుకుని ఉన్న దుఃఖపు తెరను తొలగించుకుని బయటకి రాగలిగాను. నా చుట్టూ ఉన్న మనుష్యులతో కలవడం, మాట్లాడటం, వారితో అనుబంధం పెంచుకోవడం చేశాను. అన్నిటికీ మించి నా పిల్లాడ్ని నేను దుఃఖంగా కాక ఆనందంగా తలుచుకోగలిగాను. వాడిని నా జ్ఞాపకాల్లో సజీవంగా ఉంచుకోవడం నేర్చుకున్నాను. మళ్ళీ నా పూర్వపు ప్రపంచంలోకి, పుస్తకాల్లోకి, సాధారణ జీవితంలోకి రాగలిగాను.

నాకు ఈ మాటలు చదివినప్పుడల్లా, పంచుకో సాధ్యం కాని ఓ ఉద్వేగాన్ని మాటల్లోకి బట్వాడా చేస్తున్న రాపిడికి గరగరమంటూ పలికిన సుధ గొంతు చెవిలో వినపడుతుంది. మేమిద్దరం ఆ ఆకుపచ్చ పొలాల ముందు, చేతిలో గడ్డిపరకలతో ఎగుర్తుతోన్న పక్షులను చూస్తూ నిలబడి ఉండటం గుర్తొస్తుంది. ఈ అనంతమైన సృష్టిలో మనమూ, మన ఉనికీ ఎంత? మన చేతిలోనూ, మన కట్టడిలోనూ ఉన్న జీవితమెంత? చిన గీతల పక్కన పెద గీతలను గీసే బ్రతుకుని, పెనుమాయను కళ్ళముందు ఆడించి అంతా సౌఖ్యమే అని నమ్మబలికే మహామాయని ఎవ్వరమూ తప్పించుకోలేం. ఎందుకో ఈ ఆలోచనలు మెదిలిన ఆ రోజు వాతావరణాన్ని, ఆ ఊరి వాతావరణాన్ని, ఈ పుస్తకం నుండి విడదీసి చూడటం ఇన్నాళ్ళైనా నాకు సాధ్యపడటం లేదు.

ప్రశ్నలు, జవాబులు, కొట్టివేతలు ఇవన్నీ తప్పవు. అన్నీ దాటుకున్న విశ్రాంతిలోనైనా, అన్నిటిమధ్యా నడుస్తున్న హడావుడిలోనైనా, నమ్మకంగా అనిపించేది మాత్రం ఒక్కటే.

జీవనకాంక్ష కన్నా బలమైన, విలువైన కానుక లోకంలో మరేదీ లేనేలేదని.

అంతఃపూర్ణో బహిఃపూర్ణో పూర్ణకుంభ ఇవార్ణవే
అంతఃశూన్యో బహిఃశూన్య శ్శూన్యకుంభ ఇవాంబరే

అంటుంది ఉపనిషద్వాక్యం. అట్లాంటి పరమాత్మని, లోపలా వెలుపలా పరిపూర్ణమైన సముద్రంలోని నిండుకుండ లాంటి, లోపలా బయటా శూన్యమైన ఆకాశంలోని శూన్యఘటంలాంటి పరమాత్మని-  జీవించడంతోనే అనుభవించగలమని నా మనసుకి తోస్తుంది. జీవించడమొక్కటే జీవితానికి గురువనిపిస్తుంది. కొందరి అనుభవాలు , కొన్ని పుస్తకాలు , నీ నమ్మకం నిజమే సుమా! అని మృదువుగా భుజం మీద తట్టి చెబుతున్నట్టు ఉంటుంది.

పాకవిద్య

జీవితంలో కొందరు స్నేహితులను మళ్ళీ మళ్ళీ కలుస్తూనే ఉంటాం. బహుశా వాళ్ళు జీవితకాలపు స్నేహితులు. నేను సింగపూర్ నుండి వచ్చేశాక కూడా, మా యూనిట్ ఒకటే కావడం వల్ల తను హైదరాబాద్ రావడమూ, తర్వాత నేను బెంగళూరు వెళ్ళడమూ, అతనికీ అక్కడి ప్రాజెక్టే రావడమూ, తర్వాత అతని పెళ్ళయాక, వాళ్ళావిడ విద్య పుట్టిల్లు మా ఇంటికి చాలా దగ్గర్లో ఉండడమూ లాంటి ఎన్నో కారణాల వల్ల మిత్రతో నా స్నేహం కొనసాగుతూనే ఉంది. పిల్లలు పుట్టినప్పుడూ, పుట్టినరోజులప్పుడూ, గృహప్రవేశాలూ పూజలూ చేసుకున్నప్పుడూ ఆ సందర్భాలొక మిషగా మేం కలుస్తూనే ఉన్నాం. విద్య నాకూ, ఉత్కళికకూ కూడా చాలా తొందరగా స్నేహితురాలవడం వల్లా, ఉత్కళిక ఎలెక్ట్రానిక్‌సిటీలో వాళ్ళ అపార్ట్మెంట్‌లోనే ఫ్లాట్ కొనుక్కోవడం వల్లా, కంపెనీలు మారాక కూడా మా ముచ్చట్లు తగ్గుముఖం పట్టాయే తప్ప పూర్తిగా నిలిచిపోలేదు.

అయితే పది పన్నెండేళ్ళ తర్వాత ఆ మిత్రశేఖరుడి ముచ్చట్లు ఇప్పుడు బ్లాగ్‌లో ఏకరువు పెట్టడానికి ప్రత్యేకమైన కారణం లేకపోలేదు. మొన్నే అతను మా స్నేహితులందరికీ మెయిల్ పంపాడు. తనకి ఎప్పటి నుండో ఇష్టమైన వ్యాపకమైన వంట మీద ఒక యుట్యూబ్ ఛానెల్ మొదలెట్టానని. ఆ మెయిల్ చూస్తూనే ఇంగువపోపూ, అతనికి మాత్రమే చేతనైన కూరపొడుల వాసనలు, పసితనపు అల్లర్లలాంటి జ్ఞాపకాలూ నన్ను చుట్టుముట్టినట్టైంది.

వాళ్ళ పెళ్ళైన కొత్తల్లో అనిల్, నేనూ ఓసారి వాళ్ళింటికి వెళితే వాళ్ళావిడ బ్రహ్మాండంగా వంట చేసి పెట్టింది. నేను లొట్టలేసుకుంటూ తినేసి మారు వడ్డించుకుంటుంటే ఆ అమ్మాయి మాత్రం మిత్ర మొహంలోకి చూస్తూ కూర్చుంది. ఏమిటి కథా..అని అడిగాను.

"ప్రద్దానికీ ఏదో ఒక సలహా పడేస్తాడబ్బా..ఇప్పుడేమంటాడా అని చూస్తున్నా" అంది నొసలు చిట్లించి.

ఓహో, వంట బాగా వచ్చిన మగవాళ్ళతో ఇదో గొడవా అనుకున్నాను. అప్పటిదాకా నా పొగడ్తలన్నీ వినీవినీ విసుగెత్తిపోయి ఉన్న అనిల్ ఆ మాటకి మొహం విప్పార్చుకున్నాడు.

"చూశావా...దీనిలో ఎన్ని సమస్యలున్నాయో.." అన్నట్టు కళ్ళెగరేశాడు.

క్షణాల మీద నలుగురం రెండు గ్రూపులుగా విడిపోయాం. ఒక్క వంటకి అన్ని చేతులు తగదనీ, ఒకరు వంట చేశాక వేలెత్తి చూపడం తగదనీ, ..ఎవరికి నచ్చిన థియరీ వాళ్ళు పక్కవాళ్ళు వినరని తెలిసీ చెప్పుకున్నాం.

సరే, ఇప్పుడా రోజులు కావుగా. ముప్పూటలా వేడిగా వండుకు తినడమొక్కటే ఉత్సాహపరిచే వ్యాపకంగా మారిన ఈ క్వారంటైన్ రోజుల్లో...చిన్నాపెద్దా ఆడామగా అందరూ వంటల మీద పడ్డారని నా వాట్సప్ కూడా పూటా ఘోషిస్తోంది. ఎవరిదాకో ఎందుకూ, నా పిల్లాడు వెనక్కీ-ముందుకీ అని మంత్రం చదువుతూ చపాతీలు ఒత్తిపెడుతున్నాడు. స్టెప్-1, స్టెప్-2 అని చెప్పుకుంటూ దోసలేస్తున్నాడు. నిన్నా మొన్నటి దాకా ఇడ్లీలలోకి పచ్చడి కూడా వేసుకోని పసిదానిలా ఉన్న మా అక్క కూతురు, ఇప్పుడు కుకర్ పెట్టి చిన్న చిన్న కూరలు చేస్తోందట. మా నాన్నగారు అమెజాన్‌లో దొరికింది దొరికినట్టు ఆర్డర్ చేసి, అవన్నీ వాడి వంటలు చేసి వాటాలు మా అక్కకీ (అది పక్క వీధిలోనే ఉంటుంది), ఫొటోలు నాకూ పంపేస్తున్నారు. వంటలో మా నాన్నగారి పద్ధతి తెలుసు కనుక, మా అక్క అదృష్టానికి కుళ్ళుకోవడం వినా నేనేం చెయ్యలేను. ప్రహ్లాద్ పిజ్జా అడిగితే చెయ్యను పొమ్మన్నానని, అనిల్ యూట్యూబ్ మొత్తం జల్లెడ పట్టి కావలసినవన్నీ కొనుక్కు తెచ్చుకుని వాడికీ, వాడి స్నేహితులకూ కూడా బ్రహ్మాండంగా చేసి పెడుతున్నాడు. అట్లా ఆ పిల్లలకొక హీరో అయిపోయాడు.

ఈ వంటలన్నీ సరే కానీ, పూటా గిన్నెలు తోమాలంటే మాత్రం పరమవిసుగు కనుక చాలా మంది వన్ పాట్ మీల్స్ చేసుకుంటున్నారు కదా. మా మిత్రది వాటిలో అందె వేసిన చెయ్యి. నేను ముందు పోస్ట్‌లో రాసిన చాలా వంటలు వివరంగా ఈ ఛానెల్‌లో అప్‌డేట్ చేశాడు. మీలోనూ వంట మీద కొత్త ఇష్టాలు పెరిగిన ఉత్సాహవంతులుండి ఉంటే, మా మిత్రుడి పాకవిద్య ఛానెల్ను ఓ సారి చూస్తారని ఇక్కడ లింక్ ఇస్తున్నాను. ఆసక్తి గలవారు సబ్స్క్రైబ్ చేసుకోండి..

https://www.youtube.com/channel/UCC5gZto1cSfRFeACs2ahDJw

అన్నట్టూ..నా పాత పోస్ట్ అంతా చదివి..నా దగ్గరేం ఫొటోలు లేవనుకుంటుంటే, తను పంపిన ఫొటో...
birthday@ECP

మిత్రశేఖరుడు

 "బీచ్ పార్క్ దగ్గర మెక్.డి వెనుక నీ కోసం ఎదురుచూస్తున్నాను..ఒక్కదానివే రా...ప్లీజ్."

మెసేజ్ చూస్తూనే కళ్ళు తిరిగినట్టైంది. నమ్మలేక దానివంకా..అది పంపిన మనిషి పేరు వంకా మళ్ళీ మళ్ళీ చూశాను.

శేఖర్!

*
ఇంటిగాలి సోకకుండా నెలల తరబడి స్నేహితులతోనే మసలుకోవాల్సిన కాలం, నా జీవితంలోనూ కొన్నాళ్ళు సాగింది. ఇచ్చిన అడ్రస్‌లూ, ఫోన్ నంబర్లన్నీ కాగితాల మీద రాసుకుని; లాండ్‌లార్డ్, లాయర్ వచ్చి తాళాలిస్తారు వెళ్ళండంటే - ఓ తెల్లవారుఝామున సింగపూర్‌లో కాలూనాం, నేనూ, నాతో పాటు ఇంకో ఇద్దరమ్మాయిలు. ఒకరు ఒరిస్సా వాళ్ళు. మరొకరు బొంబాయిలో స్థిరపడ్డ మళయాళీలు. అదే నా మొట్టమొదటి ప్రాజెక్టు. కళ్ళ ముందే ట్రేడ్‌లు. ఆడుతూ పాడుతూ చేసిన కాలేజీ ప్రాజెక్టుకీ, పరీక్ష మీద పరీక్ష పెట్టి దేశాలు దాటించిన ట్రెయింగ్‌కీ - ఇక్కడ స్క్రీన్ మీద జరిగే భాగోతానికీ పోలికలు వెదుక్కునే ప్రయత్నం చేశాన్నేను. ఊహూ..ఇదంతా నాగలోకం. టీమ్‌లో మేం ముగ్గురం కాక, మరో నలుగురు నార్త్ ఇండియన్స్. లీడ్‌గా తనను తాను పరిచయం చేసుకున్నాడు శేఖర్. నుదుటి మీద చిన్న గంధం బొట్టు, దాని మధ్యలో కుంకుమ దిద్దుకుని, పక్క పాపిడి, మాయని గడ్డం, నలగని ఇస్త్రీ మడతలు - చూడగానే బుద్ధిమంతుడోయ్..అనిపించేలా, కొత్త పక్కన పెట్టి మాట్లాడాలనిపించేలా, భలే ఉండేవాడు.

శేఖర్ కన్నడవాడు. వాళ్ళ అమ్మ తరఫు వాళ్ళు తమిళబ్రాహ్మలు. బెంగళూరు కాలేజీలో అంతా తెలుగు స్నేహితులతో సావాసం. కాబట్టి కొద్దో గొప్పో నా భాషే అర్థమయ్యేది. బహుశా ఆ కారణానికే నాతో రెండు మాటలు ఎక్కువే మాట్లాడేవాడు. ఇద్దరు మనుషులుండే క్యూబికల్‌లో తన వెనుకే నా డెస్కూ.

