ప్రతి పేరుకీ వెనుక...

...ప్రయోగాలకి జడవని ఒక జంట ఉంటుంది.

అలాగే ప్రపంచంలో ప్రతి ఒక్కరికీ విపరీతంగా అలవాటైన శబ్దం/మాట ఒకటి ఉంటుందట. నూటికి తొంభై కేసుల్లో , అది వాళ్ళ సొంత పేరే అయి ఉంటుందిట.ఈ మధ్యనే ఎక్కడో చదివాను. ( సాక్ష్యాలు చూపించబడవు ).

అయినా సాక్ష్యాలు గట్రా దాకా ఎందుకు , ఇది మనలో చాలా మందికి అనుదినం అనుభవంలోకి వచ్చేదే కదా..! బాగా రద్దీగా ఉండే ఒక బజారుకి మన వాళ్ళతోటి వెళ్లి, ఏవేవో కొనే హడావుడి లో తప్పిపోయాం అనుకోండి. అమ్మో..అక్కో..గట్టిగా ఒకసారి మన పేరు పిలవగానే అంత హడావుడిలోనూ అది మనకి ఖచ్చితంగా వినిపిస్తుంది.

నిశ్శబ్దం గా ఉన్న క్లాసు రూం లో, ఆఖరు బెంచీలో కూర్చుని పక్క వాళ్లతో చాలా సీరియస్ గా చుక్కలాట ఆడుతున్నప్పుడు , ప్రపంచంలో జరిగేవన్నీ పై వాడికి ప్రతి క్షణం తెలిసిపోయినట్టే ...మనకీ మన పేరు ఎక్కడ ఎవరు తలుచుకున్నా వినపడి, వాళ్ళు దూరంగా మొదటి  బెంచీలో ఉంటే ఎగిరి దూకైనా సరే సమాధానం చెప్పెయ్యాలన్న ఆసక్తి కలుగుతుంది.ఆ తరువాత మన ఆవేశం చూసి టీచర్ పేరు పెట్టి పిలుస్తూ "గెట్ అవుట్" అని అరిచినప్పుడు వేరే అనుభూతి కలుగుతున్దనుకోండి...అది ఇప్పటికి నేను వివరించలేను .

ఒకటో తారీఖు రాగానే..డబ్బుల లెక్కలు కట్టుకుంటున్న అమ్మ-నానగారు.." మానస ఈ నెల అస్సలు చదువు వెలగబెట్టలేదు కాబట్టి ఎప్పుడూ ఇచ్చే వందలో యాభై తీసేసి మిగిలింది ఇద్దాం" అనుకుంటున్నారనుకోండి..పక్క గదిలో ఇయర్ ఫోన్స్ పెట్టుకుని ఏకాగ్రతతో చదువుకుంటున్న నాకు ఎలా వినపడేదో ఏమో వినపడిపోయేది.మరు క్షణం లో నేను ఆదరా బాదరాగా వంటింట్లోకి వెళ్లి, యాలకులూ అవీ వేసి బ్రహ్మాండమైన టీ పెట్టి , చదువుకుంటున్న పుస్తకాన్ని బోర్లించి , దాని మీద ఈ కప్పులు పెట్టుకుని వాళ్ళ ముందుకు వెళ్లి నిల్చునేదాన్ని.
                          టీ కాఫీ లంటే సాక్షాత్తూ ఆ సాగర మధనం లో ఉద్భవించిన అమృతానికి మోడరన్ రూపాలని మనసా వాచా కర్మణా నమ్మే మా నాన్నగారు, ఆ కప్ అందుకోగానే అన్ని మర్చిపోయి అమ్మ వైపు తిరిగి.." అయినా చదువెందుకు చట్టుబండలవనూ, పిల్లల దగ్గరా మన పొదుపు....పసి దానికి వందేమిటి వెయ్యిచ్చినా తప్పులేదు...' అంటూ నా వాటా నాకిచ్చేసే వారు . ఆ వంద నాకిచ్చినందుకు నెలంతా నేనెలా ఉండాలో, ఏమేం చదవాలో ఆశువుగా చెప్పేసి ..అలాగే ఉండకపోతే వీల్లేదంటూ అమ్మ బలవంతంగా వేయించుకునే ఒట్లను తప్పించుకోవడానికి నేను కిక్కురు మనకుండా అక్కడి నుండి జారుకునేదాన్ని .

