శమన

నువ్వున్నట్టుండొక 

మెరుపువై వణికినా

నే నిలువెల్లా జ్వలించి

ఒకే ఆలోచనై చలించినా 

ఎంత అలజడి!

చినుకుల్లా కురిశాక

నీలోనూ,

కవిత్వమై కరిగాక

నాలోనూ..

      ఆకాశమా!

తేలికపడ్డాక

ఎంత ప్రశాంతత.

వాన

రెక్కలు తెగిపడి
తోటలో పూవులూ,
తూనీగలూ.
ఎన్ని కలలు ఛిద్రమయ్యాయో!
వేదనలర్థమవని వెర్రివాడి ముందే
మట్టిలో కలిసిపోతున్నాయి.

దిక్కుల్ని వణికిస్తూ
ఝంఝామారుతాలు,
కప్పల బెకబెకలు.
ఏ సందేశమెటుపోవాలో!
భాషరాని నిర్భాగ్యుణ్ణి
జాలిగా దాటుపోతున్నాయి.

వానపడ్డ ప్రతిసారీ
ఏదో బాధ!
ముసురుపట్టిన ఈ రాత్రీ,
నిద్రపోలేనిక.