అప్పటికి మూడేళ్ళుగా అదే ప్రాజెక్టులో చేస్తున్న శేఖర్ కి పని మొత్తం కొట్టిన పిండి. రాక్షసమైన ధారణాశక్తి. పనిలో ఏ ఇబ్బంది అయినా, ఏ డెపెండెన్సీ మర్చిపోయి డెడ్లైన్ దాటేట్టున్నా, అన్నీ తన భుజాల మీదకు వేసుకుని పని పూర్తి చేసేవాడు. టీమ్ మీదకి ఒక్క మాట రాకుండా చూసుకునేవాడు. పని అవుతుందంటే అవుతుంది, అవ్వదంటే అవ్వదు. ఏ మొహమాటం లేకుండా స్పష్టంగా కారణాలతో చెప్పేవాడు. క్లైంట్ మేనేజర్‌లతో కూడా అస్సలు డిప్లమేటిక్ సమాధానాలు చెప్పడనీ, కుండలు పగలగొడుతుంటాడనీ అతనికి అక్షింతలు బానే పడేవి. పని విపరీతంగా చేస్తాడనీ, చేయిస్తాడనీ తనంటే కొంత విముఖత ఉండేది మిగతావాళ్ళకి. మేం కొత్తవాళ్ళం కనుక మా మీద కొంత అజమాయిషీ కూడా చేసేవాడు. మీటింగ్స్‌లోకి లాగి మాచేత మాట్లాడించేవాడు. తప్పులన్నీ మెయిల్ చేసి ప్రశ్నలడిగేవాడు. ఒక బ్లాక్ వెనుక మరొకటి మాకప్పజెబుతూనే ఉండేవాడు. ఇతనొక్క పూట సెలవు పెడితే బాగుండు అని టీమ్‌లో పాతవాళ్ళు అనుకోవడం నేనే ఎన్నోసార్లు విన్నాను.

చేస్తే ఎందుకు రాదు? చూస్తే అర్థం కాకపోవడముంటుందా? గూగుల్‌లో వెదుకు, ఇంటర్నల్ డాక్స్ చూడు - ఇలా అనేవాడులే కానీ, మొత్తానికి పని వచ్చేలా చేసేవాడు. ప్రశ్న వెనుక ప్రశ్న వేసి ఎలా చెయ్యాలో దారి చర్చించేవాడు. నేను ఏ ఇష్యూతోనైనా కదల్లేనట్టుగా ఉంటే, తన పని మానుకుని మరీ నా మానిటర్లో దూరి సలహాలిచ్చేవాడు.

పని సంగతి పక్కన పెడితే, తన స్నాక్స్ డబ్బాలు. వాటికోసమే తనతో స్నేహాలు చేసేవాళ్ళు ఫ్లోర్‌లో చాలా మంది. పెసలు నానబెట్టి మొలకలు వచ్చాక, చక్కగా వాటిని డబ్బాలో వేసి తెచ్చేవాడు. కీరాముక్కలు, టొమాటోలు, కేరెట్ తురుము, కొత్తిమీర ఇవన్నీ వేరే డబ్బాలో ఉండేవి. చాట్ పౌడర్, పెపర్, సాల్ట్ ఆఫీస్పాంట్రీలోనే సర్దుకున్నాడు. నాలుగింటికి మేనేజర్లూ, క్లైంట్ మేనేజర్లూ, ఫ్లోర్‌లోని డైరెక్టర్లూ వెళ్ళిపోయాక, నా డెస్క్ దగ్గర ఘుమఘుమలు మొదలయ్యేవి. రాజీవ్ కులకర్ణి అని మాకో కన్నడ మేనేజర్ ఉండేవాడు. ఈ రోజు కోసంబరి తెచ్చావా అని పూటా కనుక్కుని, వెళ్ళేముందు ఏదుంటే అది నాలుగు స్పూన్లు పెట్టించుకుని వెళ్ళేవాడు.

వేరుశనక్కాయలు ఉడకేసి తెచ్చేవాడో రోజు. భేల్పూరీ చాట్ ఇంకోరోజు. అరటికాయలతో చిప్స్ చేసి పైన పల్చగా ఉప్పూకారం జల్లిన డబ్బా నా కళ్ళముందు ఊపేవాడు. అతని అలసంద వడలు తిన్నరోజైతే మతేపోయింది నాకు. పెసరపుణుకులు తెచ్చాడని ఫోన్‌లో చెప్తే మా అమ్మ కూడా ఆశ్చర్యపోయింది. అన్నీ స్వయానా తనే, ఏ రోజు కారోజు చేసేవాడు. పుట్టి బుద్ధెరిగాక ఇంట్లోనూ చుట్టాల్లోనూ తెలిసినవాళ్ళలోనూ ఇంతమంది ఉద్యోగస్తులను చూశాను కానీ, అతని పద్ధతిని మాత్రం ఎక్కడా చూళ్ళేదు.   

అతని డబ్బాలకలవాటు పడ్డాక, నాకొక్కోరోజు మూడింటికే ఆకలాకలిగా ఉండేది. అస్సలు ఒప్పుకునేవాడు కాదు. టైమంటే టైమే. నన్నే కాదు, నాలాంటి తిండిబోతులందరినీ మొహమాటం లేకుండా తిప్పికొట్టేసేవాడు. అన్నట్టూ, అన్నీ వచ్చిన శేఖర్‌కు కాఫీ చేసుకోవడం రాదు. రాదంటే - వాళ్ళమ్మ చేతి రుచి రాదుట. అందుకని నచ్చదుట. నా కాఫీ బాగుందని, ఇస్తే ఎన్ని సార్లైనా తాగాలనిపిస్తుందని సర్టిఫికేట్ ఇస్తే ఎవరెస్ట్ ఎక్కినంత సంబరపడిపోయాన్నేను.
ఆదివారం తన స్నేహితుల కోసం చేసిన స్వీట్స్ మిగిలితే సోమవారం తెచ్చేవాడు. ఒక్కోసారి లంచ్ కూడా రెండు డబ్బాలు తెచ్చేవాడు. తనవన్నీ వన్‌పాట్ మీల్స్. వాంగీబాత్, పులిహార, పులావ్, బిసిబెల్లాబాత్, పొంగల్, కొబ్బరన్నం..ఇలా. తోడుగా కీరా రైతా, నంజుకు చిన్న నిమ్మబద్దో మామిడి ముక్కో. అంతే ఇక.

మేం వెళ్ళాక వచ్చిన మొదటి క్వార్టర్ చివర్లో.. శుక్రవారం రాత్రి నుండి దాదాపు ఆదివారం మధ్యాహ్నం దాకా సాగే ఓ మేజర్ రిలీజ్ ప్లాన్ చేశారు. నెట్వర్కింగ్ వాళ్ళు, డేటాబేస్ వాళ్ళూ, ఇప్పటి భాషలో డెవాప్స్ - ఇలా అందరూ ఉండి తీరాల్సిన రిలీజ్. అప్లికేషన్ కథేంటో అప్పుడప్పుడే నేర్చుకుంటున్న నా పేరు రిలీజ్ ప్లాన్‌లలో చక్కర్లు కొడుతున్న సంగతి గమనించి నా రూంమేట్ అడిగింది "నువ్వెలా ఒప్పుకున్నావ్" అని.  "నేర్చుకున్నట్టు ఉంటుంది కదా, ఇంకో మూణ్ణెల్లకైనా మనం చెయ్యాల్సిందే కదా, అయినా ఏదైనా తెలీకపోతే శేఖర్ లాగ్ఇన్ అయి చూస్తానన్నాడు. కాల్ చెయ్యమన్నాడు." అతను చెప్పింది చెప్పినట్టు అప్పజెప్పాను.

"ఏం చూస్తాడు, ఆడిట్ వాళ్ళు లాగ్ చూడరా, తేడాపాడా అయితే నిన్ను ఫైర్ చేసి పారేస్తారు. ఇన్వెస్ట్మెంట్ బాంక్ అనుకున్నావా ఇంకేమైనానా" అని భయపెట్టేసింది.

అక్కడితో ఆగకుండా వెళ్ళి అతన్నీ నిగ్గదీసింది.

ఆ రిలీజ్‌లో అదృష్టవశాత్తూ మామూలుగా వచ్చే చిన్న చిన్న ఇబ్బందులు కూడా ఏం రాలేదు. అనుకున్న సమయానికి అనుకున్నట్టే అయిపోయింది. తర్వాత చెప్పాడు శేఖర్, తనకు వీకెండ్ ఆఫీసుకు రావడం అస్సలిష్టం లేదని.

నాకు పెళ్ళయ్యి, పిల్లాడు పుట్టాక వచ్చిన ఒద్దికా, కుదురు అతనికి పదేళ్ళ క్రితమే ఉన్నాయనుకుంటే ఇప్పటికీ భలే ఆశ్చర్యంగా ఉంటుంది. వీకెండ్ అంటే అతనికెన్ని పనులనీ- ఇల్లంతా సద్దుకుంటాడు; వారానికి సరిపడా కూరలూ, పళ్ళూ, సరుకులూ తెచ్చుకు ఏ రోజేం వండాలో ప్లాన్ చేసుకుంటాడు. బట్టలన్నీ శుభ్రంగా ఇస్త్రీ చేసుకుంటాడు. దుప్పట్లు ఘుమఘుమలాడేట్టు ఉతుక్కుంటాడు. తన గదీ, తన వస్తువులూ వారం వారం ఎత్తి తిరగెయ్యాల్సిందే. మూడ్నాలుగు రోజులకొచ్చేలా పచ్చళ్ళూ, వాంగీబాత్ వగైరాలకి రెండు వారాలకోసారి పొడులూ కూడా చేసుకుంటాట్ట. తనతో పాటు తన రూంమేట్స్ కి కూడా చేతి నిండా పని చెప్తాట్ట. ఎంత విసిగించినా వారమంతా వాళ్ళు నిద్రలేచే సరికి చక్కగా వండి వడ్డించే మగ రూంమేట్ దొరకడని వాళ్ళకూ తెలుసు. ఏమన్నా తలాడించేవారుట.
శేఖర్ చెప్పాడు, ఒక్కడికీ చేసుకోబుద్ధి కాదుట. ఇంట్లో అయినా ఆఫీసులో అయినా మనుషుల మధ్య ఉంటే, ఆ సందడి ఇచ్చే శక్తితో ఎంత పనైనా చేస్తాట్ట కానీ ఒక్కడూ ఉండలేడుట. అందుకే రిలీజ్‌లో నా పేరు పెట్టేశాడుట. 

వెంటనే ఒప్పుకున్నందుకూ, ఉత్కళిక చెప్పినా నేనేమీ అననందుకూ అనుకోనందుకూ, తనకి నేనంటే ఇష్టం కుదిరింది. తను తెచ్చే స్నాక్స్ డబ్బాలు ఒకటికి రెండయ్యి, నా డబ్బా నాకే ప్రత్యేకంగా  రావడం మొదలైంది. ఇక నేను మూడింటికే తినేసే వీలూ కుదిరింది.

తనలాంటి టీంలీడ్్‌ని తరువాతి పదేళ్ళలో ఎప్పుడూ చూళ్ళేదు నేను. పనిలో తప్పులైతే చకచకా ఫిక్స్ చేసేసేవాడు. పరాయిమనిషి పనికి నిజాయితీగా క్రెడిట్ ఇచ్చేవాడు. కోపాలు, అనవసరపు విసుగులూ, హస్షూబుస్షూలు ఉండేవి కావు. ఎంత క్రైసిస్ అయినా, కంగారు పడేవాడు కాదు, పెట్టేవాడు కాదు. టీమ్‌లో ముగ్గురం ట్రిప్‌కి వెళ్ళిపోతున్నాం అంటే - మేనేజర్‌తో తనే మా పని చేస్తానని చెప్పి ఒప్పించి సెలవకి ఇబ్బంది లేకుండా చూసేవాడు. మేం సినిమాలనీ, షికార్లనీ, మలేషియా ఇండోనేషియా అనీ వారాంతాలు తిరిగి తిరిగి డస్సిపోయిన ముఖాలతో సోమవారం ఆఫీసుకొస్తే, తను పండులా తయారై, వికసించిన ముఖంతో ఎదురొచ్చేవాడు. ఒక్కోసారి సిగ్గనిపించేది. 

ఏదంటే అది కొనడు. బట్టలకు వృధా చేయడు. సినిమాల మీద మోజు లేదు. బయట దేశాలకెళ్ళినా, మాలా బీచ్ ఫేసింగ్ రూంలనీ, రిసార్ట్‌లనీ డబ్బులు తగలేసే ఫేన్సీలేవీ లేవు. బయట తిండి - ఊహూ- సమస్యే లేదు. తాను వండుకున్నదేదో కడుపు తిండా తింటాడు, కంటి నిండా పడుకుంటాడు. ఇంట్లో అయినా, ఆఫీసులో అయినా ఒళ్ళు దాచుకోకుండా విసుక్కోకుండా పనిచేస్తాడు. ఆశ్చర్యంగానూ, అప్పుడప్పుడూ అసూయగానూ ఉండేది తనను చూస్తే. ఎప్పుడూ మా ముగ్గురమ్మాయిలతోనూ తిరగడం వల్ల మిగతా అబ్బాయిలంతా తనను ఏడిపిస్తూ ఉండేవారు. కోపం రాదా అంటే - ఓ గంట నడిస్తే అదే పోతుందనేవాడు.
ఆ రోజుల్లోనే వాళ్ళింటి లీజ్ అయిపోవడంతో సింగపూర్‌లో మరో మూల ఉండే మా అపార్ట్‌మెంట్‌కి మారిపోయారు. మా పై ఫ్లోర్‌లోనే అద్దెకు దిగారు. ఇకనేం, వీకెండ్‌లో డబ్బాలొస్తాయని మేం టపాసులు పేల్చేసుకున్నాం మనసులోనే, తన వారాంతపు పని తెలిసి కూడా.

శనివారం ఉదయాన్నే లిటిల్ ఇండియా లోని గుడులు చుట్టబెట్టి వచ్చేవాడు. ఎనిమిదీ ఎనిమిదిన్నరకు తిరిగొచ్చేసేవాడు కూడా. అతను బయట బ్రేక్‌ఫాస్ట్ చేసే రోజు బహుశా అదొక్కటే.

నాకూ పొద్దున్నే లేచే అలవాటుంది కానీ  అక్కడ మా ఇంట్లో ఎవ్వరూ లేచేవారు కాదు. వాళ్ళు పదకొండింటికి లేచి టీ తాగి తలస్నానాలయ్యాక వంట మొదలెట్టేవారు. నేను వంట చెయ్యను - చెయ్యను అంటే వాళ్ళు చెయ్యనివ్వరు. ఎందుకో ఇంకోసారి చెప్తానేం! - ప్రస్తుతానికి ఈ కథే.
సరే, తనొచ్చి, నేనిలా లేచి నూడుల్స్‌తోనో బ్రెడ్‌తోనో తిప్పలు పడుతున్నానని విని, నీకూ పార్సెల్ తేనా పోనీ అని అడిగాడు. కాదనే ముఖమేనా నాది? చక్కగా లేచి తయారై కూర్చుని ఎప్పుడొస్తాడా అని ఎదురుచూసేదాన్ని. నేతి వాసనల పొంగల్, సాంబార్, కొబ్బరి పచ్చడి, ఎర్ర పచ్చడి - అహా నా రాజా! ఆ రుచి ఎలాంటిదంటే ఏం చెప్పను! నా ఆకలి తెలిసి, ఇది ఖాళీ చేసేవేళకి రవ్వదోస పొట్లం కూడా విప్పేవాడు. ఆ కబురూ ఈ కబురూ చెబుతూ, నేను కాఫీ ఇస్తే తాగేసి కప్పు కడిగి బోర్లించేసి, తను చేసుకోవాల్సిన పనులు చెబుతూ వెళ్ళిపోయేవాడు. రెండు వారాలయ్యేసరికి ఇంట్లో అందరికీ ఆ పొట్లాల మీద మోజు మొదలైంది. శనివారం తను తేవాల్సిన పొట్లాల లెక్క పెరిగింది.