ప్రాణానికి ప్రాణం గా ప్రేమించుకునే ఇద్దరు సాయం కాలం సాగర తీరానికి వెళితే, తడి ఆరని ఇసుక తిన్నెల మీద కాలి వేళ్ళతో ఇద్దరి పేర్లూ కలిపి రాసుకోవడమే వాళ్ళు చేసే మొట్ట మొదటి పని. పరుగెత్తుకొచ్చే ప్రతి అల్లరి అలా, అక్షరాలతో అలా ఒకటైన జంటని ఎక్కడ వేరు పరుస్తుందో అని, అర చేతులు అడ్డు పెట్టుకుని ఆపుతూ, "రాళ్ళలో..ఇసుకల్లో రాసాను ఇద్దరి పేర్లు .." అని పాడుకోవడం ఎంత మధురమైన అనుభూతి!

ఒక ఈడు వాళ్ళంతా గుంపుగా చేరి "దాగుడు మూతా..' అని అరుస్తూ ఆడుకుంటుంటే, మన పేరెక్కడ చెప్పేస్తారో అని భయ పడడాలూ, దాక్కోవడాలు ఎంత అల్లరి జ్ఞాపకాలో కదా...!  బడిలో జరిగే పోటీల్లో విజేతల పేర్లు ప్రకటించేప్పుడు, 'మొదటి బహుమతి గెలుపొందిన విద్యార్ధి ...' అని టీచర్ సస్పెన్స్ కోసం క్షణం  ఆగినట్టే ఆగి , మనకే వినపడేలా కొట్టుకుంటున్న గుండె లయలను రెట్టింపు చేస్తూ , రెండో క్షణం లో మైక్ లో మన  పేరే పిలిస్తే ,ఒక విధమైన ఉద్విగ్నతతో..అంతు తెలియని ఆనందం తో తూనీగలా స్టేజి మీదకి పరుగెత్తి వెళ్లి హోరెత్తించే చప్పట్ల మధ్య ప్రైజ్ తీసుకోవడం ఎంత గమ్మతైన గర్వానిచ్చే అనుభవం!

ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే...పేరు పేరుకో మరపురాని జ్ఞాపకం. ప్రతి పేరుకీ గుర్తొచ్చే ఒక  అందమయిన అనుభవం.

ఇంత గొప్పదైన పేరుని, మనిషి జీవితం లో అతి ముఖ్యమైనా పాత్ర పోషించే ఈ పేరుని చాలా మంది తల్లి దండ్రులు చిన్నచూపు చూడడం నాకు బోలెడంత బాధని కలుగజేస్తుంది. అలాంటి వాళ్ళందరినీ ఖండించడానికే నేను ఈ టపా రాయడం మొదలు పెట్టానసలు . పిల్లలు పెద్దయ్యాక ఏమంటారో అన్న కనీస భయం లేకుండా వాళ్లకి తోచిన పేర్లన్నీ పెట్టడం , ల్యాబ్ లో ప్రయోగాలు చేసినట్టు చెయ్యడం ఏమన్నా బాగుందా?

నాకు తెలిసిన శిష్ రాధిక అనే ప్రేమ జంట పెద్దలకి అంగీకారం కాకపోయినా పెళ్లి చేసుకుని, ఈ మధ్య వాళ్లకి పుట్టిన పాపకి "ఆరా" అనే పేరు పెట్టుకున్నారంటే నమ్ముతారా ? నాలో సగం, తనలో సగం కలిపితే "ఆరా" అని సగర్వం గా చెప్పుకు తిరుగుతుంటే ఆ గోల భరించలేక, ఒకసారి ఒళ్ళు మండి 'అర అర కలిపితే ఒకటి అవుతుంది రాధి..పేరేమైనా మార్చగలవేమో ప్రయత్నించరాదూ ' అని చెప్పి చూసాను. అక్షింతలు మనకి కొత్తవి కావు కదా !

