అలల పొత్తిళ్ళలో
అల్లరై నీ నవ్వు
అలల పొత్తిళ్ళలో
అల్లరై నీ నవ్వు
నది మీది పొగమంచుని
ఎయిర్ పోర్ట్ బస్. ఎదురూబొదురూ సీట్లు.
-----
గాఢనీలిమలోకి తిరిగే ముందు
ఆకాశం పరిచే పసిడి వెలుగు
ఆదరాబాదరా ఉదయాలకు వీడ్కోలుగా
బస్ ఎక్కే పసివాడి తేనెపెదాల ముద్దు
రెండు ఆఫీస్ కాల్ల మధ్య
వెచ్చగా చేతుల్లో ఒదిగే కాఫీ
రెప్ప పడని పనిలో
కళ్ళపై చల్లగా తగిలే వేళ్ళూ
ఉరుకులుగా సాగే జీవితంలో నుండి
ఇష్టంగా కొసరుకునే క్షణాలకెంత అందం...
ఎన్నో చప్పుళ్ళ మధ్య
అనూహ్యంగా కొంత మౌనం
ఎంతో మౌనంలో నుండీ
దయగా ఓ పిలుపూ
మూయబోయిన కిటికిలో నుండి
మెల్లగా జారే వెన్నెల
నిదురపాకే కన్నులపైన
కలగా పరుచుకునే కవిత్వం
ఉరుకులుగా సాగే జీవితంలో నుండి
కొసరుగా వచ్చిపడే క్షణాలకెంత అందం...
గుప్పెడు మల్లెలతో పాటు
రెండు మరువపు రెబ్బలు
వేల ఆలోచనల నడుమ
హాయిగా తడిమే ఓ ఊహ
మరువని జ్ఞాపకాల తీవెల్లో
గుచ్చుకునే ఓ పాట
ఈ రోజుకీ రేపటికీ మధ్య
వెచ్చగా ఓ తోడు.
అయాచితమైతే బానే ఉంటుంది కానీ
అడిగితే కూడా దోషం లేదు
వ్యాపారానికి వెనుకాడని ఈ లోకంలో
జీవితాన్ని పుణికి కొసరడగడం తప్పేమీ కాదు.
❤
మహామహా హడావుడిగా సాగిపోయే జీవితంలో నన్నిలా పట్టి కూర్చోబెట్టి మాట వినేలా చేసేది వీడొక్కడే! మంతనాలు, బుజ్జగింపులు, కథలు ఏమీ చెయ్యలేని పనిని చాలాసార్లు నా మోకాలిదండ చేసేస్తుంది. ఏమైంది నాన్నా... అని గడ్డం లేపి అడిగితే, వాడేమీ చెప్పని క్షణాల్లో కూడా, ఏమైందో చూచాయగా తెలుసుకునే శక్తి ఎలా అబ్బిందో, నాకూ ఆశ్చర్యమే. స్నానం చేయించేటప్పుడు బయటపడ్డ భుజాల మీది దెబ్బలో, పక్కింటావిడ నిన్న ఆటల్లో వీళ్ళంతా ఏం చేశారో తెలుసా మానసా అని వివరంగా చెప్పినప్పుడో, అంతెత్తున అరుపులతో పిల్లలంతా కోలాహలంగా ఇంటిలోకొచ్చి నెమలి కంఠం రంగున్న పక్షి డాబా మీద నుండి పోవట్లేదని నన్ను చుట్టుముట్టి అబ్బురంగా చెప్పినప్పుడో, పిల్ల జనాభా అంతా కలిసి ఒకే పాట ముక్త కంఠంతో పాడినప్పుడో - నాకు తెలీకుండా ఇంత పాట ఎప్పుడు నేర్చుకున్నాడు, ఎక్కడ తిరిగొచ్చాడు, ఇన్ని అల్లర్లు నా కంట పడకుండా ఎలా చేస్తున్నాడు, ఇన్ని దెబ్బలు నాకైనా చెప్పకుండా ఎలా ఓర్చుకున్నాడని దిగులుగా, ఆశ్చర్యంగా వాణ్ణి చూసుకుంటాను. పరదాలను ఎగరకొడుతూ చలిగాలి మా గదిలోకి పాకే రాత్రుల్లో నాకు దగ్గరగా జరిగి, నా పొట్టని కరుచుకుని పడుకుని వాడు కబుర్లు చెబుతున్నప్పుడు, ఆ చీకట్లో వాడి వెన్ను నిమురుతూ, ' చిన్న కన్నా! డాబా మీదకి ఒక్కడివే పోకూడదు, చివర్లలో అసలే ఉండకూడదు ' అనో, ' ఎన్ని ఆటలు ఆడుకున్నా, దెబ్బలు తగలకుండా జాగ్రత్తగా ఉండాలి నాన్నా ' అనో, ' ఎవ్వరింట్లోనూ టివి చూడొద్దు..' అనో చెప్తుంటే... మెల్లగా గొణిగినట్టుగా అడుగుతాడు, ' నీకన్నీ ఎలా తెలిసిపోతాయమ్మా...' అని. పసితనం ఇంకా వదలని వాడి మెత్తటి బక్క ప్రాణాన్ని ఇంకా దగ్గరకు లాక్కుంటూ అనుకుంటాను...చిన్నప్పుడు అమ్మ గురించి నేను కూడా అచ్చు ఇలాగే అనుకునేదాన్నని.