స్నేహితులందరం సింగపూర్ దాపుల్లోనే ఉండే ఒకానొక ఐలాండ్‌కి వెళ్ళామోసారి. లోపలకెళ్తుంటే అడవిలా ఉంటుంది. సైకిల్ తీసుకుంటే తప్ప తిరగలేరని అడ్డు కొట్టేశారు అక్కడివాళ్ళు. నాకు సైకిల్ రాదు. శ్రమపడీ, ఖర్చు పెట్టుకు వచ్చి అంతా చూడకపోవడమంటే మిగతావాళ్ళకి మనస్కరించలేదు. శేఖర్ వాళ్ళని పంపేసి నాతో ఉండిపోయాడు. మేం కాలినడకన లోపలికి బయలుదేరాం. ఓ గంట నడిచి, వెనక్కు వచ్చేద్దామని. ఎండిన ఆకులు ఓ వైపు, పచ్చని ఎర్రని చిగుర్లు ఇంకోవైపు. పక్షుల పాటలు..కీచురాళ్ళ రొద. మసక వెలుతురు. సైకిల్ మీద వెళ్తే ఇట్లాంటి చిన్నచిన్న అందాలు మిస్ అయిపోమా..నిక్కి చూస్తోన్న ఓ ఉడుతపిల్లని కెమెరాలోకి బంధిస్తూ అన్నాడు. అది నా గిల్ట్ ని చెరిపేయడానికేనని తెలుసు. తలొంచుకు నవ్వుకున్న నన్నూ ఫొటో తీసి చూపించాడు.

నేను ఎన్ని సార్లు సైకిల్ నేర్చుకున్నానో, ఎలా పడ్డానో, సైకిల్ రాకుండా ఇన్ఫోసిస్ మైసూర్‌లో ఎలా తిప్పలు పడ్డానో అన్నీ చెప్పించుకుని విన్నాడు. ఏడుగురు పిల్లల్లో ఒకడిగా, పదిహేను మంది మసలుకునే ఇంట్లో పసివాడిగా తానెట్లా పెరిగాడో కూడా చెప్పాడా రోజు. కర్చులూ, పొదుపులూ, ఆశలూ, ఆస్తులూ ..అన్నీ చెప్పుకుపోయాడు. కర్ణాటకలో ఇల్లు లీజుకు తీసుకునే పద్ధతుంటుందట. వాళ్ళుండే ఇల్లు కొనాలని కూడబెడుతున్నాడట. వచ్చే అమ్మాయి వయసు పైబడ్డ తన తల్లితండ్రుల మనసు నొప్పించే మాట మాట్లాడకుంటే ఉంటే చాలనీ, తను మనసు బాలేకుండా ఉంటే మాటలు మందుగా ఇవ్వాలనీ ఆశగా చెప్పాడు.

స్నేహితులమేనని మనసులో ఓ అభిప్రాయం స్థిరపడిపోయాక, కొన్ని గ్రాంటెడ్‌గా తీసుకోవడం అలవాటుగా జరిగిపోతుంది. అట్లా నేనూ చెప్పాపెట్టకుండా సెలవులు పెట్టేదాన్ని. తన డబ్బా తినేసి తనకు నా ఫుడ్‌కోర్ట్ కార్డ్ ఇచ్చేదాన్ని. తనకి ఏ అవార్డ్ కిందో రివార్డ్ కిందో సినిమా టిక్కెట్లిస్తే తనెలాగూ రాడు కనుక నేను నా రూంమేట్స్‌తో అవి తీసుకు వెళ్ళిపోయేదాన్ని. చూస్తూ చూస్తూ ఉండగానే మూడేళ్ళు గడిచిపోయాయి. మేమంతా ఇంతో కొంతో మారాం. పని విషయంలోనూ..ఇతరత్రానూ కూడా. తను మాత్రం మొదటి రోజు మేం చూసినప్పుడు ఎలా ఉన్నాడో..అదే మనిషి. పనిలోనైనా, పనికిమాలిన స్నేహాలకు గీతలు గీయడంలోనైనా, తన సంధ్యావందనాలు, నుదుటిన బొట్లూ, తను నమ్మిందేదో మొండిగా చెయ్యడం, తనకు వీలుగా లేనివన్నీ ఎవరెంత నవ్వినా విసిరేసి కొట్టడం. అట్లా నేనూ ఉండగలిగితే బాగుండనిపించేది చాలాసార్లు.

నా చపలచిత్తంతో నేనిక సింగపూర్ నుండి వెనక్కి వెళ్ళిపోతా అన్నప్పుడు, అక్కడ ఆఫీసు పనికీ, ఇక్కడ ఆఫీసు పనికీ తేడాలు, జీతాలూ, ప్రమోషన్‌ ఇవ్వడానికుండే లెక్కలూ అన్నీ ఓపిగ్గా వివరించాడు. నేను కుదరదంటే కుదరదని మొండికేస్తే నా సామాన్ల షిఫ్టింగ్‌కి, మిగతా పనులకూ దగ్గరుండి తనే ప్లాన్ చేశాడు.

ఆగస్ట్‌లో నా పుట్టినరోజు. అది అయ్యేలోపు ట్రాన్స్ఫెర్ డేట్ పెట్టద్దని మాత్రం నిమిష నిమిషం బతిమాలాడు. సరేనని, సెప్టెంబరు్‌కి ఇండియా టికెట్లు బుక్ చేసుకున్నాను.

ఆ రోజుకి నేను ఉండితీరాలని అంత పట్టుబట్టిన మనిషి, తీరా ఆ రోజు దగ్గరకు వస్తూండగానే నాతో మాటలు తగ్గించేశాడు. మూడేళ్ళ స్నేహం - అంత మాత్రం తేడా తెలీదా నాకు! ఆ శనివారం నా పుట్టినరోజనగా మొత్తం వారమంతా ఎవరో తరుముతున్నట్టు ఇంటికి పారిపోయేవాడు. ఎప్పటిలా డబ్బాల గురించి నాతో గొడవ లేదు; నేను తినేస్తే "ఇంకెప్పుడు వంట నేర్చుకుంటావ్, పెళ్ళి చేసుకునేవాడెవడో కానీ.." అని పరాచికాలాడం లేదు. ఆఫీసు పని గురించి ఏ చర్చా లేదు. నా కాఫీ కోసం పాంట్రీలో ఎదురుచూడడం లేదు. ఏదో జరుగుతోంది అనుకున్నానే కానీ, ఏమిటని ఆరా తీయలేదు. నేను ఇండియా వచ్చేసే సంబరంలో ఉన్నాను.

ఆ శుక్రవారం ఆఫీసు నుండి రోజూ కన్నా ముందు వెళ్ళిపోవడమే కాదు, ఆ సాయంత్రం జరిగే మీటింగ్ నన్ను అటెండ్ అవ్వమని చెప్పి ఫోన్ ఆఫ్ చేసేశాడు. మీటింగ్ లో ఎలాగూ వాళ్ళుండక్కర్లేదు కనుక నా మిగతా ఫ్రెండ్స్ ఇంటికి వెళ్ళిపోయి రాత్రి వంట సంగతి చూస్తామన్నారు. నేను వాళ్ళని పంపి, పనిలో పడ్డాను.శేఖర్ ఎందుకలా ముభావంగా ఉన్నాడోనన్న బెంగ లోపల సలుపుతూనే ఉంది. నే వెళ్ళిపోతున్నానని దిగులేమో అనిపించింది. స్నేహాలు ఎంత చిత్రమైనవి, ఎంత బలమైనవి! తనకి మిగతా స్నేహితులకంటే, టీంలో గడిపే సమయం వల్ల మా ముగ్గురితోనే చనువెక్కువ. నా ఒరిస్సా రూంమేట్ వయసులో తన కన్నా పెద్దది. చనువుగా ఉండేది అతనితో. తగాదాలూ పెట్టుకునేది. ఉచిత సలహాలిచ్చేది. మాతో ఎందుకూ, మగవాళ్ళతో ఉండరాదా అని కూడా అందోసారి. "ఏం, ఏంటి వాళ్ళ గొప్ప" అనేశాడు చప్పున. ఆ మాట అమ్మాయిలందరం తెగ చెప్పుకునేవాళ్ళం. నవ్వుకునేవాళ్ళం.

అంతలా మాలో ఒకరిగా కలిసిపోయినవాడు...నేనిట్లా తన గురించే ఆలోచిస్తూ ఉండగానే, ఆ రాత్రి కాల్ చేసి, ఏడింటికో ఎనిమిదింటికో.."బీచ్ పార్క్ దగ్గర మెక్.డి వెనుక నీ కోసం ఎదురుచూస్తున్నాను..ఒక్కదానివే రా...ప్లీజ్." అని మెసేజ్ ఇచ్చాడు.

నమ్మలేకపోయాను.

ఒక్క వాక్యమైనా, ఒక్క అక్షరమైనా, అది ఎవరెలా చెప్పారో, వెనుక ఉన్న ఉద్దేశ్యమేమిటో పట్టుకునే గుణం అమ్మాయిలకు సహజంగా ఉంటుంది. అట్లా, ఆ రోజు నాకూ లోపల గంటలు మోగాయి. ఫైర్ ఇంజిన్ గంటలు.

"నేను రాను. రేపు ఆఫీసులో మాట్లాడుకుందాం"

"లేదు. ఇప్పుడే రావాలి. మానసా..నువ్వు రాకపోతే నేనసలు ఇంటికే రాను. ఈ రోజే కాదు..."

కళ్ళల్లో గిర్రున నీళ్ళు తిరిగాయ్. ఫోన్ ఆఫ్ చేసేశాను. ఇంటికొచ్చి ఫార్మల్స్ తీసేసి నైట్ డ్రస్ వేసుకుని నా గదిలో తలుపేసుకున్నాను. గుండె దడదడ కొట్టుకుంటోంది. తిన్న తిండి, చెప్పుకున్న మాటలు, తీసుకున్న సాయాలు - ఇక ఇంతేనా? ఆ అబ్బాయికి ఏమైనా అయితే...లోపల నుండి ఒకటే హోరు. ఈ మగవెధవలతో స్నేహాలొద్దూ అని మొత్తుకున్న అమ్మమ్మ మాటలు వినకుండా ఎదురు పోట్లాడినందుకు నన్ను నేనే తిట్టుకున్నాను.

ముందు ఇంటికి రా - అని చెప్దామా అనిపించింది. అంతలోనే ఏదో అహం అడ్డొచ్చింది.

ఎవరో బెడ్‌రూం తలుపు మీద మునివేళ్ళతో తట్టిన చప్పుడు. గుండె అదిరిపడింది.

చకచకా ఫోన్ ఆన్ చేశాను.  వేళ్ళు వణికిపోతున్నాయ్.

ఉత్కళిక.

"డోర్ తియ్"  బయట నుండి పిలుస్తోంది.

ఊపిరి పీల్చుకుని తలుపు తీశాను. వెర్రి మొహంతో నిలబడి ఉంది.

"ఆర్యూ ఓకే..?" నా ముఖంలోకి చూస్తూ అడిగింది.

"యా..అక్చుయల్లీ నో.." ఏడుపు గొంతుతో చెప్పాను.

తను వచ్చి చెయిర్ లాక్కుంది. శేఖర్ తనకూ చేశాడుట. ఒక్కసారి వెళ్ళొద్దాం మానసా..ఏమైనా అయితే క్షమించుకోలేం..వెళ్ళి మాట్లాడదాం..నేనూ వస్తాను..ధైర్యం చెబుతోంది.
లేచాను.

వస్తున్నామని తనకు మెసేజ్ చేసాను.

కార్‌లో ఇద్దరం ఏం మాట్లాడుకోలేదు.దిగగానే కోపం కొద్దీ గబగబా అడుగులేసుకుంటూ వెళ్ళాను. ఉత్కళిక పరుగుపరుగున నన్ను వెంబడించింది.

వీక్ డే..రాత్రవుతూండటంతో పెద్దగా జనం లేరు. చీకటిగా ఉంది. అలల హోరు వినపడుతోంది. అలల్లో తడుస్తూ, సముద్రం వైపు తిరిగి చేతులు కట్టుకు నిలబడి ఉన్నాడు శేఖర్. నాలో మళ్ళీ భయం, బాధ, నమ్మలేనితనం.ఉత్కళిక నన్ను వెళ్ళమన్నట్టుగా తోసింది. నేను ఇక్కడే ఉంటా - అని నాకు ధైర్యం చెప్పింది.

అదురుతున్న పాదాలతో "ఓయ్..." అని అరుచుకుంటూ వెళ్ళాను. వెనక్కి తిరగట్లేదు.

"పిచ్చి పట్టిందా నీకు.." అడుగు దూరంలో ఆగి అడిగాను.

"శేఖర్.."

"శేఖర్ ప్లీజ్..."

"నాకసలు నువ్వంటే ఇష్టం లేదు పో.." ఆ మాటకి వెనక్కి తిరిగాడు.

నేనతని ముఖంలో భావాలు చదవడానికి ప్రయత్నం చేస్తున్నాను..కళ్ళూ, చెంపలూ..నవ్వు! నవ్వు..నవ్వుతున్నాడతను.అయోమయమయ్యానో సెకను. "హేపీ బర్త్డే..." బన్నీ టీత్ కనపడేలా నవ్వుతూ అరిచాడు.

"నీకిష్టం లేదా..నిజమా! మరి నాకిష్టమే..చాలా ఇష్టమే..ఏం చేద్దాం! ఏం చెప్తానని వెయిటింగ్..హెలో మేడం..అటు చూడు.." పడీ పడీ నవ్వాడు. 