ఇలాగే ఇంకో కధ. ఈ సారి నా మనసుకు కొంచం దగ్గరైన క(వ్య) ధ.

మా అక్కకి కవల పిల్లలు. ఆడపిల్లలా..మగ పిల్లలా అని అడిగితే నేను సమాధానం చెప్పలేను. ఎందుకంటే, ఒక అమ్మాయి, ఒక అబ్బాయి :).
పిల్లలు పుట్టాక, హాస్పిటల్ నుండి డిస్ఛార్జ్ అయ్యి ఇంటికి వచేస్తుంటే, దారిలో నేను తన చెయ్యి పట్టుకుని  ఆత్రం గా 'అయ్యో అక్కా!! మనం ఒక విషయం పూర్తిగా మర్చిపోయాం " అని ఖంగారు గా చెప్పాను.
అసలే కవల పిల్లలు పుట్టగానే ఉండే బోలెడన్ని టెస్టుల్లో ఏదైనా మర్చిపోతున్నామేమో అని చాలా టెన్షన్స్ లో ఉన్న అక్క, ఇంకా ఖంగారు పడిపోతూ.."ఎక్కడ, ఎప్పుడు, ఆసుపత్రిలోనా ? ' అని అడిగింది.
"అది కాదక్కా..! మనం పిల్లలకి అసలు పేర్లయితే నీకు పెళ్ళైనప్పటి నుండి ఆలోచిస్తూనే ఉన్నాంలే కాని, ముద్దు పేర్లు వెదకి ఉంచుకోవడం మర్చిపోయాం, రేపటి నుండి ఏమని పిలుస్తాం ? ఎవరిష్టం వచ్చినట్టు వాళ్ళు పిచ్చి పిచ్చి పేర్లతో పిలిస్తే, ఎంతైనా బాగోదు కదా ! "....చాలా బెంగపడుతూ చెప్పాను నేను.
"ఓస్ ఇదా..నువ్వేం ఖంగారు పడకు. నేనూ బావా కలిసి వాళ్లకి ముద్దు పేర్లు కూడా ఆల్రెడీ సిద్ధం చేసేసాం" అండి గర్వంగా నవ్వుతూ .
"హమ్మయ్య! చాలా మంచి పని చేసావు , నాకసలే పిచ్చి పిచ్చి ముద్దు పేర్లంటే మహా చిరాకు. నువ్వు - బావ సెలెక్ట్ చేసారు కాబట్టి ఖచితంగా బానే ఉండి ఉంటాయి. ఇంతకీ ఏం పేర్లు.." ఇహ ఆగలేనట్టు అడిగాను.
"పప్పీ అండ్ బుడ్డి " అక్క మొహం మీద మళ్లీ అదే గర్వం తో కూడిన నవ్వు.
బాగా హుషారుగా ఊదుకుంటున్న బూర నా మొహం మీదే 'ట్టాప్ప్" మని పేలినంత నొప్పి కలిగింది నా మనసుకి.
"ఈ పప్పీ ఏంటి చంటి కుక్క పిల్లకి పెట్టినట్టు..ఈ బుడ్డి ఏంటి.. బడ్డి కొట్లో సోడా బుడ్డి అన్నట్టు...ప్లీజ్ అక్కా !...వీళ్ళకి ఊహ వచ్చాక ఈ పేర్లా మాకు పెట్టేది అని నిన్ను అనరాని మాటలు అంటారు.నీకింత కన్నా మంచి పేర్లు తోచకపోతే , అమ్మ మనని పిలిచినట్టు అసలు పేర్లతోనే పిలిచెయ్, అంతే కాని ..మరీ ఇలా..."
"షటప్! నువ్వు ఎవరి పేర్ల గురించి ఇలా కుక్క పిల్ల - సబ్బు బిళ్ళ అంటున్నావో తెలుస్తోందా..! " నేను పూర్తి చెయ్యక ముందే గయ్యిమంది అక్క.
నేనేమైనా వేంకటేశ్వర స్వామి నామాలని తప్పుగా ఉచ్చరించి పాపం మూటగట్టేసుకుంటున్నానా అని నిజంగానే ఖంగారు పడిపోయాను.
"ఈ పేర్లతోనే వాళ్ళని పొట్టలో పడ్డప్పటి నుండీ పిలుస్తున్నాం, ఏ రోజూ ఎదురు తిరిగి ఒక్క మాట కూడా అనలేదు, తెల్సా.." - మళ్లీ గయ్యి గయ్యి..అక్కే..!
"అంటే అక్కా..! దేవుడు పిల్లలకి మాటలు ఇవ్వడానికి కొంచం టైం తీసుకుంటాడు కదా పాపం.."
"మాటలు ఇవ్వలేదు. నాలుగు కాళ్ళు..నాలుగు చేతులు ఇచ్చాడు,నచ్చకపోతే తన్ని చెప్పడానికి . అవన్నీ ఆనందంగా ఆమోదించిన పేర్లు ఇవి. ఇక నువ్వు దయ చేయవచ్చు ." అని దయ లేకుండా నన్ను నానా మాటలూ అని నా మనసును తీవ్రం గా గాయపరిచింది.
తీవ్రమైనా గాయం కాబట్టి నాలుగు  నెలలైనా అది మానలేదు.ప్రతి రోజూ నేను దగ్గరికి వెళ్ళగానే.."పప్పీ! పిన్ని వచ్చింది రామ్మా..బుడ్డీ ఎక్కడున్నావ్  ఇలా రామ్మా.." అని పిలుస్తుంటే విని భరించలేక , ఒక రోజు నేను అమ్మ దగ్గర కూర్చుని, వాళ్ళ ముద్దు పేర్ల గురించి నా మనసులో ఉన్న బాధనంతా వెళ్ళగక్కాను.