ఏళ్ళు గడిచే కొద్దీ అన్నీ మారిపోయినట్టు ఉంటాయ్ కానీ మారిన వాటిల్లో కూడా పాత పేటర్న్స్ కనపడినప్పుడు ఒక చిత్రమైన ఫీలింగ్. వేసవి సెలవల్లోనూ, బడులయ్యాక సాయంకాలాల్లోనూ, పిల్లలని చూస్తే అలాంటివే ఏవో గుర్తొస్తూ ఉంటాయ్. ఆటల వేళ అయితే ఎంతటి మండుటెండలైనా పట్టని అదే పిచ్చితనం. అకాలపు వానల్లో ఆటలొద్దు పడతార్రా అని అరిచి గీపెట్టినా వినకుండా వాన నీళ్ళు నిలిచిన కారిడార్ లో పరుగులుగా ఆడటంలో అదే మొండితనం. ఊరెళ్ళి వస్తూనే చెప్పులైనా విప్పకుండా పక్క ఫ్లాట్ స్నేహితులను కలుసుకోవాలని అదే పాత ఆరాటం. కొత్తగా కొనుక్కున్న ఆట వస్తువులో కొత్తగా నేర్చుకున్న విద్యలో, ఎవరైనా వీడికి ఇచ్చిన బహుమతులో మిత్రులతో చకచకా పంచుకోవాలన్న ఉత్సాహంలో, అదే అనాది స్నేహపరిమళం. కంది తోటల్లో కిష్ట నీళ్ళలో మమ్మల్ని తిప్పి ఆడించలేకపోయినందుకు మా నాన్నగారు అప్పుడప్పుడూ దిగులుపడేవారు. మాకు పట్టేది కాదు. ఇప్పుడు వీడూ ఆరుబయట ఇంకాస్త స్వేచ్ఛగా ఆడుకుంటే బాగుండనీ, ప్లే ఏరియా అని గిరి గీయని లోకంలో వాడికి వాడుగా హాయిగా మసలుకుంటే బాగుండనీ అనిపిస్తుంది. చెబితే, వాడూ పెద్ద పట్టించుకున్నట్టు ఉండడు. వాళ్ళ సంతోషాలు ఎక్కడ దాచిపెట్టుకుంటారో, వాళ్ళే తెచ్చి చూపించేదాకా మనం కనిపెట్టలేం. బహుశా ఈ పిల్లల ప్రపంచమొకటి ఎప్పుడూ ఇలాగే సమాంతరంగా నడుస్తూ ఉందేమో. మళ్ళీ నా గమనింపులోకి వచ్చింది మాత్రం పిల్లాడు గడప దాటాకే.
ఈ ఆరేడెనిమిదేళ్ళ పిల్లల్ని తీసుకుని ఎవరింటికైనా వెళ్ళాలంటే భలే ఇబ్బంది. ఇబ్బందంటే, అది చిన్నప్పటిలా సంచీలో కూరాల్సిన తిండి డబ్బాలు, ఇంకో జత బట్టలు...ఇలాంటివి కాదు.
అలల పొత్తిళ్ళలో అల్లరై నీ నవ్వు అలల రెక్కల మీద వెన్నెలై నీ చూపు అలల ఒత్తిళ్ళలో నలిగి నీ కేరింత అలల ముద్దుల తడిసి తీరాన్ని చేరాక....