ఠాప్ ఠాప్ ఠాప్ అంటూ పెద్దగా శబ్దాలు. వెనక్కి తిరిగి చూస్తే అరడజను మంది అమ్మాయిలు..నా బెస్ట్ ఫ్రెండ్స్. ఇసుక మీద దుప్పటిలో కేక్..కేండిల్..గుత్తులుగుత్తులుగా తీరంలో ఎగురుతూ బెలూన్‌లు..అలలు..చందమామ, నేనూ..నా స్నేహితులూ. ఆ రాత్రి. నా పుట్టినరోజు రాత్రి. అర్థమవ్వడానికి నిమిషం పైగా పట్టింది. ఒక్కొక్కరూ వచ్చి హత్తుకుంటున్నారు. "అంత తేలిగ్గా వదిలేస్తామా నిన్ను.." "గుర్తుండిపోవద్దా.." "నువ్వెన్ని చేశావ్ ఇలాంటివి.." - అరుపులు, తీర్మానాలు..

శేఖర్ కోసం వెదికాను..

"నీ మనసులో మాట చెప్పావ్ మొత్తానికి" ముఖం ముడుచుకుని అన్నాడు.

"ఐయాం వెరీ సారీ.." నేనెంత సిగ్గుపడ్డానో, బాధపడ్డానో చెప్పడానికి మాటలే లేవు.

"నేనే సారీ..నేనట్లా చెయ్యనంటే చెయ్యనన్నాను, మీ వాళ్ళొప్పుకోలేదు. నీకు ఎప్పటికీ గుర్తుంటుందంటే...నేనూ గుర్తుంటాను కదా అని ఒప్పుకున్నాను.." అదే తేట మొహంతో భోళాగా చెప్పాడు.

బేగ్‌లో నుండి పులియోగర రైస్ తీసి డబ్బా నాకిచ్చాడు. రోజూ పెట్టినా తింటానని చెప్పేదాన్ని. ఆ రాత్రి దాని రుచి ఇంకా మధురంగా ఉంది.

...జరిగి పదేళ్ళు దాటిపోతున్నాయి. వాళ్ళు ఊహించినట్టే ఆ రాత్రిని తల్చుకోకుండా నా పుట్టినరోజెప్పుడూ పూర్తికాదు.

ఒక నిన్న

బయట ఇంకా పూర్తిగా చెదరని చీకటి. ఇంకా భంగమవని నిశ్శబ్దం. ఇంకా కురవని నల్లమబ్బు తునక. నన్ను పిలిచీ పిలిచీ అలసినట్టు, కూత ఆపేసిన బుల్లిపిట్టల అలికిడి. నిలువెల్లా ఊగుతోన్న నిటారు చెట్టు. రెండుకాళ్ళ మీద నిలబడి పచ్చిక కొసరుకుంటోన్న ఉడుతలు. చెంగున దూకి కనుమరుగవుతోన్న కుందేలు పిల్లలు. పొద్దున లేవగానే ఇక్కడికే వచ్చి నిలబడతాను. రాత్రి అలసటతో వదిలేసిన ఇల్లు గమనించుకోకుండా నేరుగా తలుపులు తీసి వీటినే చూస్తుండిపోతాను. అటుపైన లోపలికెళితే హాల్ నిండా బొమ్మలు, రంగు కాగితాలు. వంటింట్లో శుభ్రపడని గిన్నెలు. టేబుల్ మీద ఇంకా విప్పని బహుమతులు. గదిలో, సున్నాలా తెరచుకున్న నోటితో నాన్న మీదకో కాలు విసిరి పడుకున్న పిల్లాడు. ఊరికే నన్నొక ఉత్సాహం కెరటంలా తాకిపోతుంది. నిన్న ఇక్కడ ఈ ఇంట్లో సంతోషంగా మసలుకున్నామనడానికి గుర్తుగా ఇవన్నీ పడి ఉన్నాయనిపిస్తుంది. ఆనందంతో అలసిపోయి అలాగే నిద్రలోకి జారుకున్నామని గుర్తుచేస్తూ నిన్నటి సందళ్ళు తునకలై నా కళ్ళ ముందు ఆడుతున్నట్టుంటుంది. ఆఖరు నక్షత్రం కూడా ఆకాశంపు లోతుల్లోకి జారిపోయేదాకా లోపలికీ బయటకీ తిరుగాడుతూనే ఉంటాను. మెల్లగా వెలుగు పరుచుకుంటుంది. బుల్లిపిట్టల కువకువలు తగ్గి ఎక్కడో ఎవరో భళ్ళున తలుపులేసి బయటకు వెళ్తున్న చప్పుడు తెలుస్తుంది. అలవాటైన రొద లోకాన్ని ఆక్రమించుకుంటూ ఉంటుంది. నేను రహస్యంగా పోగేసుకున్న బలమేదో రోజంతా నాతో అదృశ్యంగా ఊసులాడుతూనే ఉంటుంది.

చుక్కలతో మెరిసిన రాతిరి ఒకటి

ఇంజనీరింగ్ రోజుల్లో స్నేహితులందరం కలిసి పూనేలో ఏవో ఇండస్ట్రీస్ చూసే వంకన బొంబాయి రైలెక్కాం. గడియారం పది గంటలు కొట్టగానే సోలిపోయే నేను, ఆ వేళ నిద్ర కాచుకుని స్నేహితులతో సైడ్ లోవర్‌లో కూర్చుని ముచ్చట్లాడుతున్నాను. బయట నుండి చలిగాలి రివ్వురివ్వున తోసుకొస్తోంది. ఊచల మీద వాలిన మా అరచేతులు మంచుముద్దలవుతున్నాయ్. గాలి ఒదుగుకి బుడగలా పైకి లేస్తున్న పల్చటి సిల్కు చున్నీలను నొక్కి ఒళ్ళంతా తిప్పి చుట్టుకుంటున్నా, లోపలి వణుకు తెలుస్తూనే ఉంది. అయినా మేం తలుపులు మూయలేదు. కాసేపటికి రైలుబండి నడక లయతో పాటుగా చెవులకు లోబడిపోయింది. చిన్నచిన్న ఊర్ల చిరువెలుగులు కూడా మెలమెల్లగా మాయమవుతున్నాయి. లోకం నిద్రపోతే తప్ప ఆవరించుకోని ప్రశాంతత ఏదో అనుభవంలోకి వస్తోంది. లాంతరు వెలుగును ఎవరో దగ్గరుండి పెద్దది చేసి అదే వడిన ఆర్పేసినట్లు, ఏదైనా స్టేషన్ దగ్గరకు వస్తుంటే ఉండీఉండీ కళ్ళల్లో పడే వెలుగు. దాటగానే మళ్ళీ కుదురుకునే చీకటి. ఆ చీకట్లోకి చూపు సారిస్తే, అకస్మాత్తుగా ఎవరో తెర వాల్చినట్టు, ఆకాశంలో కోటానుకోట్ల నక్షత్రాలు. కిటికి దగ్గర్నుండి లేచి, తలుపు దగ్గర వేలాడుతూ నిలబడి, ఆ రాత్రి చూసిన నల్లటి ఆకాశం, ధగధగా వెలిగిన తారల మెరుపు...ఇదిగో...ఈ పోస్టర్ చూస్తే ఈరోజెందుకో మరీ మరీ గుర్తొచ్చాయి. 



తోటమాలికో పూవు

అనుభవించడానికి మనసే మాత్రం సంసిద్ధపడని ఏకాంతం మనిషిని స్థిమితంగా నిలబడనీయదు. మనిషికి మనిషి ఎదురుపడే భాగ్యం లేని వేళల్లో మనం తెరవగలిదేల్లా హృదయపు తలుపులే.
ఉదయాన్నే వెలుతురునూ గాలినీ ఆహ్వానిస్తూ తెరలు పైకి లాగి గడియలు తీసినట్టు, పరాకుగానే మది తలుపులు తోశానీవేళ. తమ రెక్కల బలంతో కాలాన్నీ, దూరాన్నీ చెదరగొడుతూ, జ్ఞాపకాల పక్షులు కువకువలతో కళ్ళ ముందుకొచ్చాయి.
చుట్టూ ఏ అలికిడీ లేని నిర్జనప్రాంతంలో, నగరపు ఛాయలు వాలని చోట ఒంటరిగా ఉండేది మా పెద్దమ్మ ఇల్లు. అపార్ట్మెంట్‌లూ, చుట్టూ పెద్ద ఇళ్ళు కూడా లేని మారుమూల వీధి అది. తలెత్తి చూస్తే, ఏ అడ్డూ లేకుండా కనపడే ఆకాశపు నీలిమ. ఆ డాబా మీద, ఆ ఎలప్రాయంలో, సాయంసంధ్య కాంతులను త్రోసిరాజని మరీ పొదువుకున్న అక్షరాలు "నిర్వికల్ప సంగీతం"లోవి. ఆనాటి మైమరపులో గంటలు క్షణాలయ్యాయి. సుదూరాన నీలమణులు కెంపులయ్యాయి. ఆకు కదిలిన చప్పుడు తప్ప ఏదీ చెవిపడని ఏకాంతంలో ఆ గరుకుగచ్చు మీద అలౌకికానందంలో ఒక్కతెనూ నిలబడిపోవడం మాత్రం, ఆ రేయి చూసిన ఒంటరి నక్షత్రంలా హృదయాకాశంలో మిణుకుమిణుకుమంటూనే ఉంది. తొలిప్రేమానుభవం లాంటి జ్ఞాపకమది. దాన్ని దాటి మనమెంతదూరమైనా వెళ్ళాల్సిరావచ్చు, కానీ కంపించే హృదయాన్ని గుచ్చి, ప్రేమించేశక్తిని పరిచయం చేసిన అపురూపక్షణాలను మర్చిపోలేం.
చినవీరభద్రుడి వాల్ మీదకు తొంగిచూసినప్పుడల్లా, సముద్రంలోకి వెళ్ళిపడ్డ చేపపిల్ల తుళ్ళింతలా, నాలోనూ ఏదో సంబరం ననలెత్తుతుంది. పసిపిల్లలు ఉండుండీ ఇష్టంగా తడుముకుని హుషారు కొసరుకునే బొమ్మలప్రపంచంలా, ఆ వాల్ మీద నా ఉత్సాహాన్నీ, సంతోషాన్ని నిలిపిఉంచే నిధులేవో ఉంటాయి. వెళ్ళినప్రతిసారీ ఏ తలుపులూ లేకుండా నన్ను ఆహ్వానిస్తుంటాయి. ఆకాశంలో స్వర్ణకాంతుల ఉత్సవం కంటపడిన ప్రతిసారీ హృదయం మరికొంత తేటపడినట్టు, శుభ్రపడి బలపడినట్టు, వేకువలో ఆ వాల్‌ని అల్లుకుపోయే అక్షరాలను చూసినప్పుడల్లా తెరలుతెరలుగా హృదయానికి తేనెపూత. జీవితానుభవాలకు దోసిలి ఒగ్గి నిలబడగలిగే స్థైర్యం.
ప్రేమ మార్గం బహుఇరుకన్న కబీరూ...నువ్వీ తోటమాలి వికసింపజేసిన పూదోటలో నడిస్తే ఏమనేవాడివి?

Vadrevu Ch Veerabhadrudu - Dear Poet, Happy birthday and many more happy returns of the day! 💐💐

ఒక మెలకువలోకి

వర్క్ ఫ్రమ్ హోమ్
లర్న్ ఫ్రమ్ హోమ్
ఇంతింతైన భయానికి,
ఇల్లిల్లూ ఓ బందిఖానా.
మూసివేతలు, మళ్ళింపులూ
మలుపు కొత్తదైనప్పుడు -నెమ్మది
అవసరం, అనివార్యం.
ఇకపై ఉండేవారెవరో,
ఉన్నవాళ్ళని ఊరడించేదెవరో
ఊపిరాడని నిమిషాల కల్లోలం మరపురాక
బ్రతుకంతా తల్లడిల్లేదెవరో
ఇప్పుడైతే ఏం తెలీదు కానీ,
ఇదీ సమసిపోతుంది
అన్ని విపత్తుల్లాగే,
అన్ని యుద్ధాల్లాగే,
ఇదీ ముగిసిపోతుంది.
మూతబడిన స్వేచ్ఛాప్రపంచపు
తలుపులు, మళ్ళీ తెరుస్తాం.
వెలుతురుతో, లోకంతో,
కరచాలనాలు చేస్తాం.
కానీ ఈ ఆపత్సమయాల్లో
దయగా తాకిన పదాలు నేర్పినదేదో
బ్రతుకంతా గుర్తుంచుకోగలమా
అపరిచితుల స్వస్థత కోసం మోకరిల్లి
ఇలా ఇంకెప్పుడైనా ప్రార్ధించగలమా
చూసిన ప్రతి ఉదయానికీ,
చెరగా మారని ప్రతి రాతిరికీ
ఇలాగే కృతజ్ఞులమై ఉండగలమా,
దేహాన్ని హృదయం చేసి
సాటి మనిషి పిలుపునిలా వినగలమా
జాగురూకతతో శుభ్రతతో,
దేశాన్ని మనస్సుని మననివ్వగలమా
సమస్త మానవాళీ ఒకే కాంక్షతో
క్షణాలను దొర్లించడం ఊహించగలమా
నీ నుండి నాకింకా చాలా చాలా కావాలని
జీవితాన్నిలా జాలిగా ప్రాథేయపడగలమా
ముద్దాడకుండా, మాట్లాడకుండా
ప్రేమిస్తున్నామని ఎవరికైనా చెప్పగలమా
మిథ్యాప్రపంచపు రెక్కలు మూసి,
సొంత గూటిలోకి వాలిపొమ్మంటే
అనవసరపు ప్రయాణాలు మాని
ఉన్నచోటే ఉండిపొమ్మంటే,
ఉండగలమా
అన్ని తలుపులూ మూసి
నిండునిజంతోటి
రెపరెపలాడే హృదయం తోటి.
ఇలా, ఇంకెప్పుడైనా..?