ఎప్పటి నుండో మనసులో ఉన్న బాధని పంచుకునేందుకు ఒక తోడు దొరికితే కలిగే ఆనందంతో..అమ్మ ఒక్క ఉదుటున లేచి కూర్చుని.."నీకూ అలాగే అనిపిస్తోందీ..?! చూసావా...ఆ మొద్దుకి చెపితే మన మాట తీసిపారేసింది. ఏమోలే ఎంతైనా నేను పాత కాలం దాన్ని కదా నేను కాదూ-కూడదని బెట్టు చేస్తే ఏం బాగుంటుందని , వీళ్ళు పొట్టలో పడ్డప్పటి నుండీ ఆలోచించి రెడీ చేసి పెట్టుకున్న ముద్దు పేర్లు ఇహ నా మనసులోనే దాచేసుకున్నాను " అంది కొంచం బాధగా.

నా హృదయం ద్రవించిపోయింది. ఒక్క క్షణం అమ్మమ్మ ప్రేమంటే ఏమిటో పూర్తిగా అర్థమైపోయినట్టు అనిపించింది.
"పోనీలేమ్మా దీని గురించి నువ్వింతలా బాధ పడాలా ! నీ మనసులో ఉన్న పేర్లేమిటో చెప్పు ..అక్కకి చెబ్దాం. ఏదో ఒక రోజు బింకానికి పోయినా..రెండో రోజు నుండి మనం ఎలా పిలిస్తే అలాగే తనూ పిలుస్తుందిలే..." అని ధైర్యం చెప్పాను, "పప్పీ-బుడ్డి" కన్నా ప్రపంచం లోని అన్ని పేర్లు బానే ఉంటాయి అనే గుడ్డి ఆశావాదంతో.
"అంతేనంటావా..ఏమిటో నువ్వు చెప్తుంటే నాక్కూడా మళ్లీ ఏదో ధైర్యం వస్తోందేవ్..ఆ కుక్క పిల్ల పేరుతో చంటి దాన్ని పిలవాలంటే నాకు నోరే రావడం లేదంటే నమ్ము.అయినా అనుకోవాలే గాని బంగారం లాంటి పేర్లు ఎన్ని లేవనీ..." అమ్మ ఎక్కడికెక్కడికో వెళ్లిపోతుంటే బలవంతంగా ఆపి .."అబ్బ..పేర్లేమిటో చెప్పమ్మా ముందు..!" అని గుర్తు చేసాను.
"ఆ..అదే అదే..అక్కడికే వస్తున్నా.అమ్మయికేమో చిట్టాయి..అబ్బాయికేమో బుజ్జాయి..ఖాయం చేసేద్దాం..ఏమంటావ్! అయినా ఇందులో అనేందుకేముందనీ నా మొహం. నిక్షేపంగా ఉన్నాయి. వింటుంటే తెలీడం లేదూ.." అమ్మ చిరునవ్వుల మధ్య చిద్విలాసం గా చెప్పింది.