* Published in Andhrajyothi, Vividha. 23-Mar-2020

కాటుకపిట్టలు

ఉగాది అని కృష్ణారెడ్డి చిత్రరాజమొకటుంది. రూపాయ్‌పావలా పెట్టి బడి దగ్గర బడ్డీ కొట్లో సినిమాపాటల పుస్తకం కొని పాటలన్నీ బట్టీ కొట్టే రోజుల్లో ఒకనాడీ సినిమా నా కంటపడింది. మంచి కవిత్వమెట్లా ఉంటుందో తెలీని వయసులో, సినిమాపాటల్లో వెదుక్కు చూసుకున్న కవిత్వం పట్ల, నిజానికా రోజుల్లో నాకే ఫిర్యాదులూ ఉండేవి కాదు. "వాసంత సంగీతాలై, వయ్యార సంకేతాలై, తుమ్మెదను పిలిచేటి పూలై.." మొదలు, "వలపులు నీ దరి చేరుటెలా, మోహపు పడవలే చేర్చునులే" వరకూ అట్లా నేర్చిన పదాలెన్నో. ప్రేమించిన పాటలెన్నో.
ఒక సెలవు రోజెప్పుడో తీరి కూర్చుని, పెదాలనెంత సాగదీస్తే కళ్ళు లైలా కళ్ళలా మూతబడతాయో చూద్దామని, తలొంచుకుని పుస్తకంలోకి చూస్తూ "డేడీ...కథ వినవా చెప్తాను.." అని నవ్వుతూ పాడుకుంటున్నాను. ఉన్నట్టుండి తల నా ప్రమేయం లేకుండానే పుస్తకంలోకి దూరిపోయింది. ఏమైందో అర్థమయ్యేసరికి అక్షరాలు నక్షత్రాలయ్యాయి.
"ఆ పాటలో తండ్రి గొంతు ఏమందీ, మీరేమన్నారు..తకిటతకిటథా..." అందామనుకున్నాను కానీ అప్పటికి కింగ్ రిలీజ్ కాలేదు . ఈలోపే పక్క నుండి మా అక్క కొక్కిరింత వినపడేసరికి నా పసిమనసు అతలాకుతలమైపోయి అన్ని మాటలూ మర్చిపోయింది.
ఆయనలా పక్కకు తిరగ్గానే, "నిన్నటి దాకా తెలియని నొప్పి తలెత్తింది డేడీ.." నా తలెత్తి పట్టి రుద్దుతూ పకపకా నవ్విందది. అప్పుడే కాదు, ఆ తర్వాత చాలా రోజుల పాటు, అలవాటు కొద్దీ "ఏం కాదు, నాంగారు నా మాటే వింటారు" అని నేను జట్టు కలపగానే, వెనుక నుండి "ఆఁ ఆఁ వింటారు..బేబీ, చెప్పెయవా వింటానూ.." అని మరీ వింటారు అని వెక్కిరింపుకి దిగేది. నేను మన్నుదిన్న పాములా ముడుచుకుపోయేదాన్ని. అక్కల humiliation చెల్లెళ్ళకు పుట్టినప్పటి నుండి మామూలే. అదేమంత పట్టించుకోవాల్సిన విషయం కాదు. కానీ ఒకటో తారీఖు సాయంత్రం అమ్మకు బదులు నేను కాఫీ పెట్టేలా ఒప్పించేందుకు, నా ఆస్తంతా నీకే అని నానగారు తీర్మానించేప్పుడూ (అంటే ఎంతా అని ఎవరో రెట్టిస్తున్నారు! ఎంతుంటే అంతా!!), నెలాఖర్లో నా పుస్తకాలు వెదికేసి కొంచం అప్పివ్వు ప్లీజ్, తిరిగిస్తాగా అని నన్ను బతిమాలేందుకొచ్చినప్పుడూ, ఆనాటి అవమానాన్ని గుర్తు చేసి "జస్టిఫై" అని అడుగుతూనే ఉండేదాన్ని. ఆ అడగడంలో ఆ పల్చటి చవకరకం నల్లకాగితాల పాటల పుస్తకాన్ని పారేయకుండా దాచుకునేందుకు ఒప్పించుకున్నాను కూడా. అక్కా, నేనూ కోపాలు కొట్లాటలు లేకుండా సఖ్యంగా మాట్లాడుకునే వయసొచ్చాకా, ఈ పాట ప్రస్తావన వచ్చినప్పుడల్లా, కృష్ణారెడ్డి పాటలకే ఇలా బి.పి లు పెంచేసుకున్నారు, ఇహ వీళ్ళు కృష్ణవంశీ పాటలు వింటే ఏంటి పరిస్థితి అని బాఘా హాశ్చర్యపోయేవాళ్ళం.
అట్లా, నేను వదలకుండా దాచిన ఆ పుస్తకంలో, నన్నొదలని ఇంకో పాట కూడా ఉంది. అది "కాటుకపిట్టల మాదిరి కదిలే కన్నులు రెండు" అన్నది. ఆ పాట విన్నప్పుడల్లా నల్లగా ఉన్న రెండు గువ్వపిట్టలేవో అటూ ఇటూ బుడిబుడిగా నడుస్తున్న ఊహ లోపట మెదిలేది. ఆ పాట సాహిత్యం చూసినప్పుడల్లా, కాటుక పెట్టుకున్న కన్నుల నుండి చిందిపడే వెన్నెల గురించి రాశారనుకునేదాన్ని. "నల్లని కన్నుల వెన్నెల వల నిను అల్లుకోవచ్చు, మాటలకందని మూగసైగలతో మంత్రం వెయ్యచ్చు, నువు రాగానే రెప్పల రెక్కలు చాచి ఎగరవచ్చు.." ఇలా సాగుతుందా పాట. ఏళ్ళకేళ్ళు గడిచాక కూడా, కళ్ళ చుట్టూ దట్టంగా కాటుకనలదుకున్న అమ్మాయిలను చూసిన ప్రతిసారీ, "కాటుకపిట్టల మాదిరి.." అన్న కూనిరాగం నా పెదాలనల్లుకుపోయేది.
నిన్నామొన్నటి దాకా ఈ కాటుకపిట్ట అన్నది కాటుక కన్నులను పట్టిన కవి ఊహగా అనుకుంటూ వచ్చిన నాకు, అనుకోకుండా తారసపడిన ఒక పద్యంతో, "కాటుకపిట్ట" అని ఒక బుల్లిపిట్ట నిజంగా ఉందని కొత్తగా తెలిసింది. ఆ పిట్ట తోక పట్టుకు ముందు వెళితే ఇంకా తెలిసిందేమంటే, కొన్ని ప్రాంతాల్లో, శకున శాస్త్రాల్లో, ఈ కాటుకపిట్టను అదృష్టానికి ప్రతీకగా భావిస్తారని. బిసరుహము, అంటే పద్మం మీద వాలిన ఒక్క కాటుకపిట్టను చూసినా, ఆ చూసినవారికి చతురంగబలాధిపత్యం దక్కుతుందట. మహరాజయోగమన్నమాట. సంభోగం కోసం కాటుకపిట్టలు కూడిన చోట, మహానిధులుంటాయని ఒక నమ్మికట.
మామూలుగా కన్నులను మీనులతోటో, పద్మపురేకులతోటో పోల్చడం కద్దు. వాల్మీకి రామాయణంలో రాముడు పంపాతీరంలో వసంతఋతుశోభను చూస్తూ, ఆ వసంతగాలుల ధాటికి తన సీత, పద్మపలాశాక్షి, మృదుపూర్వాభిభాషిణి, ప్రాణాలు తనపై నిలుపుకున్న వివశ, విరహవేదనలో ఏమైపోతుందోనని విలవిల్లాడతాడు. ఆ సరస్సులోని ప్రతి పద్మమూ సీత ముఖాన్ని, వాటి రేకులు ఆమె కన్నులను, అక్కడి చిరుచేపలు ఆమె కనుపాప కదలికలనూ గుర్తుచేస్తున్నాయని సౌమిత్రితో చెప్పుకు బెంగపడతాడు.
కానీ, మొన్న నేను చదివిన పద్యంలో, ఆ ప్రియుడు ఇష్టసఖి ముఖాన్ని పద్మంతో పోల్చడం దగ్గర ఆగలేదు. ఆమెకన్నులను కాటుకపిట్టలన్నాడు. పద్మం మీద వాలిన ఒక్క కాటుకపిట్ట దర్శనానికే రాజభోగం కదా, మరిప్పుడు ఆమె ముఖమనే పద్మం మీద చేరిన పక్షిద్వయాన్ని చూస్తున్నాడు. ఇహ తనకు దొరకనున్న అనంత నిధులేమిటో, అందనున్న భోగభాగ్యాలేమిటో అని ఆత్రపడుతున్నాడీ రసికుడు. ఆమె హృదయసామ్రాజ్యమూ, ఆమె దాచిన గుప్తనిధులు, ఆమె కన్నులను (ల్లోకి..) చూసినంతనే సొంతమవుతాయని కాబోలు ఆశ!!
మహాకవి కాళిదాస పద్యానికి మేళ్ళచెర్పు భానుప్రసాదరావు గారి అందమైన, సరళమైన అనువాదం -
బిసరుహము మీద కాటుకపిట్ట జూడ
కల్గు చతురంగబలమధికంబుగాను
నీ ముఖాంబుజంబున గంటి నేడు నేత్ర
ఖంజన యుగమ్ము నా భాగ్యగరిమ నెరుగ!
కాళిదాస శృంగార తిలకాన్ని అనువదించడంతో పాటు, ఉపయుక్తమైన అన్ని వివరాలతో గొప్ప వ్యాఖ్య కూడా అందించిన వీరి వసంత తిలకాన్ని చదువుతుంటే, ప్రత్యేకించి ఈ పిట్టలను జంటగా చూడాలన్న పై వివరాన్ని చదువుతుండగా స్పురించిన మరో ముచ్చట - పెళ్ళికి ముందు కొన్నాళ్ళు ఒక ఒరియా అమ్మాయితో ఫ్లాట్ షేర్ చేసుకునేదాన్ని. మా ఫ్లాట్ తొమ్మిదో అంతస్తులోనో పదో అంతస్తులోనో ఉండేది. అక్కడి నుండి చూస్తే కింద పచ్చటి తివాచీలా లాన్ కనపడుతూ ఉండేది. ఆ విశాలమైన లాన్‌కి అటువైపు వాకింగ్ ట్రాక్, ఇటువైపు గుండ్రటి సిమెంటు బెంచీల మీద ఫిక్స్ చేసిన కొన్ని కాలక్షేపం ఆటలూ (చైనీస్ చెకర్ లాంటివి..) ఉండేవి. ఆ ఆడుకునేవాళ్ళు తింటుండగా జారిపడినవో, కావాలనే పడేసినవో, ఏవైతేనేం, గడ్డి మీద వాలిన పక్షులు ఆ తినుబండారాల తునకల కోసంకొంచం కొంచంగా గంతులేస్తూ వచ్చి, వాటిని ముక్కుతో ఎత్తుకుపోయి ఇంకెక్కడో కూలబడి తింటూండేవి. నా ఒరియా స్నేహితురాలు పొరబాటున బాల్కనీలోకి వచ్చిందా, ఈ పిట్టల వైపు వెదుక్కుని మరీ చూసేది. రెండూ కనపడితే సరే, ఒకటే కనపడితే మాత్రం సర్వం మరిచినట్టు కిందకి పరుగెత్తేది. ఆ రెండో పిట్టను ఎలాగైనా దొరకబట్టి, దాన్ని తరుముకుంటూ మొదటిపిట్ట దగ్గరకు చేర్చి కానీ ఊరుకునేది కాదు. కాబ్ కోసం ఒక్క నిముషం ముందు దిగాలంటే, ఈ అమ్మాయి పిట్టల వెనుక పడి పోయి ఎక్కడాలస్యం చేస్తుందోనని నాకు ఒకటే గాభరాగా ఉండేది. వాటిని జంటగా చూసి "లక్ ఈజ్ మైన్" అని తన జబ్బ తానే చరుచుకోవడమూ, నేనేమైనా వేళాకోళం మాటనబోతే "కిక్ ఈజ్ యువర్స్" అని నన్నొక్క తన్ను తన్నడమూ అలవాటామెకు. ఉత్తపుణ్యానికి వచ్చి పడే నిధుల మీద నాకాశ లేదు కానీ, పిట్టలను జతచేర్చడంలో నా స్నేహితురాలి సంబరం దానికదే చూడముచ్చటగా ఉండేది. ఏనాటి కవిత్వంలోనో ఇంత సౌందర్యభరితంగా మెరిసిన ఒక నమ్మకం, ఈనాటికీ మిగిలుంది అని గుర్తు చేసుకుంటే - అంతే కదా, కవిత్వమంటే పదసంపదేనా, కవి సంస్కారమూ, కవి బ్రతికిన దేశపు సంస్కృతీ కూడా అనిపించి చిన్న గగుర్పాటు. కవులేం పరాయులా, వాళ్ళు మనవాళ్ళు.

Still I Rise - Maya Angelou కవిత

Still I Rise అనే ఈ Maya Angelou కవితను Women's Day రాగానే రకరకాలా platformsలో చూస్తూ ఉంటాను. కొన్ని అనువాదాలూ చూశాను. సెరీనా విలియమ్స్ లాంటి వాళ్ళు చెప్పడం కూడా విన్నాను.
కవితలు రాయడం లాగే, చదవడం కూడా కళ. కొన్ని కవితలు కవుల గొంతుల్లో వింటే, మనం చదివినప్పుడు ఊహించుకున్న సౌందర్యమేదో ఆవిర్లుగా కరిగిపోతున్నట్టు ఉంటుంది. మన విరుపుల్లో మనకు దక్కిందేదో చేజారిపోయినట్టు ఉంటుంది. ఆ కవిత చదువుతుండగా మన చుట్టూ నిర్మితమైన ప్రపంచమేదో తటాలున విరిగిపోయినట్టవుతుంది.
కానీ, ఈ కవితను, and still I rise అన్న మాయా కవితను ఆమె గొంతులో విన్నప్పుడు కలిగిన సంతోషం మాత్రం మాటల్లో పెట్టలేనిదైపోతోంది. ఆమె నవ్వుకా, నిర్లక్ష్యానికా, "and i dance like I have got diamonds at the meeting of my thighs" అంటూ చిటికలేస్తూ తూగిన వయ్యారానికా, నా అందం, ఆత్మవిశ్వాసం నీకెంత కంటగింపైనా నేనింతేనని నవ్వుతూ చెప్పిన ధైర్యానికా, నమ్మకానికా - తెలీదు. దేనికి దాసోహమన్నానో తెలీదు.
నేను చదివిన మాయా కవితలన్నింటిలోనూ కట్టిపడేసే నిర్మాణం ఉంటుంది. చాలా కవితల్లో దొరికే hook వల్ల కావచ్చు, ఆమె కవితలు తేలిగ్గా దొరికినట్టు అనిపిస్తాయ్, ప్రయత్నమేం లేకుండానే మనని తేలిగ్గా దగ్గరకు లాక్కుంటున్నట్టుంటాయ్. బహుశా అందుకే తేలిగ్గా అనువాదానికీ లొంగుతాయనిపిస్తాయేమో. కానీ, ఆమె కవితల spirit అందుకోవడానికి మాత్రం అదేం పెద్ద సాయపడదు. అన్ని మంచి కవితల్లానే ఒకటికి పదిసార్లు చదవాల్సిందే.
ఆమె ఒక సింగర్, పర్ఫార్మర్ కూడా అయి ఉండటం ఈ కవిత చదవడానికి ప్రత్యేకంగా లాభించిందని కూడా అనుకోబుద్ధి కావట్లేదు. ఎందుకంటే, ఆమె రాసిన దాంట్లోనే ఆ అందమంతా ఉంది. అది చదివినప్పుడు మనం wow అనుకోం, అంతకు మించి, ఒక కేరింత తోడిగా తుళ్ళిపడతాం. ఆ లెక్కలేనితనం కానీ, `ఇప్పుడెలా మరి?` అని రెచ్చగొట్టే కవ్వింపు ధోరణి గానీ అనువాదాల్లో కనపడవు. దీన్ని ఈమెలా ఇంకెవ్వరూ మనకు చెప్పలేరు. మాయా! ఇది ఎప్పటికీ నీ కవిత!

1) ఈ వీడియో ఒకసారి మాత్రమే చూసి ఆపలేకపోవడం నాకొక్కదానికేనా?
2) ఈవిడ గొంతు మెరుపుకలలు సినిమాలో మదర్ గొంతులా ఉందనిపించడం నాకొక్కదానికేనా? )

Franklin

ఈ రోజు లైబ్రరీ దగ్గర పుస్తకాలేవో తిరిగిచ్చెయ్యడానికి ఆగితే, ఈ దేశం మనిషొకతను పలకరించాడు. న్యూయార్క్ నుండి మాస్ కి వచ్చి నాలుగు నెలలే అవుతోందనీ, ఇక్కడ కంటే అక్కడే బాగుంటుందనీ ఏదో చెబుతున్నాడు. నేను ఇండియా నుండి వచ్చానా అని కనుక్కుని సౌతా, నార్తా, బొంబాయి తెలుసా? గుజరాతీ వాళ్ళు తెలుసా..ఇలా మన ముచ్చట్లన్నీ తెలిసినట్టు ప్రశ్నలడుగుతుంటే ఆశ్చర్యంగా సమాధానం చెబుతున్నాను. న్యూయార్క్‌లోని అతని స్నేహితులు కనీసం మూణ్ణాలుగు భాషల్లో అలవోకగా మాట్లాడేస్తారనీ, తనకు అమ్మ స్పానిష్ అయినా ఆ భాష సరిగ్గా మాట్లాడేంత రాలేదనీ, తానిక్కడే పుట్టి పెరిగినా రంగు చూసి ఎవరూ అమెరికన్ అనుకోరనీ భోళాగా చెప్పుకుపోతున్నాడు. ఈ సంభాషణేమీ పట్టనట్టు తలొంచుకు నడుస్తున్నాడు నా పిల్లాడు.
అతను వంగి పిల్లాడికొక Fist bump ఇచ్చి పేరడిగాడు. వీడు ఎప్పటిలాగే మొకం ఒక్కటే బయటపెడుతూ నా వెనుక దాక్కున్నాడు. నేను పక్కకి తొలగబోతే చెయ్యి పట్టి గుంజి, `Franklin అని చెప్పనా?` అని అడిగాడు. గుసగుసలాడకూడదట్లా..అని బుజ్జగించి ఎదుటి మనిషికి ఆ పేరు, దాని కథ చెప్పబోయాను. అతనింతలోనే కళ్ళింతింత చేసి..is it that cute little turtle, oh I love it too.. అనగానే ముడుచుకున్న వీడి ముఖం విప్పారిపోయింది. మెల్లగా ముందుకొచ్చి నిలబడ్డాడు. అతనా తర్వాత కూడా ఒకట్రెండు మాటలు మాట్లాడి, వెళ్తూ వెళ్తూ మా వాడితో bye bye Franklin, I am your Beaver అని చేతులూపాడు.
లైబ్రరీ గేటు నుండి అతని కార్ దాకా..మహా అయితే మాదంతా మూడు నిముషాల నడక. ఉవ్వెత్తున లేచిన సంతోషపు కెరటం మా వాడి ముఖంలో అలాగే..బడికెళ్ళేదాకా..!

#Joy of small things 

దూరపుమిత్రుడు

2005 లో, మా అక్క బావా వాళ్ళకు పెళ్ళవగానే, కలిసి నాకిచ్చిన మొట్టమొదటి గిఫ్ట్ ఒక బుజ్జి నోకియా ఫోన్. ఎంత అపురూపంగా చూసుకునేదాన్నో ! ఫోన్ నంబర్ అడగని వాడు పాపి ! (మాధవ్ గారి మాటలు అప్పు తెచ్చుకుంటే, అడిగినవాడు అర్భకుడు ) బస్‌స్టాపుల్లో నిలబడి తోచట్లేదనీ, ఇంటర్వ్యూకి వెళుతున్నాం నువ్వో నాలుగు ప్రశ్నలడుగూ అనీ, రిలీజ్‌లు, డెప్లాయ్మెంట్‌లూ వీకెండ్ లో ఒక్కరం చేస్తున్నాం కంపెనీ ఇమ్మనీ, బంగాళాదుంప కూర చేస్తుంటే గుర్తొచ్చాననీ, పాట పాడమనీ, ఉత్తికే మాట్లాడమనీ, నా ఫ్రెండ్స్ ఎడాపెడా ఫోన్ చేసేవారు. నా నంబరుకి ఫ్రీ డయల్ పెట్టించుకున్న నేస్తాల లెక్కా తక్కువేం కాదు. టైం వేస్ట్ అన్నా, ఇంకోటన్నా, ఎవ్వరేమనుకున్నా నాకు పట్టేదే కాదు. ఇష్టంగానే ఉండేది. పంతొమ్మిదేళ్ళు గూట్లో గువ్వపిట్టలా పెరిగిన నాకు, రెక్కలొచ్చాక ఆకాశమంత స్వేచ్ఛనిచ్చిన నేస్తం ఫోన్. బస్‌స్టాప్‌లో వాడి ముఖం వీడి ముఖం చూసి భయపడకుండా ఫోన్ పట్టుకుని హాయిగా నా లోకంలో నేనుండేదాన్ని. లంచ్ బ్రేక్‌లో ఒక్కదాన్నీ టేబుల్ ముందు కూర్చోవాల్సి వస్తే, మెసేజ్‌లు చూసుకుంటూ పక్కనొకరునట్టే తిని వెళ్ళిపోయేదాన్ని. కూకట్‌పల్లి చీకటి రోడ్లలో స్పీకర్‌లో మాట్లాడుతూ నడిస్తే, నాతో ఇంకో మనిషి నడిచినంత అండగా ఉండేది. రూంలో హరితా నేనూ కూర్చుని ఇద్దరికీ స్నేహితులైన వాళ్ళతో తగాదాపడుతుంటే, మా బేచ్ మొత్తం ఒకే చోట లేదన్న దిగులే ఉండేది కాదు. పొద్దున్నే వచ్చే గుడ్ మార్ణింగ్ మెసేజ్ నాకు ఒక్కటంటే ఒక్కరోజు కూడా విసుగు పుట్టించేది కాదు. అది నాది. నాకోసం ఎవరో 13 సార్లు కీ పేడ్ నొక్కితే వచ్చిన మెసేజ్ అది. నాకిష్టం లేకపోవడమెందుకు!
లెక్క గుర్తు లేదు కానీ, ఒక అంకె దాటాక, స్పేస్ లేక చివరి మెసేజ్‌లు డిలీట్ చేసేసేది నోకియా. ఇష్టమైనవి డ్రాఫ్ట్స్‌లో పెట్టేదాన్ని. అతి ముఖ్యమన స్నేహితులనే మెసేజ్ పంపమని చెప్పి మిగతావాళ్ళకి ఫోన్ మాత్రమే అని హుకుం జారీ చేసేదాన్ని. ఒప్పుకునేవాళ్ళు. స్పేస్ ఎక్కువ ఉంటే ఎవ్వరికీ కాదని చెప్పక్కర్లేదబ్బా అనుకునేదాన్ని. కొన్నాళ్ళకు అవీ వచ్చాయి. కొత్త బిజినెస్ ప్లాన్ చేస్తున్నాం, నువ్వూ కలవాలి అని దేశం కాని దేశంలో ఉన్న నాకు, కొత్త ఫోన్ తో సహా ఆఫర్ పంపాడో మిత్రుడు. అది 3 జి వచ్చిన కొత్తలో అనుకుంటాను. మెయిల్స్, గ్రూప్స్, ఇంటర్నేషనల్ కాల్స్, జి.టాక్స్. వీడియో కాల్స్, ఆడియో వీడియో రికార్డింగ్..ఎన్నని!
పాటలు నేర్చుకుంటూ ఫోన్ లో రికార్డ్ చేద్దామనేది చందనా. పొద్దునే అలారం సౌండ్ నచ్చట్లేదని, నువ్వు నన్ను లేపవా అని రికార్డ్ చేసుకుని నా మాటలే అలారం గా పెట్టుకుంది నీలిమ. పాతిక దాటని ప్రాయం ఎన్ని వేషాలేస్తుందో, అన్నీ దాచుకునేందుకు దొరికిన మేజిక్‌బాక్స్లా భద్రంగా దాచుకునేవాళ్ళం ఫోన్‌ని. ఫుకెట్‌లో బీచ్ ఫొటో హోంస్క్రీన్ మీద పెట్టుకుని - నచ్చినప్పుడల్లా సముద్రపు గాలులు పీల్చుకునేదాన్ని. "తుంసే అచ్ఛా కౌన్ హైన్.." అంటూ చెవిలో తీయగా పాడుతుంటే, నిజమనుకుని అట్లానే హాయిగా మసలుకునేదాన్ని! నచ్చిన పాటలు, నచ్చే జ్ఞాపకాలు, అసలు మనకేం కావాలంటే అదే గుప్పెట్లో ఉంచే మంత్రదండమది.
"పిల్లా..ఆకలేస్తోందీ..నీకొచ్చిన కూరే చెయ్..ప్లీజ్. వంక పెట్టను." అని రూంమేట్ మెసేజ్ చేస్తే ఎక్కడలేని హుషారూ తోసుకొచ్చేది. "ఇంకెప్పుడూ ఇలా చెయ్యను. ప్రామిస్. నిజంగా.." అన్న అక్షరాలు చూస్తే కళ్ళల్లో నీళ్ళూరి కోపాలన్నీ కరిగిపోయేవి. "కుడి వైపు తిరుగు." అని ఉన్నట్టుండి ఫోన్ బజ్జుమంటే ముఖంలో వేయి పున్నముల వెలుగు - దాచలేకపోయేదాన్ని. వేయి ఫోల్డర్ ల పాత్ అయినా, ఎంత చిత్రమైన స్క్రిప్ట్ పేరైనా, నాలుక చివర దాచుకున్న టీం-మేట్స్ కాల్‌లో ప్రాసెస్ చెప్తుంటే గుడ్డిగా రన్ చేసి దేవుడికి కొబ్బరికాయలు కొట్టుకున్న రాత్రిళ్ళు కోకొల్లలు.
మిస్డ్ కాల్ వస్తే ఎన్ని జతల కళ్ళు కుతూహలంగా చూసేవీ! మరి?!
మిస్డ్ కాల్ అంటే ఎవరో "ఐలవ్యూ" అన్నట్టు, "నువ్వే గుర్తొస్తున్నావ్.." అని గారాలు పోతున్నట్టు. "నువ్వే కాల్ చెయ్ పందీ.." అని తిట్టినట్టు. "రీచార్జ్ చేయించు, రేపిచ్చేస్తాను" అని బతిమాలినట్టు. ఇంకొక్క నిముషం చూసి వెళ్ళిపోతానని బెదిరించినట్టు. నీ కోసమే చేశానని చెప్పే ధైర్యం లేనివాణ్ణి పట్టిచ్చినట్టు. అన్నీ అర్థమయ్యేవి. ఎవ్వరెప్పుడు ఎలా చెబితే, అలాగే అర్థమయ్యేది.
ముఖం మీద ఈ జన్మకి చెప్పలేని మాటలు, ఫోన్‌లో ఏమీ చెప్పకుండానే చేరిపోయేవి. కాల్ కట్ చేయడమెంత సీక్రెట్ సీక్రెట్ వ్యవహారం..
"నోరెత్తకసలు. జస్ట్ షటప్!" ." "ఇప్పుడే ఓ నిముషం దొరికి నిద్ద్రపోతున్నా, చంపేస్తా మళ్ళీ చేసావంటే!" "పక్కనే ఉంది..మాట్లాడే వీల్లేదు." "అరిచి గీపెట్టినా నువ్వంటే నాకు లెక్కలేదు" "ఇప్పుడు కాదు, నేనే చేస్తాను" ఎత్తకుండానే ఎన్ని చెప్పచ్చు. మొహం చాటేసుకుని ఎన్ని తిట్టచ్చు.
*
ఆడియో వీడియో కాల్స్. పంచుకోవాల్సిన ఎన్ని తొలితొలి క్షణాలు చేజారిపోయేవివి లేకుంటే!
"మనం వాయించిందే..ఎంత బాగా వచ్చిందో కదా. ఒక్క స్వరం తప్పు పోలే.."
"దేనికి భయం! రెండు గంటల్లో వచ్చేస్తాను. చెకిన్ కూడా అయిపోయింది..ఫేస్టైం?"
"పది రోజులూ నువ్వు నాకు కనపడాలి. వర్క్ పేరెత్తకు. పగలా రాత్రా? ఏ టైం చెప్పు?"
"ఒరేయ్ చెప్పరా నిన్న నేర్చుకున్న పద్యం. ఎవ్వనిచే జనించు.. అమ్మమ్మా...."
"హేపీ బత్ డే..తాతగారూ.. నా దగ్గరికి ఎప్పుడొస్తారూ..?"
*
చూడందే నమ్మలేని ఎన్ని ఉద్వేగాలు చూసేలా చేసిందీ ఫోన్. చూస్తే కానీ చెరిగిపోని ఎన్ని అపనమ్మకాలను ఉఫ్ఫ్ఫ్ మంటూ ఊదేసి చూపించిందీ! ఎన్ని దూరాలు చెరిపింది. చేతిలో ఉన్నది ఫోనా, మరొకరి ముఖమా అన్నట్టు, ఎంత ఒదిగి ఒదిగి చూశా ఆ మూడో కంటిలోకి!
"నాన్సెన్స్! ఎలా ఉంటే అలాగే కనపడు. ఐ జస్ట్ వాంటూ సీయూ ఫర్ యె సెకండ్.."
"డోంట్ వర్రీ..హి ఈజ్ జస్ట్ ఫైన్. ప్లేయింగ్ విత్ అదర్ కిడ్స్ నౌ"
"అమ్మవారు వచ్చి కూర్చునట్టే చక్కగా ఉంది అలంకారం...చామంతులు కూడా దొరుకుతున్నాయా అక్కడ? అన్ని ప్రసాదాలు ఒక్కతివే చేశావా? వాడేమన్నా సాయంచేశాడా ఇంతకీ?"
"ఆగు, అందరూ జాయిన్ అవ్వనీ కాల్. అప్పుడే అరవకు. ష్ష్ష్....వెయిట్..!! వెయిట్. వాడింకా రాలేదు."
"ఎక్కడ? వెనక్కి తిప్పు..కొంచం పక్కకి...అది వాపు కాదే బలుపు. కాస్త ఎకర్సైజ్ చెయ్! అదే తగ్గుతుంది. ఇంతోటి దానికి మళ్ళీ మందులా? నీకు పని లేదూ, నాకు బుద్ధి లేదు"
"వేద రాసింది. నా కోసం. ఎలా ఉందే? నీక్కాక ఇంకెవరికి చూపించను? "
*
ఎంత దూరంలో ఉన్నా "డెలివర్డ్" అని చూడగానే దొరికే దగ్గరితనం మీద ఆశ. స్క్రీన్ నిండా కనపడి 'హాయ్' అంటే దొరికే నిశ్చింత మీద ఆశ. మాప్‌లు అప్డేట్ అవుతూ ఉంటే, దారితప్పమన్న ఆశ. గ్రూప్‌లో కలిపారంటే, మనవాళ్ళ మధ్యలోనే ఉన్నాం లెమ్మన్న భరోసా. లంచ్ టైం లో మోగే మెసేజ్ చప్పుడు, స్టార్టింగ్ అని చూపెడుతూ సాయత్రం అదిరే ఫోన్, ఇండియాలో తెల్లారుతూనే నాకు రాత్రైపోకూడదని మోగే కాల్ - వెన్నులో వణుకు పుట్టించే ఇంత పెద్ద ప్రపంచంలో వెచ్చగా దగ్గరకు లాక్కునేవి ఈ చిట్టిచిట్టి శబ్దాలే.
కానీ, ఎప్పుడో ఎక్కడో లింక్ తెగిపోయింది. ఎక్కడా అన్నది చెప్పలేను. ఎందుకో నిజంగానే సరిగ్గా గుర్తు లేదు. వాల్‌మార్ట్‌లో ట్రాలీలోని పిల్లాడు "నాన్నా..నాన్నా.." అని ఆపకుండా పిలుస్తోన్నా ఫోన్‌లో మునిగిపోయిన తండ్రి తలతిప్పకపోవడం చూసినప్పుడేమో..న్యూయార్క్ రోడ్ల మీద సెల్ఫీ తీస్తూ పిల్ల నవ్వట్లేదని, నిన్నిక్కడే వదిలేసి వెళ్ళిపోతానని ఒక చింతాకు కళ్ళ చిన్నది బెదిరిస్తే కళ్ళు తుడుచుకుని నవ్విన నాలుగేళ్ళ పసిదాన్ని చూశాకేమో. రెస్టారెంట్‌లో ఆర్డర్ చెప్పి ఎవరి ఫోన్ వాళ్ళు చూసుకుంటూ మురుస్తున్న భార్యాభర్తలను చూసాకేమో. బెస్ట్‌ఫ్రెండ్ కి మొదటి పాప పుట్టిందని గ్రూప్ మెసేజ్‌లో చదివాకేమో. రోడ్డు మీద వీడియో కాల్ మాట్లాడుతూ, అమ్మను సిగ్నల్ దగ్గర వదిలేసి వెళ్ళిన ఇండియన్ కొడుకుని చూశాకేమో. ఆవిడ పిలిచే ప్రయత్నం చెయ్యకుండా ఖాళీ కళ్ళతో నిలబడిపోయినప్పుడేమో. పిల్లాడికి ఈవినింగ్ స్నాక్ పెట్టడం మర్చిపోయి నేను కాలక్షేపం చేసిన రోజేమో. ఫార్వర్డ్‌లతో నిండిపోయి ఉన్న సొంత మనుషుల విండోలు గమనించుకున్నప్పుడేమో. అతిప్రేమ పొంగిన అపరిచితుల విండోలో. అసందర్భ ప్రేలాపనలో. బాత్రూంలలోకి పట్టుకెళ్ళిన ఫోన్‌లు మళ్ళీ డైనింగ్ టేబుల్ మీద చూస్తున్నప్పుడో. జారిపడ్డ వస్తువుని అందిస్తే, థాంక్స్ చెప్పకుండా ఫోన్‌లో మాట్లాడుతూ వెళ్ళిన అబ్బాయిని చూసినప్పుడో. లోకల్ ట్రైన్‌లో వికలాంగులకు కేటాయించిన సీట్‌లో యియర్ ఫోన్స్ పెట్టుకు కూర్చుని, అవసరమైనా లేవని పెద్దమనిషిని చూసినప్పుడో. బంధువులూ అపరిచితులూ కాని వాళ్ళ లెక్కలోకొచ్చే వాళ్ళింటికెళ్ళి, వాళ్ళ పిల్లలను వీడియోగేం నుండి బయటకు లాగాలని ప్రయత్నించి భంగపడినప్పుడో. ఇంటికి పిలిచిన వాళ్ళు ఫోన్‌లో పాటలు పెట్టి 'ఇంకేంటి సంగతులు..' అని రెట్టించినప్పుడో. మంచినీళ్ళ కన్నా ముందు వైఫై పాస్వర్డ్ ఇచ్చినప్పుడో. ఇచ్చి నవ్వినప్పుడో. "ఎలా ఉన్నావ్?" అన్న ప్రశ్నకు ఎవ్వరైనా ఫోన్‌లో ఫొటోలతోనే జవాబు చెప్పడం చూసినప్పుడో..గుంపులు గుంపులుగా మనుషులు. వాళ్ళ అరచేతుల్లో ఆరని వెలుగులు. అందరూ మాట్లాడుతూనే ఉంటారు. మాట్లాడాలనే అనుకుంటారు, మంచివాళ్ళే అయి ఉంటారు - కానీ రెండోవాళ్ళు పక్కనుండకూడదు. దూరాలు దగ్గరయ్యీ, దగ్గరితనం దూరమయ్యే రోజుల్లో...
*