నాకు "పెనం మీద నుండి పొయ్యిలో పడడం..", "ముందు నుయ్యి వెనుక గొయ్యి.." "దొందూ దొందే..." లాంటి సామెతలెన్నో అంతరంగం లో సుళ్ళు తిరిగాయి. కాగితమూ కలమూ తెచ్చుకుని అవన్నీ లైనుగా రాసుకోవడం తప్ప వేరేమీ చెయ్యలేని అశక్తురాలిని కాబట్టి మౌనం గా ఆ సన్నివేశం నుండి నిష్క్రమించాను.
                                                                  ***********

సావిరహే ...

ఉన్నట్టుండి నువ్వీ రోజు నా పక్కన లేవన్న నిజం గుర్తొస్తుంది. చేస్తున్న పని ఇహ ముందుకు కదలలేనంటూ మొరాయిస్తుంది. ప్రతి సాయంత్రం వదిలి వెళ్ళే సూరీడు ...తెల్లారగానే తన ఒంటిపై వెలుతురు మెరుపులు అతికించేందుకు వచ్చేస్తాడని ఆశపడే సంద్రంలా, రోజూ లాగే నీ కోసం వేచి చూసే హృదయం, ఇంకో రోజు నీ తలపులతోనే సరిపెట్టుకోవాలని అర్థమయ్యీ అవ్వగానే , మబ్బు పట్టిన ఆకాశంలా దిగాలు పడిపోతుంది.జీవితాన్నిమధురానుభూతుల దొంతరలా మార్చిన అందమైన జ్ఞాపకాలు మాత్రం ఎప్పటి లాగే నా ఊహల అంబరం పైన ఎవ్వరూ చెరపలేని హరివిల్లులా అమరి కూర్చుంటాయి.

గుర్తుందా నీకు ?

వాకిట్లో పరుపల్లే పరుచుకున్న వెన్నెల్లో నీ ఒళ్ళో పడుకుని తలారబెట్టుకుంటూ చుక్కలు పెట్టిన ముగ్గుల్ని చూసుకుంటూ నేను..నా కళ్ళల్లో మెరిసే నక్షత్రాలని దర్శించుకుంటూ నీవు..మాటలు 'మాకిక్కడ చోటు దొరకడం లేదం' టూ అలిగి వెళ్ళిపోతుంటే..నిశ్శబ్దంగా నవ్వుకుని మన హృదయాలను ఊసులాడుకోనిచ్చిన రాత్రి గుర్తుందా నీకు ?నీ సాంగత్యంలో క్షణాల్లా గడిచిన ఆ శరద్రాత్రులని తల్చుకుని కదూ...కాలాన్ని నేనింత చిన్న చూపు చూసింది?ఇప్పుడు చూడు..నువ్వు పక్కన లేవన్న ధైర్యంతో, నిముషాల విల్లులను ఎక్కు పెట్టి, వాటిని జయించలేని అశక్తతతో నేను వాలిపోతుంటే..ఓడిపోతుంటే..పగలబడి నవ్వుతోంది పగబట్టిన కాలం.

కార్తీక మాసంలో...
కోనేటి మెట్ల దగ్గర కూర్చుని త్యాగరాజకీర్తన పాడుతూ..నీ అల్లరిచూపుల్లో చిక్కుకుపోయిన అలజడిలో..పదాలు తడబడుతున్న ఖంగారుని చూసి ఆపలేనంతగా నువ్వు నవ్వినప్పుడు...కోనేట్లోకి కోటి చందమామలెలా వచ్చాయని ఆకాశం ఆశ్చర్యపోయి ఉండదూ..?

 నువ్వొచ్చాక పున్నమినీ, వెన్నెలనీ ఆరాధించడం మానేసానని గుర్తొచ్చి కాబోలు ...వెండి మంట లాంటి వెన్నెలని ఒంటరిగా ఉన్న నా చుట్టూ ప్రసరింపజేసి..తన ప్రతాపమంతా ప్రదర్శించాలని తొందరపడుతున్నాడా చందమామ.అతనికేం తెలుసు.. రెప్పలు మూసుకున్న మరు క్షణం మగతలా కమ్ముకునే నీ ఆలోచనలను చేధించ రానివనీ .. కన్నులు తెరిచిన తొలి నిముషంలోనే నీ తలపుల వెల్లువలో తిరిగి తలమునకలవుతాననీ...మీటర్లలో మనుషులు కొలుచుకునే ఈ దూరం మనని వేరు చెయ్యలేక ఓడిపోతుందనీ .. అతనికెప్పుడూ ఒంటరిగా దొరకననీ..!

అయినా అమావాస్య వస్తే అదృశ్యమయిపోవడమే తప్ప అనుక్షణం నీలా హృదయాకాశంలో వలపుల వెన్నెలలు కురిపించగలిగిన నేర్పు అతగాడికేదీ ?

"ముందు తెలిసెనా ప్రభూ.." అని పాడుకునే అవకాశం ఇవ్వవు అని ఎలాగో తెలుసు....అయినా తరగని తపన . అకస్మాత్తుగా నువ్వొస్తావేమో అని....అనంతంగా సాగుతున్నట్టు తోస్తున్న ఈ క్షణాన్ని సంహరించేందుకు ఒక్క చిరునవ్వు వరమిచ్చేందుకు ఎదురవుతావేమోనని ఏదో ఆశ. ఎదను కోసేస్తున్న ఎడబాటును భరించలేక ..ఎడమైపోయినా ఎదురుగానే ఉన్నట్టు అనిపిస్తుంటే యదార్ధమేదో తేల్చుకోలేక....ఏకాంతపు వనానికి వెళ్లి విశ్రాంతి తీసుకుందామనుకుంటే... ముప్పిరిగొనే తేనెటీగలల్లే..అవిగో మళ్లీ....అక్కడా నీ జ్ఞాపకాలే..!!

ఎర్రబడ్డ ఈ కళ్ళ కింద నలుపు చారలు దిద్దుతున్న కాటుక సరిదిద్ది ..తడారని రెప్పల మీద ఒక వెచ్చని గుర్తేదో వేసేందుకు నువ్వొస్తావని నిరీక్షిస్తున్న నన్ను నిరాశ పరచవు కదూ..!స్వాతి వాన కోసం ఎదురు చూసే ముత్యపు చిప్పనై నీ కోసం పరితపిస్తూన్న నన్ను చేరుకునేందుకు మెరుపులు దాచుకున్న మేఘమాలలో తేలి తక్షణమే వచ్చేస్తావు కదూ.. ?!

                                                                            ప్రేమతో,
                                                                            నీ..

చేరువైనా..దూరమైనా..

                                                    శ్రావణ మేఘాలను చీల్చుకుంటూ
                                                    చినుకుల వాన మొదలైనపుడు
                                                    గుండె గుడిలో జ్ఞాపకాల దీపాలు
                                                    ఆరిపోకుండా వెలుగుతున్నప్పుడు ..