పునరపి

పండుగ హడావిడంతా మెల్లిగా సర్దుమణుగుతోంది. సెలవలు, పొడిగించుకున్న సెలవులు, అన్నీ పూర్తయ్యి ఒక్కొక్కరుగా ఇళ్ళు చేరుతున్నారు. మనుష్యుల అలికిడి తెలిసిపోతోంది. పార్కింగ్‌లో కార్లు నిండుగా కనపడుతున్నాయి. చాలా రోజుల తర్వాత ఇల్లు చేరాకా ఉండే మొక్కుబడి పనులన్నీ పూర్తయ్యి, మళ్ళీ జీవితం గాడిలో పడుతున్నట్టే ఉంది.
పొద్దున లేస్తూనే "పెదనాన్నను మనింటికి తెచ్చేసుకుందాం" అన్నాడు ప్రహ్లాద్. వాడు చెబుతున్నదర్థమవుతూనే నా ముఖం విప్పారింది. వాడిక్కావలసినది పెదనాన్న కొడుకు. వీడి అన్న. ఇంటికి చేరి పది రోజులు దాటిపోతున్నా గుర్తు చేసుకుంటున్న వాడిని చూస్తే ఏవిటేవిటో ఆలోచనలు. సూదిమొనలా అప్పుడప్పుడూ గుచ్చే అమెరికా జీవితపు నొప్పి.
బాగా చిన్నపిల్లగా ఉన్నప్పుడు, 'పసిడి రెక్కల పైన కాలం ఎగిరిపోతుంద'న్న ఎరుక లేనప్పుడు, మేనత్త కుటుంబం మా ఇంటికి వస్తుందంటే ఇలాగే వేయి కళ్ళతో ఎదురు చూసేదాన్ని. ఒక పెద్ద అంబాసిడర్ కారులో బిలబిలమంటూ వచ్చేవాళ్ళు ఆ ఇంటిల్లిపాదీ. అత్తయ్యా మామయ్యా నలుగురు పిల్లలూ. వాళ్ళొచ్చేందుకు నెల రోజుల ముందు నుండే ఇంట్లో వాళ్ళ తాలూకు కబుర్లతో సందడి మొదలైపోయి ఉండేది. మా అత్తయ్య జామచెట్టు గడ నాన్నగారి తల మీదకు జార్చితే రక్తం బొటబొటా కారిపోవడమూ, వయసుకు తప్పని కుతూహలాలతో వాళ్ళు మొదటిసారి ఏ ఆకుల చుట్టో నోట్లో పెట్టుకున్నారని తెలిసి ఎవరికీ పట్టుబడకుండా ఆపేందుకు, మా అత్తయ్య పెరడులోకి లాక్కెళ్ళి జామాకులు నమిలించడమూ, కిష్టలో ఆటలూ, చదువులు మానేసి వాళ్ళు తోటల్లో తిరుగుతూ చేసిన అల్లర్లూ, కళ్ళింతలు చేసుకుని వింటూ ఉండేదాన్ని.
వాళ్ళు రావడమూ, నాలుగు రోజులు నాలుగు నిముషాల్లా గడిచి వెళ్ళే ఘడియ రావడమూ చకచకా జరిగిపోయేవి. కారు వీధి చివరి మలుపు తిరిగేదాకా భుజాలు నొప్పెట్టేలా వీడ్కోలిచ్చి, అందరూ తిరిగి వాళ్ళ వాళ్ళ పనుల్లో పడేవారు. అడిగడిగి చెప్పించుకున్న ముచ్చట్లు పెంచిన అపేక్షతో, దిగులుగా నేనొక్కదాన్నే ఇంటి ముందరున్న ఓ రోలు దగ్గర కూర్చుండిపోయేదాన్ని. ఎంత దుఃఖంగానో ఉండేది. అది చెప్పడానికే కాదు, ఊహించడానిక్కూడా ఇప్పుడు చేతకావట్లేదు. ఇంట్లో అందరూ ఒక్కొక్కరిగా వచ్చి, పిలిచి, మాట వినని నాతో విసిగి వెనుతిరిగిపోయేవారు. నేను మాత్రం, అలాగే, ఆ ఇంటి ముందే కూర్చుని, ఆ కార్ వెనక్కి తిరిగి వచ్చెయ్యాలని కోరుకుంటూ ఉండేదాన్ని. ఎదురుచూసీ, చూసీ, చూసీ, - ఏడుపు తగ్గి ఊరికే ఏవో ఆటలాడుకుంటూ నేనింకా అక్కడే ఉండగానే, చిత్రంగా, వాళ్ళ కార్ వెనకొచ్చేది. 
ఏదో మర్చిపోయామనో, ఆ కార్‌కి ఏదో ఇబ్బందైందనో...వెనక్కు వచ్చి, కాసేపు ఉండి, లేదా ఆ రాత్రికి ఉండి, వెళ్ళిపోయేవారు.
నా కోరికకే కారు వెనక్కు వచ్చినదని నా పసిమనసు నమ్మకం. కాదనే ధైర్యం అప్పటికెవ్వరికీ లేదు మరి.
*
వచ్చిన కార్ మళ్ళీ వెళ్ళిపోతుందని తెలిసిన నేను, ఇప్పుడు ఊరడింపుగా నా పిల్లాడికి ఏం చెప్పగలను?
*

వ్యాపకం

పరాయిపరాయిగానే ఉంటాం
ఒకే క్షేత్రంలో వేసిన విత్తులు కూడా
వేటికవే మొలకెత్తి పెరుగుతున్నట్టు
విడివిడిగా ఉంటాం,
పోలిక లేని బ్రతుకుల్లో
పోలిక వెదుక్కునే తీరిక లేని పరుగుల్లో
ఎటు నుండో ఓ గాలి వీస్తుంది
నీకూ నాకూ తెలిసిన పరిమళమేదో మోసుకుంటూ,
నీకూ నాకూ అర్థమయ్యే మాటలన్నీ మోసుకొస్తూ
ఊపిరాడుతుంది
తెరిపిగా ఉంటుంది
దారులు కలవ్వు కానీ
దగ్గరితనం తెలుస్తుంది
ముందడుగు ఎవరిదో
హద్దులేదిక్కు నుండి చెదురుతున్నాయో
ఎవరు చూడొచ్చారు ?
విచ్చుకోవడం విస్తరించడం
వ్యాపకాలయ్యాక...

రేణువులు

తప్తదేహాలను తడిపీ చల్లార్చీ
ఒడ్డుకు విసిరిన రోజు వీడ్కోలన్నాక,
మిణుకుమిణుకుమంటూ
చుట్టూ కొంత నక్షత్రకాంతి
మేఘాలు వెళుతూ జారవిడిచిన విశ్రాంతి
అలలపై తేలియాడి తీరాన్ని తాకే మౌనం.
గవ్వల్లో చిక్కుకుని
ఎలా విదిల్చినా రాలిపడని రేణువుల్లా
గుండెల్లో సర్దుకుని
కాలం ఎటు విసిరినా వేరుపడని క్షణాలు...

వ్యవధి లేదు

“ఆరు గడియలలో తల్లియనుట తెలియు..ఆరు నెలలు బై తండ్రియనుట తెలియుననుట నిజమే, శిశువు రాజహస్తమందు నేడ్చి కౌసల్య హస్తమందు నేడ్పుమానె" - కల్పవృక్షం, విశ్వనాథ.

బుజ్జాయి నీ చేతుల్లోనూ అలా ఏడ్చి ఉంటే, నిన్ను తెలుసుకోవడానికి వాడికి ఆరు నెలల కాలం పట్టే ఉంటే, నేనిప్పుడు ఈ మాటలన్నీ రాయాల్సిన అవసరమే ఉండేది కాదు.

మత్తు వదలని నా చెవులకు వినపడేలా, పుట్టీ పుట్టగానే కేర్ర్ర్....మంటూ గాఠి కంఠంతో ఏడ్చిన పసి గొంతు, ఇప్పుడు తల్చుకున్నా ఒళ్ళంతా ఓ క్షణం మొద్దుబారినట్టవుతుంది. "మగపిల్లాడు మానసా.." అని డాక్టరు చెంప తట్టి చెప్పడం కలలా గుర్తుంది. అంతే... ఆ క్షణంలో వాణ్ణి నేను చూడనే లేదు..చూసిన క్షణానికి ఎన్ని గడియలయ్యాయో చెప్పడానికి, అమ్మ మనసు లెక్కలు లోకానికర్థం కావు. అయినా ఆ చూసిన క్షణానికన్నా ముందు నుండే, ఎన్నో నెలల ముందు నుండే, ఏళ్ళ నుండీ, జన్మల నుండీ వాడు నావాడేనన్నంత వెర్రి ప్రేమ మగతలా కమ్ముకుని అక్కర్లేని జ్ఞాపకాలన్నీ, లెక్కలన్నీ చెరిపేసింది.