                                                     నిశ్శబ్దంగా నన్నిలా  చేరుకుంటావు..
                                                      వర్తమానపు ఒంపుల మీదుగా
                                                      ఏ గతపు లోయల్లోకో  జారిపోకుండా
                                           మళ్లీ  మళ్లీ నీ మాయలోనే మునకలు వేయించేందుకు..

ఏ తీరుగ నను దయచూచెదవో!

                 
నా నీలి కనుల రెప్పలపై నే నిర్మించుకున్న కలల హర్మ్యం  కూలిపోతున్న దృశ్యం
కని పెంచిన వాడికే కాని వాడనైనానన్న నిజం నిలువునా కాల్చివేస్తోందీ క్షణం..!
వాడిని వెన్నముద్దల తోటీ ..తీపి ముద్దుల తోటీ మాత్రమే పెంచిన జ్ఞాపకం
మానవత్వమే మహోన్నత మతమని మేం నూరిపోసిన మాట ముమ్మాటికీ నిజం!

తామర పూరేకులంత పదిలంగా పెంచినందుకూ మమతానురాగాల కౌగిలిని పంచినందుకూ
రక్త స్వేదాలను రూపాయిలుగా మార్చి రెక్కలొచ్చేంత వరకూ రక్షించినందుకూ ...
వలస పక్షిలా విదేశాలకి ఎగిరిపోతూ  వెదికాడు మా కోసం ఒక వృద్ధాశ్రమం
ఆ కృతజ్ఞతని భరించలేకే బద్దలైంది వాడి కోసమే కొట్టుకుంటున్న నా హృదయం..!

ఒడినే ఉయ్యాల చేసి ఊపినందుకూ వెన్నెలంత చల్లదనంతో సాకినందుకూ
కష్ట నష్టాల నీడైనా తాకకుండా కడుపులో దాచుకు కాపాడినందుకూ
మేం కతికిన మెతుకులకు లెక్కలు కడుతున్న ఆ కటిక బీదవాణ్ని
ఎన్ని మమతల మూటలిచ్చినా మామూలు వాణ్ని చెయ్యగలనా !

గొప్ప వాడివవ్వాలంటూ ప్రతి పుట్టిన రోజుకీ ఆశీర్వదించినందుకూ
గోరుముద్దలు తినిపిస్తూ వాడి భవిష్యత్తు గురించి కలలు కన్నందుకూ
ఎత్తులకు ఎదిగిపోవడమే లక్ష్యంగా పెట్టుకు మమ్మల్ని నిర్లక్ష్యం చేస్తున్నా..
జీవితపు ఆఖరి మలుపులో ఆసరాకై ఆరాటపడుతున్నామని ఆపగలనా...

పెద్దరికంతో నేను చెప్పే మాటలన్నీ పైత్యమంటూ కొట్టి పారేసే బుద్ధి కుశలతనీ
ఏ అర్ధ రాత్రో ఆపుకోలేని నా దగ్గుతో పాటే వినవచ్చే వాళ్ళ విసుగు స్వరాలనీ
తలుచుకున్నప్పుడల్లా ఉవ్వెత్తున ఎగసిపడే నా వెచ్చని కన్నీళ్ళని
ఎప్పుడూ ఎవరి కంటా పడకుండా దాచడం ఎంత కష్టమైన పని!

ఈ ముసలి వాసనలు ఇంకెనాళ్ళు అంటూ మా మనసులు ముక్కలు చేసినా
నా భార్య పనితనమంతా 'అమ్మా..' అన్న పిలుపుతో కొనాలని తలపోసినా
మనుష్యుల నుండి వాణ్ని వేరు చేస్తున్న మృగత్వానికి దూరం చెయ్యాలనే మా తపన
ఈ క్షణం కాస్త వాత్సల్యం ఒలకపోసినా తిరిగి హత్తుకోగల కడుపు తీపి మిగిలుందింకా..!

అల

       అలల పొత్తిళ్ళలో      అల్లరై నీ నవ్వు అలల రెక్కల మీద వెన్నెలై నీ చూపు అలల ఒత్తిళ్ళలో నలిగి నీ కేరింత అలల ముద్దుల తడిసి తీరాన్ని చేరాక....