ప్రేమ బలం అనుభవం నుండి పుడుతుందా? ఆలోచన నుండా? తరచి చూసుకునే వ్యవధేదీ?

నేను అమ్మనై వాణ్ణి అల్లుకున్న క్షణమేదో గుర్తు లేదు కానీ, నువ్వు నాన్నలా వాణ్ణి చుట్టుకున్న తొలిక్షణం మాత్రం కళ్ళారా చూశాను.

ఎన్.ఐ.సి.యు లోకి బ్లూ డ్రస్, గ్లోవ్స్, ముక్కు చుట్టూ మాస్క్ కట్టుకుని, నా కోసం వేగం మందగించిన అడుగులేస్తూ, నా అరచేయిని వదలకుండా నడిపించుకెళ్ళావా? మత్తుగా నిదరోతున్న బుజ్జాయి తొట్టెను నీకు చూపించగానే నా చేయి వదిలేశావ్. రెండు చేతులు సరిపోనట్టు, చూపులతో వాడిని తడుముకున్న ఆత్రంలో చూశాను..నాన్నగా పుట్టిన నిన్ను. కొత్త స్పర్శకు ఉలిక్కిపడి కదిలిన బుజ్జాయిని ఇంకా అపురూపంగా దగ్గరకు హత్తుకుని, వాడికీ నీకూ అర్థమయ్యే కొత్త భాషకు అక్షరాలు సృష్టించుకున్నావ్. వాడి మీద నుండి మరలి నా కళ్ళల్లోకి చూసిన నీ చూపుల్లో, ఈ భాగ్యమంతా ఇకపైన మనిద్దరిదీ అని చెప్పకనే చెప్పిన నీ మనసు తెలిసిందనుకో. అరచేతిలో అంతక్రితం దోగాడిన ఖాళీతనమంతా, నీ కళ్ళలో ఉబికిన సంతోషానికి తుడిచిపెట్టుకుపోయాక, ఎన్నడూ నా ఛాయలకు రాని గర్వం ఆ క్షణంలో నన్ను చుట్టుముట్టి ఉక్కిబిక్కిరి చేసిందని నీకెప్పుడైనా చెప్పానా?

నీ ఆఫీసు పని. నీ ఆలస్యపు నిద్ర. అర్థ రాత్రిళ్ళు మెలకువ వస్తే, స్క్రిప్ట్ స్టేటస్ చూసుకుని మళ్ళీ రన్ ఫైర్ చెయ్యడం తప్పనిసరిగా మార్చిన ఉద్యోగం. ఏ అర్థరాత్రో రెప్పలను గుచ్చే వెలుగుకి నేను కళ్ళు తెరిస్తే, నలుపూ తెలుపుల యునిక్స్ స్క్రీన్ - బ్లింక్ అయే కర్సర్. "ప్చ్..." విసుగ్గా అటు తిరిగి ఒత్తిగిలి పడుకుంటే "వన్ మినిట్..ఆల్మోస్ట్ డన్.." అని నువ్ ఠాప్ మని లేప్‌టాప్ మూసేసిన శబ్దం. ఎక్కడికి పోయాయ్ ఆ నిన్నలన్నీ? నా కోపానికేముంది, నీ గారపు చూపుల మెత్తదనానికే వీగిపోయేది. కానీ పిల్లాడి కోపమంటే ఇంత తేలిక కాదని తేలిగ్గానే తెలిసిందిగా? మొదలెట్టాడా ఇక ఆరున్నొక్క రాగమే. గదిలో లాప్‌టాప్ పెట్టే నీ ధైర్యాన్ని పుడుతూనే వాడి విడవని గుప్పెట్లో నలిపి విసిరేశాడు. దుప్పటి అంచు కదిలినా ఊరుకోని మహాయోగి కదా వాడప్పుడు! నువ్ పిల్లిలా లేచి హాల్‌లోకి వెళ్ళబోయినా, వాడికి తెలిసిపోయేది. ఎవరి తప్పుకు వాళ్ళే బాధ్యులని తప్పుకు పడుకునేదాన్ని నేను. నీకిక తప్పక వాణ్ణి మోచేతి వొంపులోకి పొదువుకునేవాడివి. నడిరాతిరి లాలిపాటలు పాడేవాడివి, పక్క గదిలో నుండి మీ అమ్మా నాన్నల ఆదుర్దా గొంతులు వినపడితే కిందామీదా అయ్యేవాడివి. "ఊర్కోరా బుజ్జికన్నలూ.." అని వాణ్ణి నాకిచ్చి బతిమాలే నీ కన్నుల్లో..ఎన్ని క్షమాపణలు! ఎన్ని ప్రమాణాలు! పెదవి చివర నే దాచిన నవ్వులు, ఆ చీకట్లో నీకు కనపడి ఉండవ్ కదూ...!

కన్యాకుమారిలో సూర్యోదయం చూడాలని కదా డ్రైవ్ చేసుకుంటూ వెళ్ళాం. సుష్టుగా తిని, వెచ్చగా పడుకుంటే ఏంటర్థం? కాళ్ళ క్రిందకి దుప్పటి లాగేస్తే తల మీదుగా మరొకటి లాక్కుంటూ...ఏం మొండివాడివబ్బా! "నావల్ల కాదు! సైనస్ ...ప్లీజ్...ఒక్క అరగంట" అంటూ తెల్లగా తెల్లారేదాకా గదిలోనే ఉంచేశావ్. తాకితే అంటుకుపోయే బద్ధకాన్ని, బద్ధకాలు పెనవేసుకుంటే రాజుకునే సౌఖ్యాన్ని, కాదనడమెట్లానో అప్పుడు నాకూ తెలీలేదు. ఊటీలోనూ నా నేస్తాలందరినీ బోల్తా కొట్టించి చీకటివేళకి రిసార్ట్స్‌లో నిలబెట్టావ్. పాటలన్నావ్, చిందులన్నావ్, లవ్ సీట్స్‌లో ఒదిగి అర్థం లేని ఆటలాడుకుంటుంటే...లోకపు సౌందర్యంతో నువ్వన్నట్టే పని లేకుండా పోయింది. పగలూ రాత్రీ నీ లెక్కల్లో నడుపుకున్నావ్. నిద్రా మెలకువా నీ రెప్పలతో చూపించావ్. ఎదురడగాలని మర్చేపోయేంత మైకం నాకు. సాగుతున్న భోగాన్నంతా అటకెక్కిస్తూ వచ్చాడుగా సుపుత్రుడు. వాడు ఐదింటికే లేచి ఆటలాడీఆడీ నిన్నూ లెమ్మని గుంజుతోంటే, ఏనాడైనా సైనస్ అన్నావా, దొంగా!! స్వెటర్లు వేసుకునీ, మఫ్లర్లు చుట్టుకునీ ఇద్దరూ ఎన్ని ఆటలు! అర్థమవుతాయనేనా, వాడికన్నేసన్నేసి కథలు? ఓయ్! నా కోపం గురించి అడుగుతున్నావా...నిజం చెప్పనా! వాడిని భుజానికెత్తుకుని నా దుప్పటి మెడ దాకా సర్ది వీపు రుద్ది వెళ్ళే నిన్ను, ఎన్నిసార్లో రహస్యంగా చూసుకున్నాను . వెయ్యింతలయ్యి మీదవాలిన తీయని బరువుని నెట్టుకుంటూ  మళ్ళీ నిద్రలోకి జారుకున్నాను.

ఇల్లు సర్దాలంటే ఎంత బద్ధకంగా ఉండేవాడివి! ఏ పూట కాపూట వాయిదాలూ, వంకలూ. ఇల్లు కాదు, మనసు శుభ్రంగా ఉండాలని పిచ్చి మాటలొకటి పైగా. ఎక్కడికి దొర్లాయబ్బా ఆ జ్ఞానగుళికలన్నీ ఇప్పుడు? ప్రతి రాత్రీ ఫెళఫెళలాడే ఉతికిన దుప్పట్లు. సెంటర్ టేబుల్ తుడవడం, బట్టలు పద్ధతిగా ఉంచుకోవడం, జర్నల్స్ అన్నీ వరుస్సాగ్గా సర్దుకుని లోపల పెట్టుకోవడం, ఒకటా రెండా! పిల్లాడు లాగేస్తాడని బెదురూ, వాడి బుడిబుడి అడుగులకు ఏమైనా అడ్డొస్తాయని భయమూ, నోట పెట్టుకుంటాడన్న జాగ్రత్తా - మంచి నాన్నవేలే!! భోజనాలవగానే వంటింటి పై పని నాకొదిలేసి వాణ్ణి వెంటేసుకు వెళ్ళిపోతావు. పని పూర్తి చేసుకుని, చప్పుడు చెయ్యకుండా బెడ్ లైట్ వెలుగుకు అలవాటు పడుతూ మిమ్మల్ని చూస్తానా...ఎవరినెవరు పడుకోబెట్టారో అర్థం కాకుండా నిద్రలోకి జారుకున్న మీ ఇద్దరూ కనపడతారు. బెడ్ లైట్ ఆపేస్తాను కానీ, నా కళ్ళు చూసిన వెలుగు మనసంతా పరుచుకునే ఉంటుంది, రాతిరి తెల్లవార్లూ. మర్నాడూ, అటుపైనా, ఆపైనా..

హైదరాబాదులో మీటింగ్ నాకు. వదుల్చుకోవడం కుదర్లేదు. తప్పించుకునే వీల్లేదు. ఒక్క రోజు పని. పొద్దున మొదటి ఫ్లైట్ తీసుకుంటే, రాత్రి లాస్ట్ ఫ్లైట్ కి వెనక్కి వచ్చెయ్యచ్చు. ట్రావెల్ డెస్క్ వాళ్ళు వీలు కుదిరే ఎయిర్‌లైన్స్ లిస్ట్ పంపి చూసుకోమన్నారు. నాలుగింటి నుండి ఒంటిగంట దాకా నాది కాదనుకోవాలి. టైం టేబుల్ ఒకటికి పది సార్లు సరి చూసుకున్నాను. బట్టలు సర్దుకున్నాను. కాన్ఫరెన్స్‌కి ప్రిపేర్ అవుతున్నాను. పసివాడు "మ్మా..అమ్మా..." అన్నప్పుడల్లా గుండె ఎగిరిపడుతోంది. అన్ని గంటలు వాణ్ణి చూడకుండా ఎప్పుడూ లేను. ఉండలేను. ఏం చెయ్యాలీ? ఏం చెయ్యాలీ?  టీ ఇస్తూ అడిగావ్... "హైదరాబాదులో నాకూ కొంచం బేంక్ పని ఉంది, నీ కూడా రానా పోనీ?" అని. ఎంత దగ్గరగా అనిపించావో తెల్సా - టీ కప్పు అడ్డుండబట్టి కానీ, ఈ గుండెలో చెలరేగిన ప్రేమ తుఫాను, నిన్ను వదిలేదే కాదా క్షణం. పొద్దున్నే లేస్తూ అమ్మ ఎక్కడని వాడు వెదుక్కోకూడదు. రాతిరి పడుకునే ముందు అమ్మ ఇంకా రాలేదేమని ఏడవకూడదు. తెలుసు, కోర్కెల చిట్టా ఎప్పుడూ ఇంత చిన్నదై ఉండదని తెలుసు. బ్రతుకంటే ఇంత చిన్ని ఊగిసలాటలు కాదని పసితనం నా ఒళ్ళో నుండి దూకి వెళ్ళిపోయినప్పుడే తెలుసు. కానీ, కానీ..., మెడపట్టి ఊగే చిట్టి చేతుల్లోనే ప్రాణాలను పట్టి బంధించే బలముంటుంది. పెగలని పసి గొంతుల్లోని దుఃఖమే కుదిపి కుదిపి నిలదీస్తున్నట్టుంటుంది. నాకిప్పటికి ఇదే ముఖ్యం. ఇదే అవసరం. లోకం నాన్సెన్స్ అని కొట్టిపడేసే నా బలహీనతని, ప్రశ్నించకుండా, వెక్కిరించకుండా, నువ్వొక్కడివే అర్థం చేసుకున్నావ్. బలమై కాచుకున్నావ్ - చాలు. డెస్క్ వాళ్ళకి మూడు టికెట్లు బుక్ చెయ్యమని చెప్పేశాను. ధిలాసాగా పని పూర్తి చేసుకున్నాను. ఆ సాయంత్రం ఫ్రెండ్స్‌ని కలిసి, మర్నాడు కూడా అక్కడే ఉండి, మూడో రోజుకి ముగ్గురం మళ్ళీ బెంగళూరులో. చలో! ఏమీ ఎరగనట్టు, ఇదంతా ఏదో మామూలుగానే చేసినట్టు నువ్వు చులాగ్గా తిరగగా లేంది, అంతే మామూలుగా నేను పెట్టెలు ఖాళీ చేసి ఆఫీసుకు తయారైతే మాత్రం నేరమా? అల్మరాకి అడ్డుగా చేతులు కట్టుకు నిలబడి, - డైరీ చదివాను - అన్న నీ కవ్వింపు మాటల్లో, పట్టుబడింది నేను కాదు...నువ్వే!

రెండు ఉధృతప్రవాహాలు కలిసి ఒక్కటై పారినట్టు, రెండు జ్యోతులు పెనవేసుకుని ఒకే వెలుగై కదిలినట్టు, మునుపంతా నువ్వూ నేనూ ఒకటి.

ఇప్పుడు నీదీ వాడిదీ ఒకే రంగుల లోకం. నువ్వూ వాడూ కలిస్తే అది రెక్కలతో ఎగిరిపోయే కాలం.

గోరుముద్దలూ, తడి ముద్దులూ, కథలూ, ఆటలూ..

కాలాన్ని ఒంగోబెట్టి దాని వీపున మీ ఇద్దరూ ముద్దుగా గుద్దే  పసి ముద్రలన్నీమూడోమనిషినై చూస్తున్నా, ఎడంగా నిలబడ్డానన్న స్పృహ ఇబ్బంది పెట్టడంలేదెందుకో!

ప్రేమ బలం అనుభవం నుండి పుడుతుందా? ఆలోచన నుండా? తరచి చూసుకునే వ్యవధేదీ?

అల

       అలల పొత్తిళ్ళలో      అల్లరై నీ నవ్వు అలల రెక్కల మీద వెన్నెలై నీ చూపు అలల ఒత్తిళ్ళలో నలిగి నీ కేరింత అలల ముద్దుల తడిసి తీరాన్ని చేరాక....